Bŏjki Hankowe dlŏ bajtli grzecznych i rozumnych (cz. 4 – Bŏjka ô boczōniach)
Bŏjki te ôpedzioł nōm Hanek.
Aleksander Lubina ôpowiŏstkã Hankowã spisoł.
Ewa Wrożyna namalowoła piykne akwarele.
Mirosław Syniawa bŏjki na ślōnski tumaczōł.
Cz. 1: Bŏjki o kurce i ô kocie.
Cz. 2: Bŏjka ô kozie
Cz. 3: Bŏjka ô boczōniach
Cz. 4: Bŏjka ô yjzlu
Paulek lŏtoł ôd rana po cołkim ôbyjściu. Lŏtoł po sadzie, po pastwisku, po cołkim ôbyjściu.
Wytorowoł nowõ wōń. Maszketnõ wōń. Jakŏś gadzina, dyć co to?
Ô, ta wōń wiedzie ku masztalni. Masztalnia zawartŏ. Dziwne. Erwin sie pasie. Masztalnia zawartŏ. Dziwne.
Chlywik ôd kōzōw ôtwarty, chlywik ôd świnki ôtwarty, kurnik ôtwarty, a masztalnia zawartŏ.
Filip ôtwar chlywik ôd świnki, kurnik i chlywik ôd kōzōw, a masztalnie niy ôtwar, jyno Erwina wywiōd i masztalniã zawar…
Nowŏ wōń i zawartŏ masztalnia. Dziwne.
Pojakymu masztalnia jeszcze zawartŏ? – spytoł sie Paulek Pyjtra.
Niy wiym. Filip wiy. Filip wiy wszyjsko – ôdpedzioł Pyjter.
Świnka nic niy gŏdała. To niy jeji sprawa. Chlywik mŏ ciepły, koryto połne. Co jōm ôbchodzi jakŏś wōń. Takŏ świnia z tyj Berty.
Podleciały ôwce. Spytej sie Filipa. Spytej sie Flipa – zabeczały Helga, Ana i Gryjtka.
Przydyrdały kozy. Filip wiy. Filip wiy – zameczały Erna i Ema.
Zgniyły kot, beczynie, meczynie. Tela sie Paulek dowiedzioł.
Tyż mi tajymnica. Masztalnia musi być zawartŏ – zapioł Karol. Musi być zawartŏ i tela. Filip zawar.
Nō dyć, że Filip. Nō isto, że Filip – zameczały kozy.
Nō isto, że Filip. Nō isto, że Filip – zabeczały ôwce.
Zawar Filip, bo fto? Zawar Filip, bo niby fto? Zawar Filip, bo niby fto? – zagdŏkała Karolinka.
Nō isto, że Filip – Paulka już ździebko zaczły brąc mory.
Nowŏ wōń. Masztalnia zawartŏ. Gadzina gŏdŏ, a nic niy wiy.
Przifurgła stroka. Siadła se na fōrtce. Niy mioł rŏd Paulek stroki, ôj, niy mioł. Dyć stroka wszyjsto wiy. Bo stroka to ciekawski ptŏk.
Możno ty wiysz, skōnd ta wōń? A masztalnia pojakymu zawartŏ? – spytoł sie Paulek stroki.
Jŏch je stroka, stroka Magdalyna, a stroka Magdalyna wiy wszyjsko, bo wszyjsko widzi i słyszy. Takŏ prawie żech je, Paulku.
Nō dobrze, Magda! – gŏdej, co wiysz.
Jŏch niy Magda. Jŏch Magdalyna – zakrakała stroka.
Dobrze, Magdalyno. Niych ci bydzie. Pojakymu masztalnia je zawartŏ? Co to za wōń? – Paulka już mory brały festelnie.
Masztalnia je zawartŏ, bo Filip tam zawar nowõ wōń – zaczła bŏznować stroka.
Już żech na to prziszoł – warknōł pies.
Już gŏdōm – Magdaluna znała Paulka i wiedziała, iże niy trza go szterować.
Już gŏdōm. Już gŏdōm.
Wczoraj na wieczōr kurki siedziały na zicsztangach w kurniku, kozy i owce wcinały siano z jaśli w swojim chlywiku, Berta zajyna sie korytym, Pyjterek się kajś buksowoł, a ty, Paulku, smykoł żeś sie po wsi.
Wtynczŏs prawie Filip zawar masztalniã. Już terŏzki wiysz, skirz czego żŏdyn niy wiy, pojakymu Filip zawar masztalniã.
Gŏdej! – Paulek zawarczoł festelnie groźnie.
Magdalyna ôpaternie ôdfurgła na dach ôd chlywika. Na dach Paulek niy wlejzie.
Gŏdej! Chyca cie! Kejś cie dopadnã! Piōrka ci z ôgōna powyrywōm, ty stroko ôszkliwŏ – zaskowyczoł bezsiylny Paulek.
Ôszkliwŏ, ôszkliwŏ, ôszkliwŏ, ôszkliwŏ – zaskrzeczała stroka i ôdfurgła do lasa.
W kōńcu! W kōńcu! Uradowoł sie Paulek i zameloł ôgōnym. Na schodki ôd wysiŏdki wylŏz Filip. Terŏzki Filip ôdewrze masztalniã.
Filip przeciōng sie, rozglōndnōł i pōmyśloł: Paul lŏtŏ, Pyjter z miski pije mlyko z wodōm, Karol pieje na płocie, świniã aż sam słychać, jak mlaskŏ, Karolinka kurzynta wodzi, kozy i ôwce na pasiōnku. Masztalnia zawartŏ. Wszyjsko je, jak mŏ być. Uśmiychnōł sie Filip, ôbrōciōł na piyńcie i rŏd poszoł do kuchnie napić sie miynty z miodym.
Nowŏ wōń. Masztalnia zawartŏ. Gadzina gŏdŏ, a nic niy wiy. Wrōciōł sie Paulek do budy. A co mi tam. Niych sie dzieje, co chce. Niy jedyn Paulek za wszyjsko ôdpowiadŏ. Niych by tam Filip i dracha zawar. Co mie to ôbchodzi. Ale wōniŏ jakoś maszketnie. Maszketny smrōd, że tak powiym.
c.d.n.