Eichendorff młodzieńczy

Frühlingsandacht

In Lust und Scherzen drehn sich leichte Tage,

Von weißen Armen ruhet Lieb umwunden,

Der Sänger schweift allein in Waldesgrunde,

Nur Waldhorns-Klang will, was er sucht, ihm sagen.

Es bringt der Lenz so glänzend Spiel getragen,

Durchs farb’ge Land die Ströme hell gewunden,

All’ bunte Schifflein wieder losgebunden!

So zieh doch fröhlich mit! – Wer wollt noch zagen?

Doch daß im bunten, lichten Tanz des Maien

Der Einz’ge nur allein nicht länger weine,

Sieht er als Blume sich den Lenz erschließen;

Und aus dem duft’gen Kelch im Glorienscheine

Neigt sich die ew’ge Jungfrau, hebt den Treuen

An ihre Mutterbrust mit tausend Küssen.

Wiosenna adoracja

Beztrosko płyną dni wśród pasji i igraszek,

W uścisku ramion bladych spoczywa ukochana,

Lecz śpiewak sam błąka się w ostępach lasu,

I jeno dźwięki rogu zdradzą mu cel szukania.

Wiosenny czas tak skrzące harce wzniecił,

Po barwnej ziemi lśniące wiją się ruczaje,

Znów feeria łódek odpływa z przystani!

Dalejże, ruszaj z nami! Któż z tyłu pozostaje?

I aby wśród barwnej zabawy majowej

Łez więcej ten jeden bez pary nie ronił,

Jawi mu się wiosna tak w kwiatu rozkwicie:

Z kielicha wonnego, w lśniącej aureoli

Wyłania się oto i dźwiga ku piersi matczynej

Dziewica wiekuista – całując obficie.

Selige Wehmut

Maria

Ist der Frühling nicht gekommen,

Sinn’ge Farben still entglommen?

Hab ich nicht den Schleier ‘hoben,

Zart aus Blumenduft gewoben?

Gegenüber kannst Du sitzen,

In des Kranzes funkelnd Blitzen,

In die stillen offnen Augen,

Himmelblau im Herzen, schauen,

Was dich ängstet mir vertrauen;

Muß dann weinen mit Dir sehr,

Sag’, was willst Du dann noch mehr?

„Ewig werd’ ich schweigen müssen,

Denn wohl niemand darf es wissen,

Was die Wünsche lang verschließen:

Möcht Dich gern recht herzlich grüßen,

Rühren nur den Mund, den süßen,

Sterben gerne so im Küssen“.

(entstanden zwischen 1807 und 1810)

Błoga żałość

Maria

Czyż nie przyszła oto wiosna,

Barwy żywe cicho płoną,

Czyż welonu nie uniosłam,

Utkanego kwiatów wonią?

Naprzeciwko możesz spocząć,

Tu, gdzie wieńca skry migocą,

Ujrzeć oczu moich spokój,

Błękit nieba w sercu niosąc.

Mnie zawierzyć, co cię lęka.

Płakać z tobą będę snadnie,

Rzeknij, czego jeszcze pragniesz?

„Milczeć będę nieskończenie

strzec się przed tych słów zdradzeniem,

że odwiecznym mym marzeniem

z tobą czułe jest witanie,

słodkich twoich ust muskanie,

w pocałunkach – umieranie”.

(utwory datowane na lata 1807-1810)