Z ôstanij chwile: We świōntecznym szwōngu
Wele świōnt je zowdy kupa larma. Yno mignie Wszystkich Świyntych, już we sklepach sōm świōnteczne pieśniczki i loce brodziaty chop we czerwōnych galotach z belōntajōncym mu w rynce zwōnkym. Towor wywalo sie aż za dźwiyrze! Tela go je! Niy myni je tyż ludziōw, co w nim kopiōm, bo na świynta trza mieć wszystko co nōm Chińczyki przirychtowali.
Niy było by świōnt bez jednakich cwitrōw, laczōw dlo cołkij familie. Już widza tych chopōw z ryniferami na basach.
Trza mieć blyndujōnce byrny, kierymi poôbwieszōmy chałpa, siyń, a plac. Idzie sie tyż asić roztōmańtymi krasnoludami a sorniokami, kiere sie idzie postawić we zegrōdce.
We telewizorze, a kaj yno słysza, co mōm sie kupić, a co popucować i posraniać. Jaki glaskugle muszōm mi tyczeć na krisbaumie i z czego nojbardzij bydzie rod mōj chop, bajtle a teściowo. Kaj yno słysza śmiatajōm, biglujōm a pierōm. Gipsdeki, delōwki, kachle a krōmlojchtry – to wszystko mo być na glanc. Mōno rychtyk przidzie tyn sanepid?
Przi tym wszystkim musza pamiyntać, coby być wysztiglowano a wysztafirowano.
Toż cało fort ôd tego świōntecznego miszungu pōda sie… do kościoła. Tam je cicho, a idzie sie tam tak posraniać a popucować we sia, coby Pōnbōczek nimioł gańba sie wkludzić a rychtyk urodził sie w sercu. Przeca to to je Jego geburstag!
Agnyszka Ôciypkowo
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
