Pawoł Zawada – Kōmeta
Pawoł Zawada to bōł ślōnski pisŏrz, gawyńdziŏrz i rechtōr. Jego teksty ukazowały sie miyndzy inkszymi we „Zaraniu Ślōnskim”. Pisoł we dialekcie cieszyńskim abo po polsku. Badoł regiōn Jaworzinki, Kōniakowa i Istebnyj; jejich mōnografije jego autorstwa nigdy niy były wydane we druku i istniejōm we rynkopisach.
Uwidzieli ludziska jakōmsi gwiŏzdym na niebie z wielkim chwŏstym jako mietła, a pōn-welebny padali w kościele, że to je kōmeta i że trzeja rzykać, bo to wdycki wojnym abo mōr i głōd przikludzŏ. No, i ludziska sie teraz bojōm, bo jakci to chlaśnie tym chwŏstym, tōż wszeckich ludzich może na wieki przewrōcić i uż po twojim marnym żywobyciu, chłopie. Cały tydziyń mŏ sie to smykać po tym bożym niebie, a potym Pōmbōczek tam wiedzōm, co dalij bedzie.
Jano ze zŏgrody zaś tak padŏ:
– Kej uż tego żywobyciŏ krōtko, trzeja go jak nejlepij uzyć. Cōż ci po bogactwiu, jak uż klepetami nie bedziesz ruszoł. Kropnij, bracie, wōdki, kej uż żywot krōtki.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Na tōżmy sie zeszli i uradzili, że nic tam człowiekowi po grajcarach i posłali my chłapczyska po tabakym i hanyżōwkym do Uher. Chłapcy pełne torby tego niyśli i jeszcze za koszulōm mieli; aż tu pram na granicy ich szandarzi chycili; mŏsz teraz chłopie, ani umrzić ci nie dajōm spokojnie. Przichodzōm, pytajōm, dodziubujōm, spisujōm, jako sie nazywŏsz, czyś sie urodził, czy mŏsz babym, wiela mŏsz rokōw i wymŏwiej sie tu terazyka, jako chcesz.
Jura spod lipy padoł, że nejlepij sie wszeckigo zaprzić i jŏ też tak zrobił. Pytŏ sie mie, czych sie urodził, prawim, ze niy! Kela mōm rokōw, prawim że na co mi taki plugastwo, pytŏ, czy mōm babym prawim, że niy, że mi chłapca chycił, tōż muszym mieć babym, jŏ zaś że to babin chłapiec, a nie mōj, – jako sie nazywōm, – prawim, że sie nie nazywōm, że mie baba nazywŏ jak hned nie przidym z kościoła, a stawim sie do Jana z grōnia i kwŏrtym wypijym. Potym cosi nababroł na papiyrze, schowoł pod pazuchym i padŏ, że pōdym do haresztu, a jŏ sie jyny śmioł i prawim, że kōmeta chlaśnie chwŏstym i wszecy pōdymy jednōm cestōm. Śmioł sie i poszeł. Jŏ zaś nożym po baranie, Kuba po krowie, Jura ze studni po maciurce i wieczōr wszecko pōdzie do kotła, zyńdōm sie gazdowie z babami, chłapcami, cerami na wyrōmbanej polanie i bedymy jeść, pić i czakać, aż kōmeta chwŏstym chlaśnie.
I ôto wieczōr czakōmy, czakōmy, chłapcy dziywki bośkajōm, my baby, tam ani nie wiym, czy swoje, czy cudze, bo ćma jak w miechu, a tu mietła nie chlaskŏ ani jij żŏdyn na niebie nie widzi. I mŏsz tu teraz ôgrzybaczki, barana ni ma, grajcarōw ni ma, baba cie nazywŏ, chłapca wziyni do haresztu, szandarzi sie śmiejōm, a to wszecko skyrs tego Jana ze zŏgrody; ciyrp teraz, ciyrp, kejś mioł rozum w gymbie.
