Autōr: Mōnika Neumann

Procesji przoduje niepoważny pfarŏrz, zaś skrzyneczkę trzyma bez mała czterech chłopów, którzy dość zabawnie tłoczą się pod nią, bo szerokość

A cōz to? Jerōna, słōnecko! Słōnecko, klara świyci! Wiela lŏt my sam po ciymku, sam pod ziymōm, bez poła miasta,

-Pa-ra-ra-ra-ram… Pam-pam… Pam-pam… – Obraca się w takt muzyki, która gra już tylko w jego wyobraźni.

Tak, tak. Ten babski comber to było o wiele więcej jak zwykła zabawa, o wiele więcej, niż jej pozostawiony w

Siostra słyszy, jak matka woła chłopca. Jak ten szybko rzuca smarownicę za siebie, jak biegnie przed siebie. Po chwili w

Wiele lat później siostra wejdzie na niewielki pagórek i stanie pomiędzy małymi krzyżami, by spojrzeć na jeden nieco większy. Tam

Wiela sie robiōło na Nowy Rok, zeby bōł scynśliwy. Jŏ miatała izba ôd dźwiyrza ku ôknōm, co maras wypandzić, co

Biegli bez rzyka. Kozdy z nich wartko przeskocōł i bōł jus na drugim brzegu, ôstałach yno jŏ, bo jŏ mioła