Gdy wracał, jego kroki wbijały się w podłogę, niosły się echem, biegły w przyszłość i gdy było już ciemno, zimno, wilgotno, gdy pajęczyny i brud osiadały i zasłaniały murowane ściany, wciąż odbijały się od ciemności, jak wahadło zegara odliczające czas.

Stare schody skrzypią, gdy ktoś stawia na nich krok. Drewno jest zużyte i zmęczone, wygina się pod ciężarem i jęczy, ale nie poddaje się, prawdziwy borŏcek, któremu już nikt nie pomoże, ale na widok którego każdy się uśmiechnie.

W obiektywie Ani może ostatnie mroźne dni tegorocznej zimy uchwycone w bytomskich parkach.

Ludzie zaczęli się rozchodzić, śmiać się, wołać do niego, który to stał przy pługu, on jednak wciąż spokojnie orał ziemię, którą miał ukształtować, by przyniosła mu plon.

Żur ostygł, światło oddaliło się od okien, w izbie zapanowała cisza przerywana równomiernym oddechem jej mieszkańców, zastygł czas, obraz wcisnął się w ramę i gdzieś między drewnianą dyktą, a malowidłem uwięzło jedno ziarenko popiołu sypanego w Popielec na głowę dziewczyny i bijące w niej życie.

A więc znów tam. Dolny Śląsk. Po raz czwarty, piąty, nie licząc krótszych wypadów. Tak, znów na zachód, idąc w rozumowaniu za profesorem Kadłubkiem, jak on myśląc o jednym tylko zachodnim skrzydle i nim tylko poruszając.

Irma siedzi przy oknie i patrzy na przedzierające się przez śnieg samochody, na skulonych ludzi, utaplanych w śnieżno-wodnej mazi, na matki taszczące torby, ciągnące za sobą dzieci. Kiedyś irytowały ją sąsiadki, nazywane przez okoliczną młodzież fotokomórkami. Oparte przedramionami na poduszce, spędzały pół dnia na patrzeniu z otwartych okien, nieomal nieruchome.

W głowie odnotował obawę, czy jego żona nie snuje niekorzystnych porównań między młodym i jak miał nadzieję przystojnym mężczyzną, który stał przed nią pół wieku temu, a zruściałym opōm, jakim był dzisiaj.