Klachule ze Zowodzio: Niy bydzie niypodległego Ślōnska ale… POLSKI HNED TYŻ NIY BYDZIE

– A co wy godocie na to, coby nasz Ślōnsk bōł niypodległy? – spytała sie Drzyzdzyno.

– Jezderkusie, zaś te fandzolyniy ô wolnym Ślōnsku i inkszyj nacyji! – Bregulino aże sie chyciła za gowa – Mie to ôd tyj godki zarozki biere na spanie!

– Co wy godocie? – zdziwowała sie jeji sōmsiadka – Przeca zowdy rade ôsprowiały my ô polityce.

– Ja, jo ino tak udowōm – Bregulino ôroz napoczła godać blank po cichu – Coby inksze niy posłyszeli i niy ôbgodali nos, co ta Drzyzdzyno i ta Bregulino to nic ino durś fandzolōm ô polityce, zamiast patrzeć tego, z czego żyjōm.

– No bo jo czytała taki artikel, kaj stoło, co hned już niy bydzie żodnych państw norodowych…

– No i wejrzyjcie ino, jake my zaś sōm zacofane… – zeszterowała sie Bregulino – My na Ślōnsku jeszcze niy szafli tyj niypodległości, a inksze już zdōnżyli pociepać ta idyjo…

– Nale tak po prowdzie to muszymy uznać, co take ańfachowe państwo norodowe niy poradzi pochytać niykerych rzeczy – godała dalij Drzyzdzyno – To sie niy ino rozchodzi ô wojny, kerych tela było miyndzy roztōmajtymi nacyjami. Jo godōm ô normalnych rzeczach. Choby z tymi miljōnyrami, kere bierōm swoje piyniōndze i pitajōm płacić podatki kajś fōrt za granica. I co tako Polska im zrobi? Może im ino powinkować tōm swojōm bioło-szerwōnōm fankōm.

– Tukej mocie prawie – uznała Bregulino – Ordnung muss sein. Take rzeczy to nojlepij pochytać na jakimś inkszym poziōmie. Jak to sie godo? Globalnym, ja?

– Ja, ja, globalny! Abo te pōniywiyroki. Ze Syrii i inkszych krajōw. Sześdziysiōnt piynć miljōnōw borokōw, kere musieli pitać ze swojigo hajmatu skuli wojny. Żodne ańfachowe państwo norodowe niy poradzi ich wziōnć do sia, a jak majōm sie polityki jedyn ze drugim dogodać, to zarozki przidzie do chaje…

– No, ja… Bo zowdy znojdōm sie jakeś Poloki, abo jakeś Uherce, kere narobiōm ôstudy i pedzōm, co ône ich niy weznōm, a inksze mogōm ich harnōnć w…

– Dobry, dobry, Papiernioczko – Drzyzdzyno ôroz wlazła jij w godka, kej prawie zoboczyła inkszyj sōmsiadki iś ku nim – Kaj to idziecie? Do sklepa?

– Dobry, sōmsiadki – pedziała Papiernioczka – Ida kupić Papierniokowi trocha krupnioka, bo ciyngym wajo, co mo smaka. A wy sie tak klachocie tukej, ja?

– Ja, godōmy prawie ô tym, co bydymy na ôbiod dzisiej warzić – napoczła gibko tuplikować Drzyzdzyno – I ô tym serialu brazylijskim, wiycie kerym…

– Tyn ô tym giździe, kery ônyj tak ônaczy, ja? – spytała sie trzecio sōmsiadka.

– Niy, tyn, w kerym ône pojechali do tego ônego…

– A, to jo tego niy ôglōndōm – zmiarkowała Papiernioczka – To jo ida do tego sklepa, a wy sie tukej klachejcie…

– Toć, przeca niy godōmy ô polityce, pra? – rozśmioła sie Bregulino.

– A dejcie mi pokōj, jo to bych tych politykōw wziynła i… – Papiernioczka niy pedziała yntliś, coby zrobiyła politykōm, ino pocisła fōrt ku sklepowi.

– No, było gorko – frōnkła Bregulino, kej baba znikła za winklym – Co my to godali? Aha, co niy bydzie wiyncyj państw norodowych. Niy ino my niy doczekōmy niypodległego Ślōnska, ale hned niy bydzie ani Polski, ani Francyje, ani Niymcōw… Nale przeca terozki coroz to wiyncyj je godki ô tym, co norodowce wygrywajōm wybory. Niy ino u Polokōw i Uhercōw, kaj indzij tyż. Francuzy, Italoki, a nawet Niymce na nich welujōm, a Angliki znokwili tyn Brexit…

– A pamiyntocie tego starego Kurtoka? Tego, co miōł takigo srogigo psa. Kożdy sie boł tego psa, a to bōł taki chlebus, żodnymu krziwdy by niy zrobił. Nale wtynczos ôroz tyn pies dostoł wścieklizny i bajsnoł tego chopa, piyrszy i ôstatni roz. I w tym artiklu pisali, co nacjōnalizm to je choby taki stary pies, kery wiy, co hned sie szkopyrtnie i beztōż jeszcze chce bajsnōnć ôstatni roz.

– I co tyn stary Kurtok zrobiył z tym psym? – spytała sie Bregulino.

– Psinco. Musioł dać go uspać.

– Trocha szkoda…

– A mie niy – pedziała Drzyzdzyno zatōmkano we swojim pomyślunku. Wtynczos dziepiyro kapła sie ô czym je godka – Poczkejcie, nale wy ô psie godocie? Ja, ja, psa szkoda…

– Szkoda psa – pedziała Bregulino.