Szpicatŏ ślōnskŏ geografijŏ w limerykach ôd Mirka Syniawy

Ô JEDNYJ BABIE W GLYWICACH,
CO MIAŁA POD KECKŌM MAŁPICÃ,
ABO
SZPICATŎ ŚLŌNSKŎ GEOGRAFIJŎ
W LIMERYKACH ÔD MIRKA SYNIAWY.

Rŏz narzykoł Wyndelin z Bytōnia:
„Piechty łażã, a przecã mōm kōnia.
Dyć bez nōg ani skŏkać
Niy poradzi – ślimŏka
Na nim, choćbych go proł, niy dogōniã”.

Gustlik, chop, co bōł rodym z Chorzowa
Ôkrōm srogij mioł małõ tyż gowã.
Biyda niyrŏz z tym była,
Jak ta małŏ rzōńdziyła
I niy dała dōjś srogij do słowa.

Gustla, frela, co żyła w Glywicach,
Miała pōnoć pod keckōm małpicã.
Niyrŏz stoła tam raja,
Bo se kożdy pohajać
Ôd małpice kosmate chcioł lica.

Wiycie możno, kaj sōm Guchołazy?
Jedna chciała tam co noc piyńć razy,
Fōrt na sōm szczyt sie drŏpać,
Dyć niy mōgła znojś chopa,
Coby prziwiyś jōm chcioł do ekstazy.

Bercik, chop, kery bōł z wiŏski Jamy,
Mioł fōmferlŏk, co wŏżōł trzi gramy.
Choć krōm tego bōł szwarny,
Żywot wiōd raczyj marny,
Bo go żŏdne niy chciały znać damy.

Hyjdla, frela robotnŏ z Kamiōnki,
Rada chopōm robiyła krŏszōnki.
Akuratnia szkrobała,
Żŏdyn niy ryczoł „Ała!”
Bo, jak trza, dała pozōr na człōnki.

Jedyn chop, kery miyszkoł w Kluczborku,
Drzistoł porzōnd ôd strzody do wtorku.
Z tego bōł taki blady,
Że padali sōmsiady:
„A dyć weź se to, chopie, zakorkuj”.

Wilym, chop, co bōł z wiŏski Kocury,
Rŏz dynamit niy do tyj wcis dziury.
Wic sie skōńczōł boleśnie –
Szłapy znŏdli w Ôleśnie,
A tyn dinks mu pofurgoł kajś w chmury.

Alfred, karlus wyzgerny z Ligoty,
Dycki wartki bōł do tyj roboty,
A wrŏz babie sie żŏli,
Że cojś gowa go boli.
Na to baba mu padŏ: „Nō co ty?!”

Rŏz tyn dinks Rōmanowi z Nikisza
Padŏ: „Ôd terŏz nic jyno wiszã”.
Darmo Rōman go prosi,
Darmo głŏskŏ, miyntosi,
Darmo wrzeszczy: „Cie, giździe, ukiszã!”

Kōnsztant, chop, co bōł ze wsi Ôchaby,
Jednyj nocy tak padŏ do baby:
„Piōnty rŏz niy dōm rady,
Muszã zjejś szekulady,
Bo pierzinym żech dzisioj je słaby.

Jak do pufu szoł Hajnel z Panewnik,
To przijmowoł to dycki za pewnik,
Że jak skōńczy już bzykać,
Bydzie chcioł se porzykać,
Tymu kożdy rŏz broł modlitewnik.

Jedna baba wydanŏ z Rybnika
Zwykła była ku kōńcu fest krzikać.
Dyć słyszała ôd ludzi,
Że te larmo ich budzi,
Tōż jōm musioł brać chop do chlywika.

Jedna starŏ kamela ze Stroszka,
Miała cojś, na co padała: broszka.
Choć sie już zestarzała,
Jakoś niy zmiarkowała,
Że do pŏry do broszki trza ptŏszka.

Frelka, kerŏ miyszkała w Syrynii,
Miało wielkõ jak dźwiyrze do siyni.
Tōż se chciała jōm zaszyć,
Coby synkōw niy straszyć,
Bo sie żŏdyn ś niōm niy chcioł ôżynić.

Baba chopu kejś we Wrōnim Kōńcie
Padŏ: „Dej no, chopeczku, mi prōńcie”.
Doł jyj wiyrzbowe witki –
Ôna: „Niy dojś, żeś brzidki,
Toś ku tymu i gupi, bamōńcie”.

Mioł w galŏtach chop ze wsi Wygōny
Take cojś, co wŏżyło pōł tōny.
Jak w rozkroku szyrokim
Z biydōm zrobiōł trzi kroki,
To spocōny bōł cołki i zgrzōny.

Szły ô Anie kejś klachy bez Zŏbrze,
Że jak karlus jyj zrobić chcioł dobrze,
To musiała być szpana,
Ale takŏ, że Ana
Drek myślała, że grŏ w jakijś „Kobrze”.

Mirosław Syniawa – narodzony 1958 we Chorzowie, tumacz poezyji światowej na jynzyk ślōnski, pisŏrz a poeta.