Mirosław Syniawa: Piazza Mattei
Czasy niy sprzijajōm rajzowaniu, tōż tyż długo żech już niy bōł w Rzymie. Mōm atoli spōmniynia, fotografije i zŏpiski, kere szkartkujã i z kerych ciyngym jeszcze plōntajōm mi sie wiersze. Na plac, ôd kerego miano je tytułym dzisiyjszego wiersza, isto bych ani niy doł pozōr, kejbych niy czytoł przōdzij wiersza ôd Josifa Brodskego z tytułym „Пьяцца Маттеи”. I muszã sie ofyn prziznać, że mōj wiersz mŏ tamtymu moc do zawdziynczyniŏ.
PIAZZA MATTEI
Z Via di San Ambroggio wlŏz żech
na mały placyk
bezmałaś prōzny ô tyj porze –
ludzie na szpacyr
tam niy przichodzōm, majōm za nic
plac niyciekawy,
co mu fōntana piyknŏ ani
niy dała sławy.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Sagatych je karlusōw sztyrech
na tyj fōntanie,
ś nimi delfinōw mordy szczyre,
atoli w mianie
fōntany żōłwie sōm jedzinie (1),
z wole papiyskij
przidane. W wodzie tak w winie
tōnkajōm pyski.
Muzzio Mattei (2) mi z pamiynci
tam niy wyskoczōł,
a jyno wiersza sie fragmyncik
wcisnōł przed ôczy.
Mōmy w nim grŏfa i poety,
I gryfnõ frelã.
Grŏf dostoł, co jyn chcioł, niystety,
cōż, mōg niywiela
borŏk poeta sam dokōnać –
ôn jyno może
na głos wykrziknōnć „do pierōna!”
wzdychnonć „ô Boże”,
nad biołōm szkartkōm schylić głowã
i sie po glacy
szkrobać, i z liter skłŏdać słowa,
jak kejś Horacy.
Papiōr, na szczynście, niy ôkmini,
Niy wyszkli filŏk –
Żyń, wietrze, słowa drek spod pinii!
Przemijej, chwilo!
(1) Fontana delle Tartarughe.
(2) Podług planōw fōntana ta miała stŏć na Piazza Giudea wele Tyjatru Marcellusa, dyć rzymski arystokrata Muzzio Mattei, kery umar w roku 1596, użōł swojich wpływōw, coby jōm postawiyli przed jego dōmym, kaj tyż stoji do terŏzka.
(3) Foto tytułowe: Wikimedia Commons
