Siyła informacyji
Przysiółek ten (do 1945 r. spora wieś Peterswald) – jak większość miejscowości w Altvatergebirge była zamieszkany w blisko 100 % przez sudeckich Niemców, których to dekrety prezydenta Benesza po II wojnie światowej wygnały z ich własnego kraju – wcześniej pozbawiając obywatelstwa czechosłowackiego oraz całego majątku bez żadnego odszkodowania.
Bez wejścia, bez bramy. Nie ma klucza do oceanu. On pozostanie niezależny, dopóki jest. Jest wielki, ale czy wieczny? Człowiek próbuje w swojej pysze zawładnąć wszystkim, wyzyskać wszystko. On będzie się zaciekle bronić. Ale można zawsze zawrzeć rozejm. Póki nie jest za późno.
Trzecia część opowiadania Krzysztofa Kafki “Stąd do Alfamy”.
Jest to też spojrzenie z poziomu meta, z poziomu między snem a jawą, które nawet nie aspiruje do działania takiego, jak funkcja „zapisz”, ale niewątpliwie pełni funkcję ochronną i twórczą.
-By wŏs ôkradli, a wyśta by dalej siedzieli, tak to jes, rŏs kuperek zicnie kajś wygodnie, to sie tak wartko dźwigać go zajś nie chce- zawołała kobieta z wielkim garem w dłoniach.
Jest zima. Pada śnieg i wszystko śpi. Wszystko prócz saudade. Na biurku stoi mała biało-niebieska czarka z wysuszonymi na proch liśćmi figowca. Ale nadal, gdy ich dotknąć, wydzielają ten sam balsamiczny i cierpki zapach, z małą kroplą słodyczy. Jak saudade.
Druga część opowiadania Krzysztofa Kafki: Stąd do Alfamy
Nam wystarcza wielki film o nieokreślonym końcu, który otwiera się przez nami coraz szerzej, otacza nas, zagarnia jak kula, jak ogromne wrzeciono, porywa z sobą. I twarz towarzysza drogi, nabierająca blasku.
Dziewczyna spojrzy na kartkę, która sto lat przeleżała na strychu i będzie się zastanawiać, czy na drugiej stronie świata ktoś nie trzyma pocztówki zaadresowanej z prowincji Oberschlesien, pocztówki, która sto lat będzie czekać, by opowiedzieć komuś historię.
Szli razem. Ona w słomkowym kapeluszu. On w czapce z daszkiem. Za rękę się trzymając, czasem mówiąc. Czasem milcząc. Ślązak ze Ślązaczką. Ôn z Ônōm. Śląsk był daleko. Spał. Ale cały czas był z nimi. To dzięki niemu tu było Inne. Powietrze. Domy. Inne.
-Tyś to jes mały miglanc, przeca jŏ by cie nie cyganiōł. Dzisiej takŏ dziołska musi ôstać z omōm i mamōm i sykować wieczerza, moze kiedyś indziej- odpowiedział.
Przysiółek ten (do 1945 r. spora wieś Peterswald) – jak większość miejscowości w Altvatergebirge była zamieszkany w blisko 100 % przez sudeckich Niemców, których to dekrety prezydenta Benesza po II wojnie światowej wygnały z ich własnego kraju – wcześniej pozbawiając obywatelstwa czechosłowackiego oraz całego majątku bez żadnego odszkodowania.
