Ôpowiastka z Miedźnyj ô zbōjnikach ze 1869 roku

Ôpowiastka je moc niyskładno i niy mo wielkigo synsu, ale moc ciekawe je użycie formy „Ejropy”, co wyglōndo jak pōmiynszanie „Ojropy” i „Europy”. Tak samo ciekawe je chyba jedyne we znanyj mi literaturze użycie słowa „kokotek” we syńsie tajla flinty (pol. „kurek”), co ubogaco naszo wiedza ô ślōnskim słownictwie. Ôpowiado Jakōb Mōndla, 12 lot mody.

Trzech zbōjnikōw szli do lasa, mieli flintã bez kokotka i szli do tego lasa i dopadli sŏrka, wziyni kamiynia i rżli ô kopertylo, i zabiyli tego sŏrka. Potym rozdzielili sie nim i gotowali go. Starszy nojprzōd gotowoł. Prziszoł jedyn dziŏd. I było mu zimno. I wyciōngoł rynki, aby sie ôgrzŏć, i wziōn to miyndo i uciyk.

Potym drugi gotowoł, przyszoł tyn sōm dziŏd i znowu wyciōngoł rynce, a zbōjnik mu pedzioł, żeby niy wyciōngoł rōnk, iże mu miynso weźnie. A ôn mu pedzioł, iże mu niy weźnie. I wyciōngoł rynce, i porwoł u to miynso. Ale go niy mōg chycić. A nojmodszy mu pedzioł, że ôn zjŏd, a terŏz gŏdŏ, iże dziŏd go wziōn.

I nojmodszy gotowoł. I prziszed jedyn stary chop, i chcioł sie ôgrzŏć, ale mu zbōjnik niy doł, że mu miynso weźnie. I wyciōngoł potym rynce. Wziōn mu miynso i uciyk gynstyj krzewiny.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

I gōniyli go zbōjnicy, a ôn sie spuściōł do jednyj dziury, chtōrŏ była na drugi świat. I ci zbōjnicy wziyni powrozy, uwiōnzali tego nojstarszego zbōjnika i puściyli go na tyn drugi świat. Ale ôn jeszcze do połu niy doszed, już gwołtu wrzeszczoł, bo mu było zimno.

Ale tyn drugi powiedzioł, że ôn pōjdzie. I uwiōnzali go na powrozy, puściyli go. Ale im jeszcze powrozy niy dostykły, i wiōnzali łachy, i spuściyli go na drugi świat. I tyn dziŏd mioł jabka. I prosiōł go zbōjnik, aby mu doł jabłek, ale ôn mu niy chcioł dŏć.

I pedzioł zbōjnik, że ôn mu wziōn miynso. Ale dziŏd mu pedzioł, że mu go niy wziōn. I wejzdrzoł zbōjnik na jabłōń i ujzdrzoł ptŏszka. A ptŏszek mu pedzioł, żeby mu siednōł na ôgōn. I doł mu miecz. I kŏzoł mu iść, że tam sōm trzi zŏmki. I prziszed ku jednymu, chtōry bōł szklōnny. I zaklupoł na dźwiyrze, aby go puściyli. Niy chcieli go puścić.

Potym jak palnōn mieczym ô dźwiyrze, aże wyleciały. I wlŏz. I pedziała pani, iże jest szafie keluszek miodu, żeby se go wypiōł. I wziōn tyn miecz, co jest na ścianie.

I zbōjnik wziōn to pani i jedyn strzewik tyj pani. A ôna miała drugi. I prziszed ku jednymu zōmku, chtōry bōł złoty. I zaklupoł na dźwiyrze. I puściyli go. I pedziała pani, coby se wziōn miecz ze żywego strzybła. I wziōn zbōjnik to pani, i jedyn strzewik. I przywiōd te dwie panie ku tyj dziurze, chtōrōm wlŏz na tyn świat.

I uwiōnzoł jednõ pani na powrōz, i kŏzoł, żeby ci to darli. Wyciōngli tã pani i chcieli sie bić ô niōm. Potym uwiōnzoł tōm drugōm. I wyciōngli jōm. I zaś każdy jōm chcioł mieć. Potym go niy chcieli wyciōngnōńć.

I wziyni te dwie panie, i pojechali z niymi ku krōlu. A ônego wziōn tyn ptŏk, co mu doł miećz i kŏzoł mu siednōńć na ôgōn. I wyfrunōn, i przilecioł s nim ku krōlu. I mieszkoł u jednego szewca. A ci zbōjnicy przijechali ku samōmu krōlu. A tyn krōl zostawiōł sobie te dwie panie.

Potym krōl pisoł, jeźliby chto niy umioł szklōnnego strzewika zrobić, że mu dŏ trzista talarkōw. A tyn zbōjnik pisoł, że ôn umie robić. I wziōn skorup na kowało, zaczyn bić.

A ôn mioł tyn strzewik szklōnny, tyn sōm ôd tego drugigo, co ta pani miała. I posłoł tyn strzewik, i doł mu krōl trzista talarkōw za niego.

Potym krōl znowu pisoł dō niego, jeźli niy umie złotego strzewika zrobić. A ôn mu ôdpisoł, jeźli mu dŏ szejśćset talarkōw, że mu zrobi. I posłoł mu tyn strzewik, ktōry bōł ôd tego drugigo, co pani miała. I dostoł za niego szejśćset twardy, i poszed zbōjnik do Ejropy.