Józef Porwoł: Ślōnsk
Tela sie godo ô ślōnskich kobiytach, ô naszych babach we polityce. Kiery zaś z nos pamiynto nasze ōmy, mamy, jaki ône były? To dziynki niym ślōnsko mowa je jeszcze żywo i w zocy, to ône rano budziyły naszych strzikōw a ôjcôw do roboty i kusku przed szychtōm a po niyj dowały. Z ôbiodym a niykiedy już yno ze swaczynōm czekały, dzieci chowali….
Dlo nich tyn wiersz ô Ślōnsku.
ŚLŌNSK
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Kaj zerkna na nosz Ślōnzek piykny aż żol.
Czymu sztyjc Pōn Bōczek, naszym wyjechać kożōm?
Niygospodarność i złość ludzko, biyda.
co inszego?
Jo tu byda przeca, bo żeś mojōm ôjczyznōm
Moga sie Cie ôglōndac codziynnie niczym przoci roztōmiłe,
Moga ôglōndać to, kaj nikaj na świecie niy znojda
Widok hołdy kero tera już na zielōno zakwito,
i pola zalysiōne na żōłto ôd rapsu we pozimie,
Zaglōndōm na was moji zōmki kej z bajki.
lśnicie w dyszczu i pod słōńcym, kopuły kościołōw
co chwila pōmiyszanych ze szybami grubōw.
Jak mōm wyjechać,
kej widza chałupy krzywe i ankrowane,
a kole nich zygrōdki zadbane,
kej widza szyb czerwōny,
z piyrwej cegły budowany ,
nasze już zielōne łōnki,
a czyste kole nich już wody .
Niy ôdjada, bo sam je serce moji,
tukej ziymia wōnglym i dobrociōm wōnio,
Szczyńść Boże wito, ziymia z Boże Pōmogej i Bōg Zapłać ôrano.
Niy ôdjada bo tukej moja Ôma i Ôpa mi przoli.
a Matka i Ôjciec rzykać pokozali i dzieci powoga z przociym dō mie majōm,
I w kōncu je tukej ta jedyno, co mi życie swojōm szwarnotōm umilo,
synsu życia dodowo, swojim ciepłym w biydzie ôkryje.
Niy ôdjada, chyba ze na chwila ino,
bo nikaj ni ma tak piyknie ,
bo to jest nasze.
to je ŚLŌNSK
