Jaromirek – Aleksander Lubina, cz. 4
Jaromirek kiej trza, to poradzi biglować i wyciyrać – za biglosko i hadra sie chycić. Hekluje i sztrikuje lepi niże starka. W werksztacie sie niy graco – hebluje i wierto kiej stary majster. Pochytany tyn karlus to usuchliwy szkolorz – szkryflo gryfnie i rachuje akuratnie, ôstanie gwiozdziorzym, bo planiyciorzy mo za nic.
Jaromirek w potrzebie potrafi prasować i wycierać naczynia – łapie się za żelazko i ścierkę. Szydełkuje i robi na drutach lepiej niż babcia. Nie obija się w warsztacie – struga i wierci niczym stary majster. Ten zmyślny chłopak to posłuszny uczeń – pisze ładnie i liczy dokładnie, zostanie astronomem, bo astrologów sobie nie ceni.
Jaromirek niyrod zbiyroł johanki, wieprzki, pozimki, ôstranżnice, ôstranżyny, azali terozki, kiej go chyci żyżyń, chadko pije kōmpot zbelōntany ze fruchtōw.
Jaromirek niechętnie zbierał porzeczki, agrest, poziomki, jeżyny, jednak teraz kiedy złapie go pragnienie, szybko pije kompot z mieszanych owoców.
Jaromirkowy bracik kole Godōw mo geburstag. Jaromirek mu szynknie ôbrozek ze kwiotkōma. A możno ino śrzybno gołka na krisbaum.
Braciszek Jaromirka ma urodziny w okolicy Bożego Narodzenia. Jaromirek podaruje mu obrazek z kwiatkami, a może tylko bombkę na choinkę.
Jaromirka lyń niy tropi, niy huśto sie na bambloku i niy zwyrto na kecioku, bo je szporobliwy. Ze synkami robi kopyrtka na klopsztandze. Kiejś Jaromirek bachnoł na rzić i ubabroł sie ciaplytōm. Bracik sie sniego chichroł, nale to mu sie niy kaliło, bo chocia fest wyszczygoł, To mu Jaromirek na Gody nic niy szynknoł. Ani gołki ani brifa.
Jaromirek nie leni się, nie huśta się na i nie kręci się na karuzeli łańcuchowej, bo jest oszczędny. Z chłopcami robi przewrotki na trzepaku. Kiedyś Jaromirek upadł na tyłek i u brudził się błotem. Brat się z niego podśmiewał, ale to mu się nie płaciło, bo chociaż bardzo prosił, to mu Jaromirek na Boże Narodzenie nic nie podarował. Ani bombki ani gołębia.
Z chopcami bele kaj kopie bala, strzylo ze szpany i ze efyja. Barzo rod dowo tormanōm wyćwika. Bezmaś kiejś piznoł choby faustlikieym i chańdowo lata połōmoł. Kiepkuje i korbluje aże dziw. Przede szpilym wypucowoł sztole, wybiglowoł ćmawomodro treska i gold galoty, sztuce nociōngnoł, bo chrōniōm – tako to sie wysztiglowoł.
Z chłopcami gdziekolwiek kopie piłkę, strzela z podbicie i fałszem. Chętnie daje w kość bramkarzom. Podobno kiedyś uderzył jakby młotkiem i złamał starą poprzeczkę. Główkuje i drybluje, że aż dziw. Przed meczem wyczyścił buty, wyprasował ciemnoniebieską koszulkę i złote spodenki, naciągnął skarpety, bo chronią – tak elegancko się ubrał.
Chyciła Jaromirka pod dymbcokiym drzymota, idzie na podzim. Smaka mo aby na płōno żymła. Mierzi sie Jaromirkowi, mierzi. Epny dziambel przyfurgnoł – chned gma go skryje, choby zmelanōm mōnkōm, eli kapołkōm rozfyrlanōm we fasku. Pōmotlane kawalery we lufcie furgajōm. Miesiōnczek jakiś bamōntny półrzistkiem licho blynduje.
Pod dąbkiem Jaromirka złapała drzemka, zbliża się koniec jesienie. Ma apetyt chociażby na bułkę bez niczego. Nudzi się Jaromirkowi, nudzi. Przyleciał wielki wróbel – niebawem skryje go mgła – jakby zmieloną mąką, lub serwatka rozmieszana w beczułce. Splątane pajęczyny fruwają w powietrzu. Księżyc jakiś nieprzytomny słabiutko świeci pośladkiem.
Gogoły karōm na gnojok dosmyczōne. Bo bosoku lotać się niy do. Pobeblołby Jaromirek beremōnty, ciepnoł kizlokiem we koprucha, mota, masara eli błecha. Kudło sie ino i kudło, lyskowe mamlo i durdlo po cichu. Łoszczymnie cołkiym sie robi przez miesionczka.
Niedojrzałe owoce przewiezione taczką na gnojownik. Boso biegać się nie da. Poopowiadałby Jaromirek głupoty, rzucił żwirem w komara, w ćmę, w tłustą muchę lub w pchłę. Czochra się tyko i czochra, orzechy laskowe żuje i mruczy coś po nosem. Ciemno całkiem się robi bez księżyca.
“Jarominek” Aleksandra Lubiny (tekst i tłumaczenie).
Akwarele: Ewa Wrożyna
Aleksander Lubina – germanista, tłumacz, publicysta, pisarz.
2016 – współzałożyciel Klubu Twórców Górnośląskich KARASOL.