Godka Klachuli, 20.02.1922

Wachtyrz prezyntuje ślōnske artykuły ze starych cajtōngōw przepisane do alfabetu ślabikŏrzowego. Trzeba je rozumieć we kōntekście historycznym i niy przedstawiajōm ône ôpiniji ôd redakcyje.

Tak mi, wōm padōm, jest markotno, jak se tak pōmyśla, ize sie tyn wielki zwiōnzek towarzistwōw Polek, zkiż tej głupi granicy, musioł ôzerwać na dwie połowy, bo to tak choćby scyńśliwo i zgodliwo familijo z kupy ôzłōncył. No, ale jo myśla, iże my zawsze jedne ô drugich bydymy pamiyntały i bylebyście wy tam po drugij strōnie, moje złote dziubecki, sie trzimały mocno do kupy i ô nos i ô Polsce nie zapōmniały i dzieci po polsku wychowały, to z łaski Pana Boga jeźli nie dziś ani jutro, to kedyś jednak zaś do kupy przidymy i wszystke bydymy noleżeć do Polski.

Prawiech se tak dumała nad tōm niesprawiedliwōm granicōm, i smuciłach sie, a tu przichodzi Pietrek z roboty i pado, iz na dole juz niechtorzi „robotnicy” wymierzili i wynuchtali wszystke „śtreki”, ktore idōm bez granica z Prus do Polski i juz sie radujōm na to „szwarcōwanie” pod ziymiōm, kaj przeca nie byńdzie ani kōmory ani zielōnkōw. Tak to, widzicie moji złoci, jednym ta granica jest na smutek, a drugim na „geszeft”.

Byłach tyz tukejś w Piekarach i jagech ślazła z „banki”, toch sie wōm, padōm aze za głowa chyciła. Pełniutko drōga ludzi, nojwiyncej bob i dziołch, a kole kościoła i w kościele toch sie ani nie mōgła przeciść, co tyla było norodu. Padōm se, bydzie jaki pochōd polski, abo nobożyństwo zkiż nowego Ôjca świyntego cy co? bo to przeca bez tydziyń i prawie jak baby ôbiod warzōm i azech juz chciała zacōńć piekarske baby i dziołchy kwolić. Az tu dopiero słysza ize sie jedna dziołcha z Piekor z francuskym wojokym wydowo i wszystke baby i dziołchy z Piekor i ze Szarleja przileciały tyn ślub ôbejrzeć!?
Tak to kamrajstwo polsko-francuske zamiyniło sie w miłość i bydōm z tego Francuzo-Poloki.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Pietrek mi porzōnd jesce kuco i pluje corno. Jo mu padōm, cy to nie jest aby zepsuto krew, ale ôn pado ize to jest kurz i stare gizdarstwo z wōnglo, co mu sie tak wzarło do płuc, bez to, ize latoś nie zaloł chroboka jak sie noleży, a ize gorzołka teroz jest niewiela wort, i tako słabo, że jōm mogōm baby w połogu pić, ale nie „bergmōn”! Mnie sie tyz kōniecnie chciała ta grypa chycić, alech sie nie dała, nie położyłach sie, jynoch jōm tak ôzłaziła. Z tych łōńskich prosiōnt, to mi sie zdo, nie byda miała wiela pociechy. Niechcōm i niechcōm mi zrić, choć majōm żarcie dobre, bo przeca nosza pōmyje ôd masarzi i ôd iśpechtora z lazarytu.

Cōzbyście wy na to pedzieli, moji złoci, dyć tu u nos jesce teroz sōm kobiety take popsute panuchny, co wōm dzieci na niymiecki katejmus posłały. Ale nie darmo to padajōm, ize na głupota nie ma lyku ani rady! To jyno dobrze, że takich głupich juz niyma dużo. Co prowda, to prowda, ale ci Polocy w tym Wilnie sōm jednak lepsi i mōndrzejsi niz my. Tam wszyjscy chcōm noleżeć do Polski. Niech im do Bōg zdrowie!

Ale tyz to, ludkowie, tyn mrōz psiokość trzimo, aze trzimo! Tak ech, wōm padōm, zmarzła, jak my z Pietrkym na saniach (śrōmbek nōm porwoł „gryncszuc”) jechali do Bytōmia na jarmak, izech juz nie mōgła wytrzimać, a Pietrkowi to wisiały świycki u wōnsa, choćby ze strzechy. Dobrze izech se podwlykła pod kecki Pietrkowe spodnioki „futerbarchanowe”. Ale wōm to padōm, jak tak cłowiek przymarznie to mu sie nicego nie chce, i az sie boja, by tam cego, Boże nie dej, ta nasa kōmisyjo, co pojechała do tyj Gynewy po drōdze sie nie zaziōmbiła i nie ôdmroziła se mōzgu, coby my nie byli casym ze szkodōm.

A mocie to juz wszyjscy lōsy z tyj loteryje ôd zwiōnzku powstańcōw, co to z niej tyn profit pudzie na gdowy i sieroty ôd zabitych powstańcōw? Bo ciōngniynie bydzie juz zaroz na pocōntku marca. Tōz jeźli jesce lōsōw nie mocie, kupujcie je po gibku co ich lo wos nie braknie i cobyście tyz co wygrali. Jakech przedwcorym jechała do Cieszyna ôdwiedzić synka, co sie tam ucy za zielōnki, toch słyszała, jak sie w „cugu” wadziły dwie baby ô to, ktoro z nich wygro tyn wielki lōs na te 50000 mk. Jo tyz mōm dość tych lōsōw, ale sie tam nie łasca na tyn nojwiynkszy lōs, jynobych juz była rada, kebych tak choć aby pora marek wygrała. A choćby i nic, toch tyz zadowolōno bo to przeca idzie na dobro rzec.

Nō ale już tego dość, bo mi w piecu wygasło i palce mōm zgrabiałe.
Tōz do widzynio i dobranoc, bo juz właza do łōżka pod pierzina.

Wasza
Rōźla Pyscycka.