Lucka i Chopek z klockōw

Lucka zicła sie na tepichu i ôbaliła kibelek z klockami. Potym wziyna jedyn klocek, drugi i dała sie do budowanio ś nich czego fajnego.

Z dwōch klockōw zrobiyła nogi, a z trzecigo bas. Inkszy – srogi, zielōny – zaczōn robić za pukiel, do kerego przidała żōłte rynce: jedna na jednyj, a drugo na drugij strōnie.

– Boroczku, już wszysko mosz, ale jeszcze niy mŏsz gowy! – pedziała Lucka i posznupała miyndzy klockami za takimi, co by robiyły za gowa. Żōłty na gymbiczka, czerwōny na włosy. Ku tymu jeszcze taki czorny, chudy a dugi, co piyknie pasowoł na antyna. Ale piykno gowa!

Lucka wraziyła gowa na pukiel i – dziwej sie! – ôroz leżoł wele nij gryfny chopek: z nogami, basym, puklym, rynkami a gowiczkōm. A na gowiczce – taaako antyna!

– Dobry, Chopku – pedziała Lucka – Jako to sie dzisio mocie?

– Dobry, Lucko! – prziwitoł sie Chopek. – Wszysko dobrze. Prawiech sie ôbudziōł.

Chopek chcioł stanōńć, ale jak ino sie dźwignōł, to zarozki mu ôdleciała gowa i pokulała sie po tepichu. Lucka sie ôśmioła! Zmiarkowała ale, co Chopek fest sie ô to zestaroł i zebrało mu sie na płacz. Tōż gibko pō nia chopsła, wziyna jōm i prziczepiyła Chopkowi nazod. Tyn bōł ale rod!

– Dziynkuja ci piyknie, Lucyjko – pedzioł.

– Niy ma za co, Chopeczku – ôdpedziała Lucka i zarozki sie go spytała – Pośniodocie teroz zy mnōm?

Lucka wiedziała, co już je dużo godzin, ale pōmyślała se, co Chopek jeszcze nic niy jod. Przeca prawie go zbudowała! Beztōż piyrw chciała dać mu pośniodać. Dopiyro niyskorzij przidzie czas na ôbiod i wieczerzo.

***

Lucka i Chopek pojedli se tak, co wyglōndali, choby im fto naplōmpoł basy. Potym dali sie do budowanio chałpki do Chopka, coby mioł kōnsek placu ino do siebie. A niyskorzij prziszli dō niego goście: pupka Ana i dinozaur Rex. Lucka wachowała, coby wszyscy byli radzi na tym byzuchu.

Ôroz usłyszała taty wołać z antryju:

– Lucka, zbiyrej sie. Jadymy!

Dziouszka zarozki poleciała, ani żodnymu niy pedziała “baj-baj!”. Bawidołka ôstały same.

***

Na wieczōr cołko familijo ściōngła nazod do dōm. Zarozki ôboczyli, iże cosik było sam niyrichtich.

Nojsōmprzōd tata, przi sebuwaniu, depnōł na co kanciatego.

– Aaa! – zaryczoł jak lew.

Chyciōł sie za bolawo szłapa i skokoł naôbkoło na drugij, tak że mało wiela niy ôbalił sie na mama i na Lucka.

– Lucka! Po jakimu klocki leżōm w antryju na zolu?! – zawołoł, jak sie ino trocha spamiyntoł.

– Ale jo ich sam niy rozsułach. – ôdpedziała Lucyjka. – Jo sie nimi bawiyła w mojij izbie, a niy tukej.

Tata ale blank jij niy uwierzōł.

Zaroz potym mama wlazła do kuchnie. A tam? Sumeryjo! Poôtwiyrane wszyskie szranczki i bratruła, niyprziwrzōne dźwiyrze do lodōwki i zamarznika! Na delōwce już stoła kałuża wody!

– Hanek! – zawołała mama na taty – my sam chyba mieli kradzioka. Wejrzij ino gibko do izbōw, czy nōm aby czego niy zebroł!

Tata polecioł do jednyj izby, do drugij: wszyńdzie to samo: poôtwiyrane dźwiyrze i bajzel – niysamowity! Ale – zdało sie – żodyn sprzynt sie niy straciōł. I telewizōr durś stoł, i kōmputer, i mamine ôbrazy durś wisiały na ścianach. Lucka wylynkała sie, co ftosik zebroł kōnsola i terozki niy bydzie miała już na czym grać, ale niy – czorno krzinka leżała tam, kaj zawdy. Tela co pōłka ze szpilami wyglōndała, choby fto w nij dugo za czymś sznupoł.

Nojgorzij ale było w Lucyjkowyj izbie. Tukej porozciepywane było chyba wszysko. Szaty, bawidołka, gry, pupy i ksiōnżki – choby sam przeszło prawe tornado! Lucyjka niy miała ani kaj stanōńć, tela tego było. Aże sie chyciyła za gowa.

Ôroz ale uwidziała na łōżku leżeć trocha klockōw. Doczkej ino! Dwa klocki na dole, jedyn, srogi, na postrzodku. Ku tymu zielōny z wiyrchu i żōłte po bokach. Ty wiysz, co to było?

Toć! Przeca to Chopek! Chocioż, trza pedzieć, niy cołki. Niy mioł swojij gowy z dugōm antynōm. Lucka przelazła bez tyn bajzel i dała sie do szukanio. Na łōżku – gowy niy było. Na stole – tyż niy. Pod szrankiym – niy! Przi wertiku – niy! Możno kajś na tepichu? Gynau!  Klocki z gowiczki leżały zaroz wele dźwiyrzi, pod ôbalōnym łōżeczkiym ôd pupki Any.

Lucyjka gibko poskłodała klocki do kupy i prziczepiyła do Chopkowego ciała.

– Chopku, Chopku, pedźcie mi: co sie tukej podzioło? – zawołała.

– Ach Lucko, kaj żeś to była? – ôdpedzioł Chopek tak markotnie, iże sie dziousze zrobiyło go żol. Dziwała sie na niego z szyroko ôtwartymi ôczami, a ôn zaczōn ôsprawiać:

– Ty żeś kajś poleciała i jo niy wiedzioł, co tyż je louz. My wszyscy ôstali sami: i jo, i pupka Ana, i dinozaur Rex, i inksze bawidołka. Ôni mi padali, co mōm sie niy starać, co przidziesz nazod… Ale jo ich niy słuchoł, jo chcioł cie znojś. I zaczōn żech szukać: trocha sam, trocha tam, trocha jeszcze kaj indzij. I jakech tak szukoł, to ôroz żech straciōł gowa! Wtynczos toch sie już fest wylynkoł! Nicech niy widzioł, ino lotoł, szukoł, chytoł, co ino szło. Bez gowy niy miołech na ciebie ani jak zawołać, ani sie kogo spytać… – Chopek z lankoru niy umioł dalij godać.

Lucka przituliła go i pohalała.

– Boroczku, niy starej sie! Przeca jo zawdy na ôstatku przida do dōm! Ana i Rex pedzieli ci prowda!

Chopek potrzebowoł chwile, coby sie ucholkać.

– To jo niy wiedzioł! Ale terozki już wiym: jak cie niy ma, to kiejś wrōcisz, pra?

– Toć, Chopeczku, toć!

***

Lucka wstoła i podziwała sie naôbkoło.

– Nō ja, to sie ale popochało! – pedziała trocha do Chopka, a trocha do siebie. – Ino fto to wszysko teroz posprzōnto?!

2019