Bez tydziyń

Ale noc się nie śmiała. Teraz już milczała całą swoją powagą. Spoglądała na postać, na kamień, który pobielałe palce ściskały, na ramiona, które ten kamień niosły już kolejny wiek. Kamień graniczny.

Siedziała naprzeciwko niego i w tym momencie ich kilkumiesięczna rozłąka stopniowo zaczęła odchodzić w niepamięć. Spoglądał na nią, ale widział tylko promienie wschodzącego słońca, przedzierające się przez okno ich mieszkania w Berlinie, jak bawią się w jej ciemnych włosach.

Trzy szkoły małego Kraskowa.

–Madame Hahmann– powiedział uprzejmie i ukłonił się głęboko przed kobietą, która roześmiała się kokieteryjnie i udając, że poprawia niesfornie wymykający

Fotografie kobiet, mężczyzn i dzieci spoglądają po sobie, spojrzenia uwiecznione na długość życia papieru toną w ciemniejącej przestrzeni, poszukują fotografa stojącego po drugiej stronie szkła, spoglądającego na ich podnoszące się w oddechu piersi.

-A kiej sie robi ćma i miesiōncek wychodzi, to skŏca na becka i lŏca wele kŏzdego strōmu kole twojygo dōmu- odpowiedziała kobieta, otwierając wszerz błękitne drzwi tuż przed nosem młodzieńca.

– Nieftōrzy padali, że meluzyny to dusze w czyśćcu cierpiōnce, że trza za nich porzykać i zapŏlić świycka, kiej wołajōm.
Die Frau sieht, wie die Augen des Kindes immer grösser werden. Sie hebt die Kleine und setzt sie sich aufs Knie. Bald wird sie zu groß dafür sein, denkt sie, eher sie wieder anfängt zu erzählen.