Siyła informacyji
Z Sylwią Siedlecką, autorką książki „Złote Piachy”, rozmawia Bartłomiej Świderek.
We telewizorze, a kaj yno słysza, co mōm sie kupić, a co popucować i posraniać. Jaki glaskugle muszōm mi tyczeć na krisbaumie i z czego nojbardzij bydzie rod mōj chop, bajtle a teściowo.
Przywozili my las do dōm, a tyn zajmowoł poła chałpy. Muter wyciōngała z szranku szklane kule. Ździebko lameta, pŏra świycek… Ôcy mieli my srogie choby kartofle.
Biegli bez rzyka. Kozdy z nich wartko przeskocōł i bōł jus na drugim brzegu, ôstałach yno jŏ, bo jŏ mioła krōtse nogi.
Trefiłach do dzielnicy Raciborza- Studziynnej, kaj ludzie na jedyn dziyń poradzili ciepnyć wszystko, zgasić telewizor, bajtli ôderwać ôd komputera i mobilnioka i trefić sie z kamratami, familiōm i sōmsiadami na jednyj drōdze.
Synek i dziołska stojōm w ulicce do ôgrōdka. Synek mŏ modry kōmbinezōm, dziołska rōżowy i wiela ich nie widać, bo mycka, siol, rankawicki i szczewiki sōm tak rube i tak srogie, ze bajtle, kiej chodzōm, wyglōndajōm choby piernikowe ludki wyciynte z tajgu i ôstawiōne za dugo w piecu.
Tyn pakiet ôd Mikołaja to było coś zocnego, a najbardzij spōminōm ta wōń jak sie go ôtworzyło; wōń piernika pomiyszanego z jabkōma, pōmarańczōm, kiero za czasōw PRL-u była rarytasym, a miyndzy tym ôrzechy, bōnbōny.
Jak fto mo bajtli, to wiy, że sie ś nimi do sklepōw niy ciśnie… Jo sie to spōmna jak już ze tego sklepu ś nimi wyleza.
25 listopada to nie yno Światowy Dziyń Misia, ale św. Katarzinki, patrōnki wszystkich baniorzy.
On, Józef Kroll, który wrócił z koszmaru do swojego Heimatu, na froncie pochował wszystkich braci i nosił blizny kompletnie niewidzialne, a bardzo głębokie, z równie głębokiego pragnienia pokoju dla swojego Śląska (…).
-Kaj to po ćmie idzieta?- zagaił mężczyzna z poszarzałym zarostem na brodzie. Stał oparty o drewniany płot, obok niego odpoczywały
-Mama, wo fahren wir hin?– fragte der kleine Josel
-Kajś, kaj be bezpiecznie[1]- fragte die Mutter.
–A bandzie tam vater?[2]- fragte nach einer Weile der Junge.
