Monika Neumann: Melusines Ruf

Die ersten Regentropfen fangen an gegen die Fensterscheibe zu wirbeln, diese jedoch leistet den ungebetenen Gästen entschlossenen Wiederstand. Der Nachmittag wird plötzlich sehr dunkel. Von fern dringt ein Donner durch die alten Wände ins Haus und schüttelt die Holzdielen und die Möbel aus ihrem Mittagsschlaf wach, die nah am Zaun stehende Linde gibt unter dem heftigen Windstoß ein gewaltiges Rauschen von sich. Eine alte Frau tritt an den Kachelofen auf dem zwei große Töpfe, aus denen wagemutig Wasserdampf hin zu Decke quillt, stehen und legt noch etwas Holz ins Feuer.

Plötzlich hört sie die Geräusche eines bitteren Kampfes zwischen zwei kleinen Händen und einer sturen Türklinke.

– Ōma, ōma… Jŏ nie umia ôtworzyć dźwiyrzi. Oma…– dringt von außen eine dünne Stimme. Die Frau tretet an die Tür und lässt ein völlig durchnässtes Kind hineintreten. Das Mädchen hat die Kapuze ihrer roten Jacke über den Kopf gezogen. Die hellen Locken lassen sich dadurch aber nicht zähmen und schlängeln sich durchfeucht und widerspenstig um das runde Gesicht. Das Kind tapst in nassen Schuhen durchs Zimmer und erzählt leidenschaftlich:

– Ōma, jŏ chciała iś pōmōc ōpowi, bo papa i mama pojechali do miasta. Jŏ wziōnła moje wiaderko, wiys, te co jŏ sie w piŏchu z nim zawse grajśkōm i ōpa mi nasōł śrōtki i jŏ chciała z nim iś futrować. Ale potyn tak buchło tam kajś w niebie i jŏ sie wystrasōła i puściōłach wiaderko i wysułach ta śrōtka co mi opa nasuł do wiaderka i ōpa kŏzoł mi iś do dōm do ōmy. Ōma, myślis, ze ōpa banie na mie zły?

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

– Opa nie be zły, ale jak jesce trocha bes mi tukej łazić i w tych mokrych strzewikach marasić, to jŏ sie zarŏs znerwuja. Nie śteruj omy, idź w siyniy oblyc sie papućki, a dej te mokre strzewiki i sam kole pieca je postawimy, to warciej usknōm.

Das Mädchen rennt gehorsam hinaus und holt aus der Kammer Besen und Lappen um den Boden an der Stelle, die durch die nassen Schuhe mit Fußabdrücken versehen wurde, abzuwischen. Nach einer Weile tapst das Kind an den Ofen und legt die nassen Schuhe nah an die warmen Kachel. Es versucht auf Fußspitzen stehend in die großen Topfe, die lustig blubbern und dem Mädchen grösser als sie selbst vorkommen, zu schauen.

Dej pozōr tyż:  Na gōrnoślōnskich szportplacach, 16.03.2025

– Ōma, a co tam jes?

– Pamiyntŏs, jak zejś wcora w twoim rōzowym wiaderku nosiōła jabka z ôgrōdka i sypała je do kosyka w siyniy? Ōma zrobiōła z nich kōmpot i krauzki teroski sie warzōm i bulgocōm w gorcku.

Das Mädchen legt eine sehr ernste Miene auf, schließlich sind es ihre Äpfel, die so blubbern und folgt der Frau, die an den Tisch tretet um einen Stuhl näher an den Ofen zu schieben. Im Raum herrscht ein angenehmes Halbdunkel, dass so charakteristisch für einen Tag ist, der viel zu schnell durch einen wolkigen Himmel und Gewitter der letzten, immer kühleren Sommertage verkürzt wird. Das Feuer knistert leise und heizt das Ofenblech an. Dieses gibt die Wärme weiter, die die durchnässten Hände und Füße des Kindes umschlingt und ihnen die Kälte nimmt. Das Kind denkt an Röstbrot vom Blech und schon will es leise in die Speisekammer kriechen, da hört es ein stilles Jammern auf dem Dachboden. Der Wind schieb es weiter, zwischen die Dachbalken und den Schornstein, die unter dem Druck anfangen rhythmisch zu quietschen und versichern, dass sie dem Druck noch lange Jahre standhalten werden. Das Kind jedoch horcht auf. Die alte Frau sieht den Schreck in den großen hellen Kinderaugen und fängt an zu erzählen:

– To Meluzyna pojynkuje.

Das Mädchen huscht vorsichtig an die alte Frau, schnell fassen ihre kleinen Hände an die Ecke der Schürze und fangen an sie zu zerzausen, als sie mit außergewöhnlich erschrockener Stimme fragt:

– Ōma, a co to jes malu… Meluzyna?

– Nieftōrzy padali, że meluzyny to dusze w czyśćcu cierpiōnce, że trza za nich porzykać i zapŏlić świycka, kiej wołajōm.

Dej pozōr tyż:  Na gōrnoślōnskich szportplacach, 16.03.2025

Die Frau sieht,  wie die Augen des Kindes immer grösser werden. Sie hebt die Kleine und setzt sie sich aufs Knie. Bald wird sie zu groß dafür sein, denkt sie, eher sie wieder anfängt zu erzählen.

– Moja muter jednak pedziała mi, fto to bōła ta meluzyna. Dŏwno tymu, jak świat wyglōndoł jesce blank inacej jak dzisiej, kiej słōńce świyciuło chobyśto jaśniej, a miesiōncek zdŏwoł sie być bliżej, żyła dzioucha, co gryfniejsej na cołkim Ślōnsku nie bōło. Mioła dugie, ciymne włosy i jesce ciymniejse ślypka, co jak nimi sie na jakiego synka wejrzała, to tyn dugo ô tym pamiyntoł. Meluzyna miała jednak srogo tajymnica, co zŏdyn nie mōg ô niej wiedzieć. Jak przichodziōła sobota, a ôna sła sie kōmpać, jej nogi zamiyniały sie w rybi ôgōn.

– Jak Arielka?– fragt das Mädchen mit sehr ernstem Gesichtsausdruck.

– Jak Arielka – antwortet die Frau, die nichts über die rothaarige Meerjungfrau, die dem Kind so gefällt, weiß – Jechoł rŏz bogaty pōn bez wieś i widzioł Meluzyna, jak na swojim podwōrku stoła i tak ôna mu sie zawidziała, ze dopiero odjechoł jak mu ôbiecała, ze sie z nim ôhajtnie. Meluzyna nie chciała, widzioł jej sie bogaty panic, ale ôna sie przeca co sobota w pōł dzioucha pōł ryba zamiyniała. Boła sie, co sie stanie, jak ftojś sie ô tym dowiy. Pejdziała, ze stanie z nim przed ôłtarzym, jak tyn jej obiecŏ nigdy nie ôgōndać jej podczas sobotniej kōmpieli.

Bez jakiś cas dobrze im sie wiōdło, Meluzyna urodziōła mu dwōjka dzieci i chociaz jedni padali, ze miała chopla na punkcie syciŏ koszul, to bōła dobrōm żōnōm i dobrōm matkōm. Jedni padali, ze nie miała cym dzieci kormić i stōnd sie całe jej nieszczyńście wziōnło, ale moja muter mi pedziała, jak to richtig bōło.

Jej chop niy mōg zdziyrzyć, ze nie moze jej widzieć w ta sobota i durch yno myśloł camu to. As w kōńcu tego nie strzimoł i nakrōł ja z jej tajymnicōm. Wlŏz to łaziynki i widzioł swoja kobiyta przemiyniōnŏ. Widzioł rybie łuski i ôgōn.

Dej pozōr tyż:  Na gōrnoślōnskich szportplacach, 16.03.2025

Ôd tego dnia jus nic sie nie ukłodało, Meluzyna musiała ôdejść. Chciała z sobōm wziōnć swoich bajtli, ale jej chop nie chcioł ich ôddać i schowoł je kajś w dōma, tak, ze jego kobiyta nie mogła ich znojś. Meluzyna musiała sama ôdejść. Z żalu wiater ja porwoł i jak tak jak dzisiej padŏ, a wiater wieje, to słychać, jak Meluzyna zawodzi a za swoimi dzieckōma wołŏ.

Nieftōrzy padajōm, ze trzeba jej ździebko mōnki a soli posypać na fensterbret, co be miała cym dzieci nakormić, ale cōz jej to dŏ, jak ôna durch no tych dziejci sukŏ?

Das Mädchen hört aufmerksam zu, ihre Hände kneten die Ecke der alten Schürze, die schon so Vieles mitgemacht hatte. Der Wind hebt zum Gesang an und das Kind hört ein schreckliches Jammern, es hat aber keine Angst mehr. Die Kleine ist nur schrecklich traurig, wenn sie über die Frau nachdenkt, die so sehr ihre Kinder vermisst, dass sie schon  seit Jahrhunderten nach ihnen sucht und obwohl ihr der Wind und der Regen wie zwei gehorsame Geister helfen, sie nicht finden kann.

Nach einer Weile hört das Mädchen ein Auto auf dem nassen Asphalt langsamer werden und in ihren Hof Richtung Garage abbiegen. Sie sieht ihre Mutter, wie sie hinter der nassen Autoscheibe ihr zuwinkt. Langsam hellten sich die Gedanken des Kindes wieder auf, ihr Herz wird wärmer und das Jammern des Windes etwas stiller. Es war als fühlte sich die Melusine erleichtert, als hätte sie eines ihrer Kinder wiedergefunden.

Wersyjŏ polsko-ślōnskŏ tukej: https://wachtyrz.eu/monika-neumann-wolanie-meluzyny/

Monika Neumann – Te ôpolske dziołchy, wielkie paradnice, kŏzały se posyć cerwone spōdnice… Monika Neumann czerwonej spódnicy jeszcze nie posiada, ale ôpolskōm dziołchōm jest z krwi i kości. Jest studentką Instytutu Filologii Germańskiej w Opolu i już za bajtla odkryła w sobie szczególne upodobanie do historii o tym, jak na jej małym skrawku Ślōnska bōło piyrwej.

Społym budujymy nowo ślōnsko kultura. Je żeś z nami? Spōmōż Wachtyrza

Ôstŏw ôdpowiydź

Twoja adresa email niy bydzie ôpublikowanŏ. Wymŏgane pola sōm ôznŏczōne *

Jakeście sam sōm, to mōmy małõ prośbã. Budujymy plac, co mŏ reszpekt do Ślōnska, naszyj mŏwy i naszyj kultury. Chcymy nim prōmować to niymaterialne bogajstwo nŏs i naszyj ziymie, ale to biere czas i siyły.

Mōgliby my zawrzić artykuły i dŏwać płatny dostymp, ale kultura powinna być darmowŏ do wszyjskich. Wierzymy w to, iże nasze wejzdrzynie może być tyż Waszym wejzdrzyniym i niy chcymy kŏzać Wōm za to płacić.

Ale mōgymy poprosić. Wachtyrz je za darmo, ale jak podobajōm Wōm sie nasze teksty, jak chcecie, żeby było ich wiyncyj i wiyncyj, to pōmyślcie ô finansowym spōmożyniu serwisu. Z Waszōm pōmocōm bydymy mōgli bez przikłŏd:

  • pisać wiyncyj tekstōw
  • ôbsztalować teksty u autorōw
  • rychtować relacyje ze zdarzyń w terynie
  • kupić profesjōnalny sprzynt do nagrowaniŏ wideo

Piyńć złotych, dziesiyńć abo piyńćdziesiōnt, to je jedno. Bydymy tak samo wdziynczni za spiyranie naszego serwisu. Nawet nojmyńszŏ kwota pōmoże, a dyć przekŏzanie jij to ino chwila. Dziynkujymy.

Spōmōż Wachtyrza