Bez tydziyń

Siostra słyszy, jak matka woła chłopca. Jak ten szybko rzuca smarownicę za siebie, jak biegnie przed siebie. Po chwili w powietrzu słychać potężny wybuch, chłopak upada, piszczy mu w uszach, bok rozdziera mu przeraźliwy ból, słychać krzyk i po chwili są oboje tu.

Wiele lat później siostra wejdzie na niewielki pagórek i stanie pomiędzy małymi krzyżami, by spojrzeć na jeden nieco większy. Tam będzie leżała Sophie von Oppersdorf. Krzyż z jej imieniem spoglądać będzie na prosperujący pałacyk.

Wiela sie robiōło na Nowy Rok, zeby bōł scynśliwy. Jŏ miatała izba ôd dźwiyrza ku ôknōm, co maras wypandzić, co banam mieć ordnung bez cołki rok. Słach zym fōrt na zadek z wiadrym z marasym, wiys jako.

We telewizorze, a kaj yno słysza, co mōm sie kupić, a co popucować i posraniać. Jaki glaskugle muszōm mi tyczeć na krisbaumie i z czego nojbardzij bydzie rod mōj chop, bajtle a teściowo.

Biegli bez rzyka. Kozdy z nich wartko przeskocōł i bōł jus na drugim brzegu, ôstałach yno jŏ, bo jŏ mioła krōtse nogi.

Synek i dziołska stojōm w ulicce do ôgrōdka. Synek mŏ modry kōmbinezōm, dziołska rōżowy i wiela ich nie widać, bo mycka, siol, rankawicki i szczewiki sōm tak rube i tak srogie, ze bajtle, kiej chodzōm, wyglōndajōm choby piernikowe ludki wyciynte z tajgu i ôstawiōne za dugo w piecu.