Bez tydziyń

– Nieftōrzy padali, że meluzyny to dusze w czyśćcu cierpiōnce, że trza za nich porzykać i zapŏlić świycka, kiej wołajōm.
Die Frau sieht, wie die Augen des Kindes immer grösser werden. Sie hebt die Kleine und setzt sie sich aufs Knie. Bald wird sie zu groß dafür sein, denkt sie, eher sie wieder anfängt zu erzählen.

-Boś jes gupielŏk. Żōłte jajco, to jes dla takich, co wiyncej sie nie musōm u dziołchy pokŏzywać. Cerwōne to zaproszynie na zŏlyty. Cŏrne jes dla kogoś szanownego, a zielōne dla takich modych smarkatych. A tyś jes jus stary byk, a dalyj nic nie wiys- powie kobieta i się zaśmieje się w charakterystyczny sposób.

Stowarzyszenie Miłośników Kolei Śląskiej (Slezský železniční spolek) w Ostrawie realizuje niezwykłe przedsięwzięcia, a mianowicie zabiera pasażerów w nostalgiczne podróże specjalnie do tego przygotowanymi pociągami.

Stare, zmęczone dłonie, na których wyglądająca jak suchy pergamin skóra poprzetykana jest siecią głębokich zmarszczek, przez ziemię, obrabianą dzień po dniu, przypominających swoimi ciemnymi liniami kartę dróg i połączeń kolejowych, trzymają zieloną gałązkę wiosennego bukszpanu.

U mie w dōma tradycyjo dycki była zocnym elemyntym zwiōnzano głōwnie ze świyntami kościelnymi. Jedna z definicji godo, że tradycyjo

Gdy wracał, jego kroki wbijały się w podłogę, niosły się echem, biegły w przyszłość i gdy było już ciemno, zimno, wilgotno, gdy pajęczyny i brud osiadały i zasłaniały murowane ściany, wciąż odbijały się od ciemności, jak wahadło zegara odliczające czas.

Stare schody skrzypią, gdy ktoś stawia na nich krok. Drewno jest zużyte i zmęczone, wygina się pod ciężarem i jęczy, ale nie poddaje się, prawdziwy borŏcek, któremu już nikt nie pomoże, ale na widok którego każdy się uśmiechnie.

W obiektywie Ani może ostatnie mroźne dni tegorocznej zimy uchwycone w bytomskich parkach.

Ludzie zaczęli się rozchodzić, śmiać się, wołać do niego, który to stał przy pługu, on jednak wciąż spokojnie orał ziemię, którą miał ukształtować, by przyniosła mu plon.