Aleksander Lubina: Kopiowanie mistrzów
Rysowanie na lekcjach języka obcego (a jako germanista miałem epizody także i z rosyjskim i angielskim oraz nauczaniem wielojęzycznym w środowisku śląskojęzycznym), to właściwie kopiowanie wielkich mistrzów, które przekonywało uczniów, że są w stanie odtworzyć obraz, poznawać technikę i materiały. Uczyło, żeby naśladować, patrzeć, widzieć, odwzorować – rozwijać się, pokonywać obawy – obawy wynikające przede wszystkim z braku aktywności, braku kreatywności, z poznawania wielkości wg Ferdydurke…
Kopiowanie mistrzów nadaje kiści pewną gibkość. Władzę w dłoni, która umożliwia kreślenie linii i kółek: l, o, r… wspomaga pismo i myśl oraz rozbudza potrzebę piękna (kaligrafia). Uczniowie oswajają się z pędzelkiem, mazakiem, ołówkiem, piórem…
Nie dość, że uczniowie przekonują się, że na prawie wszystko można znaleźć sposób, że można sobie poradzić, to jeszcze dodatkowo na trwale plasują dzieło mistrza na osi czasu – w dziejach ludzkości, poznają twórczość danego artysty (jego kreskę, barwę – jego wyczucie przestrzeni i jego podejście do ludzi i Boga), jego piękno i przesłanie. Umieszczają go na mapie konturowej, żeby było wiadomo, gdzie to było.
Uczniowie charakteryzują epokę poprzez własne działanie i w konsekwencji.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Chyba łatwiej przechodzą do różnych form stylistycznych – opisu postaci, do charakterystyki jako do zadania językowego.
Zdecydowanie największym zyskiem jest jednak pokonanie niechęci wobec naśladownictwa, wobec powielania, wobec benchmarkingu. A przecież nie należy uczyć się na błędach, lecz od najlepszych.
Uczniowie najczęściej chcą natychmiast tworzyć. Tworzenie bez kopiowania kończy się tfuuuu…rczością.
Żeby uczeń oswoił się z procesem aproksymacji nie tylko językowej, dobrze jest kopiować mistrzów.
Dobrze jest czytać nie tylko pismo, ale i wielkich mistrzów malarstwa, zresztą to też pismo.
Oczywiście, zapyta ktoś, o czym tu mowa? Niech weźmie naniesie siatkę na kartkę i skopiuje ulubiony obraz – wtedy się dowie, przeżyje…
Ja to jako uczeń robiłem w latach siedemdziesiątych jako uczeń klasy polonistycznej XLO w Katowicach.
Do tej pory w tej serii ukazały się:
Nauczanie zorientowane na ucznia
