Autōr: Mōnika Neumann

Księżna Daisy jeszcze nie wie, że za tą posługę oskarżana będzie o szpiegowanie dla angielskiego wroga cesarstwa. Jeszcze nie wie, że za dwa dziesięciolecia rozpęta się kolejna wojna, która będzie ją kosztować wiele tłumionych łez.

W końcu kobieta przełamuje urok. Jej płuca, wciąż zdrowe, domagają się powietrza i wciągają je pełną parą do środka. Wszyscy przytomnieją i spoglądają na siebie, widzą poszarpane koszule, krwawiące usta, widzą puchnące oczy.

-Terŏski dopiero sie zacnie. Sam roboty mōmy na cołki rok – sagt der Mann, der Jahr für Jahr diesen Zyklus wiederholt und streichelt dabei das Tier zärtlich über den Rücken.

Procesji przoduje niepoważny pfarŏrz, zaś skrzyneczkę trzyma bez mała czterech chłopów, którzy dość zabawnie tłoczą się pod nią, bo szerokość ich ramion ma więcej centymetrów, niż jej najdłuższa deska.

A cōz to? Jerōna, słōnecko! Słōnecko, klara świyci! Wiela lŏt my sam po ciymku, sam pod ziymōm, bez poła miasta, durś yno ćma. Chobyś mie mioł zarŏs tōm łopatōm roztrzaskać, klara świyci, chobyś mie roztrzaskoł, werciōło sie jesce rŏs ôbejrzeć modre niebo i złote słōńce, chocias yno kōntem, ôdbite w starej, szklanej flaśce po wodzie.

-Pa-ra-ra-ra-ram… Pam-pam… Pam-pam… – Obraca się w takt muzyki, która gra już tylko w jego wyobraźni.

Tak, tak. Ten babski comber to było o wiele więcej jak zwykła zabawa, o wiele więcej, niż jej pozostawiony w domu na pastwę losu młody małżonek mógł się domyślać.

Siostra słyszy, jak matka woła chłopca. Jak ten szybko rzuca smarownicę za siebie, jak biegnie przed siebie. Po chwili w powietrzu słychać potężny wybuch, chłopak upada, piszczy mu w uszach, bok rozdziera mu przeraźliwy ból, słychać krzyk i po chwili są oboje tu.