Podanie o sosnowym źródle w pobliżu Luisental
Na skraju lasu, w oddziale leśnym nr 59, kilka kroków od drogi z Luisental do Ehrenforst[1], rośnie około stuletnia sosna. Kiedyś składała się z dwóch pni, lecz jeden z nich został odcięty. Między pozostałością po odciętym pniu a tym wciąż stojącym widnieje szczelina. Znajduje się ona około pół metra nad ziemią i jest stale wypełniona wodą. Nawet w największe letnie upały woda ta nie wysycha. W drzewie bije więc źródło.
Wielu okolicznych mieszkańców oraz leśników wierzy, że owa woda posiada właściwości lecznicze, zwłaszcza w przypadku dolegliwości oczu. Nierzadko można zobaczyć, jak ludzie się nią obmywają. Z tym niezwykłym źródłem związana jest następująca ludowa opowieść:
Pewien powodowany ciekawością leśniczy chciał kiedyś sprawdzić, skąd właściwie owa woda się bierze. Nakazał więc drwalom, by odcięli jeden z pni. Gdy ci zaczęli mu mówić, żeby zostawił drzewo, bo przecież ludzie tą wodą się leczą, leśniczy ich zignorował.
Robotnicy z niechęcią zabrali się do pracy i zaczęli ścinać jeden z sosnowych pni. Drugi pień również miał zostać usunięty. Lecz nagle leśniczy zachorował. Uświadomił sobie, że popełnił zły czyn, i natychmiast nakazał przerwać prace. Ale jego stan pogarszał się z dnia na dzień, przez kilka lat musiał leżeć w łóżku, aż w końcu umarł. Chorobę oraz śmierć leśniczego przypisano jego świętokradczemu czynowi.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Drzewo to stoi tam do dziś, bogato ozdobione starymi obrazami – wotami składanymi w podzięce za doznane uzdrowienia.
źródło: Die Sage von der Quellenkiefer bei Luisental. W: Sagen und Spukgeschichten aus Stadt und Kreis Cosel O/S. Gesammelt und herausgegeben von Hans Alexander. Cosel 1939, s. 91–92.
Przełożyła Nina Nowara-Matusik, germanistka, tłumaczka, literaturoznawczyni. Profesorka w Instytucie Literaturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Ostatnio opublikowała antologię tłumaczeń pt. Po drugiej stronie studni. Górny Śląsk w przekładach. Tłumaczenie powstało w ramach Programu wspierania działalności podmiotów sektora kultury i przemysłów kreatywnych na rzecz stymulowania ich rozwoju (KPO dla Kultury 2025).
[1] Chodzi o dzisiejsze dzielnice Kędzierzyna Koźla: Luisental to Miejsce Kłodnickie, zaś Ehrenforst to Sławięcice. Niemieckie nazwy obowiązywały w latach 1934-1945 oraz 1936-1945. Przyp. tłum.