Jak bergmōn we sztrece Skarbnika trefiōł

Jak nasi starŏszek jeszcze żyli, to nōm czynsto ôzprawiali, co jym sie przidało, jak jeszcze robiyli na Maszynce za kowŏla.

Ôni wtedy robiyli na dole, a dopiyro niyskorzij dostali robotã na wiyrchu w kuźni. Rŏz mieli szychtã na noc, i na wieczōr ô szōstyj sjechali na dōł. Robiyli aże do jedynŏstyj. Na pauzã zjedli chlyb i wypiyli kawã z bańki, a potym potym zachciało jym sie spać, tak mocno, iże śpiku niy mogli ôdygnać.

Za chwilã już drzymali na ławie. Jak dugo tak spali, nie wiedzieli, bo narŏz ôcucnyli bez to, iże słyszeli, jak chtoś idzie sztrekōm i przichodzi corŏz to bliżyj. Zarŏz tyż ôbŏczyli w czŏrnyj jak sadze sztrece światło ôd grubowyj lampy, a iże te światło było sroge, to poznali, iże ône pochodzi ôd sztajgerskij lampy. I rychtyk, niydugo potym stoł przed niymi sztajger Szołtelijus, chtōrymu jyno „Hanys” padali. W rynce mioł kilofek, a na gowie berchmankã. Siŏd se przi starŏszku na ławce i pedzioł: „Glück auf!”, a starŏszek ôdpowiedzieli: „Glück auf, panie sztajger”, ale sie bardzo zlynkli, bo ôczy hanysowe sie ôkropnie świyciyły, jak wōngle w żeleźniŏku. „Wylynżku, dejcie mi jyno ôgnia, bo mi fajfka zgasła” – pedzioł starŏszkowi.

Terŏz starŏszek poznali na dobre, iże to nie sztajger Hanys, jyno skrbnik, bo po co ôn chcioł ôn nich ôgnia, kej sie jego lampa świyciyła. Przeżegnali sie po kryjōmu i podali mu jejich lampã, ale niy prosto z rynki, jyno na łopacie, bo tyla już wiedzieli, iże jeżeli chce skarbnik ôd jakigo berchmana ôgnia, to jyno na to, aby mu rynkã wyrwać. Skarbnik se fajfkã zakurzōł, postawiōł starŏszkowã lampã na ławce, wejzdrzoł na nich i pedzioł: „a pamiyntejcie se, cobyście ja już wiyncyj na dole niy klyńi ani niy gwizdali; Glück auf!” Potym ôdeszoł.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Wystraszōny starŏszek świegotali jak ôsika. Po szychcie pytali sie berchmanōw na podszybiu: „Bōł dziś w nocy Hanys na dole?” „Ale kaj, ôn sie dziś tu wcale niy pokŏzoł” – ôdpowiedzieli berchmani. Ôd tego czasu starŏszek wierzyli, iże skarbnik żyje i ani rŏz już na dole nie zaklōni i nie zagwizdli.