Monika Neumann: Pod przystankiem

-A Ty co?

-Jŏ? Nic.

-Jak nic. A co mŏs w rance?

-Nic.

-Jakie nic! Gŏdej sam, dla kogo?

-Nie interesuj sie- chłopak przestępuje z nogi na nogę. Krępuje go ta wymiana zdań. Zaczyna żałować zakupu mizernej róży, ostatniej w pojemniku z zzieleniałą wodą, z dwoma listkami, jednym już opadłym i majśkōm w niezidentyfikowanym kolorze. Dobrze, że nie potrafił się przemóc, by poprosić kwiaciarkę o przymocowanie serduszka. Tego by mu już nikt nie podarował.

Po chwili na stanowisko podjeżdża autobus. Mocno podniszczona tabliczka ustawiona na szybie informuje oczekujących ludzi o tym, dokąd mogą się dostać tym rozklekotanym pojazdem. Chłopak przykłada swój bilet miesięczny do kasy, słychać irytujący pisk, kolejna osoba podchodzi do kierowcy.

–Kluczbork- mówi nieobecnie, spoglądając raz po raz w telefon, gdzie okienko z zdjęciem dziewczyny w wieku zakończonym na pewno na naście miga raz po raz, niecierpliwie przypominając o kolejnej wiadomości. W odpowiedzi słychać nerwowe stukanie w klawisze kasy, kierowca ma odłożone czekoladki dla żony, które topią się od ciepła silnika. W autobusie jest nieprzyjemnie ciepło, na dworze poprzez lutowy chłód świeci niemal wiosenne słońce.

Chłopak z różą tego już nie słyszy. Siedzi obok dziewczyny, która szeroko się uśmiechając, prezentuje metalowy błysk aparatu nałożonego na zęby. Mocno już zmęczona róża tkwi w jej dłoni, która spoczywa obok rękawa przydługiej kurtki chłopaka. Dwoje młodych ludzi, siedzących obok siebie, robi wszystko, by nie patrzeć wszędzie, tylko nie na osobę obok, ich kolana nerwowo podskakują to w górę, to w dół. Wibrują nie mniej, niż silnik. Nie mniej, niż pokruszony asfalt pod kołami autobusu. Nie mniej, niż ziemia, która pokrywała głuche pomieszczenie pod tym wszystkim.

Cekej, cekej, zarŏ tyn klekoc ôdjedzie i banie ździebko leksej, ździebko leksej, padōm ci. Banie lepiyj. Potyn jescy jedyn, jescy dwa przejadōm, pŏra ludzi sam przejdzie i zrobi sie ćma. Po ćmie pŏra ôzartych sie przejdzie, a kiej miesiōncek przilejzie i ôświyci tyn plac, zrobi sie blank lekko. Bes mōg ôddychać, yno ziymia banie szeptać bez dziury w asfalcie.

Stare drzwi próbują trochę odetchnąć. Zapomniane, zakopane kupą marasu i śmieci. Jakaś stara latarka, zapomniana przez odważnego turystę, porzucona podczas szybkiej ucieczce na powierzchnię ziemi, oświecała je jakiś czas, tak długo jak bateria dała rady. Potem zgasła i znów pochłonęła je ciemność. Ziarenka kurzu opadały na długie korytarze, ponure, tajemnicze, wzbudzające strach, niemą fascynację, a przecież wybudowane z myślą o bezpieczeństwie.

Aż pewnego dnia nastał łomot i światło znad powierzchni ziemi oparło się o prawie już ślepe od ciemności drzwi.

A cōz to? Jerōna, słōnecko! Słōnecko, klara świyci! Wiela lŏt my sam po ciymku, sam pod ziymōm, bez poła miasta, durś yno ćma. Chobyś mie mioł zarŏs tōm łopatōm roztrzaskać, klara świyci, chobyś mie roztrzaskoł, werciōło sie jesce rŏs ôbejrzeć modre niebo i złote słōńce, chocias yno kōntem, ôdbite w starej, szklanej flaśce po wodzie.

Autobus zatrzymuje się kawałek dalej. Chłopak patrzy bez zmazanŏ szyba. Obok siadŏ dziołcha, ôglōndŏ sie na drugŏ strōna i oboje zaczynają nerwowo poruszać kolanem góra, dół, w rytm starego silnika. Chłopak spogląda na robotników, na rozkopany plac i nagle porusza się, nerwowo chrząka i obraca w drugą stronę.

-A wiys, sam bunkier jakiś znŏdli.

-A wiym, na youtubie jes taki urbex, mozes ôbejrzeć, jak sam wyglōndoł- odpowiada dziewczyna, uśmiechając się szeroko, już bez metalowego połysku na teraz już równiutkim rzędzie bielutkich zębów. Chłopak uśmiecha się w odpowiedzi. Błysk w oku dziewczyny jest zaraźliwy.

–Emma- podaje rękę.

–Francik- odpowiada chłopak i ujmuje dłoń, która, chociaż trzymała już kiedyś pomarańczową róże z nieładną, bezkolorową majśką, jeszcze nigdy nie spoczęła w jego. Przejeżdżając obok, chłopak kątem oka dostrzega wejście do schronu.

–Myślis, ze richtig to wyburzōm, abo zasypiōm, abo nie wia, co. Myślis, ze tego za chwila jus nie bandzie?

-Nie wia. Mozno i by lepiej bōło, ze zŏdnyn by tego nigdy nie znŏd.

-Wiys, kiej jŏ by tejla lŏt bōła pod ziymiōm, to myśla, ze warto by bōło chocias rŏs ôbejrzeć zaś słōńce.

-Ale tam nic niy ma. Stare dźwiyrza, mokre, spleśniałe ściany. Nic wiyncej. Co tam mŏ ôglōndać słōńce?

-Casym jedne stare dźwiyrza majōm wiyncej duszy, nis pōł miasta świycōncych ôkien i metalowych rusztowań. A moze klara chciała jescy aby rŏs sam zajrzeć, bo coś ważnego sam zapōmniała?

-Emma?

-Ja?

Autobus ruszył z miejsca. Ziemia zawibrowała i w starym korytarzu, który ciągnął się o wiele dalej, niż myśleli ci, którzy chcieli go wyburzyć, pokruszyły się ziarenka kurzu i opadły wśród ciemności na wilgotną ziemię.