Autōr: Mōnika Neumann

A cōz to? Jerōna, słōnecko! Słōnecko, klara świyci! Wiela lŏt my sam po ciymku, sam pod ziymōm, bez poła miasta, durś yno ćma. Chobyś mie mioł zarŏs tōm łopatōm roztrzaskać, klara świyci, chobyś mie roztrzaskoł, werciōło sie jesce rŏs ôbejrzeć modre niebo i złote słōńce, chocias yno kōntem, ôdbite w starej, szklanej flaśce po wodzie.

-Pa-ra-ra-ra-ram… Pam-pam… Pam-pam… – Obraca się w takt muzyki, która gra już tylko w jego wyobraźni.

Tak, tak. Ten babski comber to było o wiele więcej jak zwykła zabawa, o wiele więcej, niż jej pozostawiony w domu na pastwę losu młody małżonek mógł się domyślać.

Siostra słyszy, jak matka woła chłopca. Jak ten szybko rzuca smarownicę za siebie, jak biegnie przed siebie. Po chwili w powietrzu słychać potężny wybuch, chłopak upada, piszczy mu w uszach, bok rozdziera mu przeraźliwy ból, słychać krzyk i po chwili są oboje tu.

Wiele lat później siostra wejdzie na niewielki pagórek i stanie pomiędzy małymi krzyżami, by spojrzeć na jeden nieco większy. Tam będzie leżała Sophie von Oppersdorf. Krzyż z jej imieniem spoglądać będzie na prosperujący pałacyk.

Wiela sie robiōło na Nowy Rok, zeby bōł scynśliwy. Jŏ miatała izba ôd dźwiyrza ku ôknōm, co maras wypandzić, co banam mieć ordnung bez cołki rok. Słach zym fōrt na zadek z wiadrym z marasym, wiys jako.

Biegli bez rzyka. Kozdy z nich wartko przeskocōł i bōł jus na drugim brzegu, ôstałach yno jŏ, bo jŏ mioła krōtse nogi.

Synek i dziołska stojōm w ulicce do ôgrōdka. Synek mŏ modry kōmbinezōm, dziołska rōżowy i wiela ich nie widać, bo mycka, siol, rankawicki i szczewiki sōm tak rube i tak srogie, ze bajtle, kiej chodzōm, wyglōndajōm choby piernikowe ludki wyciynte z tajgu i ôstawiōne za dugo w piecu.