Alicyjo po ślōnsku… i kaszubsku!

Jeszcze ino pora dni i pokoże sie ślōnsko Alicyjo – “Przigody Alicyje we Kraju Dziwōw” – przełożōno ôd Grzegorza Kulika. Niy ma to ale jedyno wersyjo we myńszościowyj godce, keryj mogymy sie spodziywać. Na platformie zrzutka.pl sztartła kampanijo, coby nazbiyrać na kaszubsko edycyjo. Mateùsz Titës Meyer, co jōm kludzi, pado: “Od pierwszego wydania w 1865 roku została przetłumaczona na blisko 130 języków: w tym 12 wersji tłumaczenia na język polski, 34 na język niemiecki, a w samej Japonii książka miała już ponad 1000 wydań! Na kaszubską wersję trzeba było czekać 155 lat, jednak wciąż nie udało się jej wydać w wersji papierowej – i temu poświęcam tę zbiórkę.”

Jak tyż wyglōndo kaszubsko Alicyjo? Ciekawe je ôboczyć ôbie wersyje kole siebie:

Po kaszubsku:

Alicjô robia sã ju dosc zmarachòwónô òd sedzeniégò ze swòją sosterką kòl ùbrzegù strużczi ë òd nicknierobieniégò. Rôz abò dwa razë zazdrza do knéżczi, jaką czëtała ji sosterka, le bënë nie bëło niżódnëch òbrôzków ë dialogów. – Za czim kòmù takô knéżka – pòmëszla – bez niżódnëch òbrôzków ë dialogów bënë?
Zaczãła tedë rechòwac w mëslach (co bëło përzinkã drãdżé, bò òd cepłotë dnia to ją brało na spanié), czë lónëje ji sã wstac ë nazbierac marzëbiónków dlô łakòtë zrobieniô so winôszka, czej ni stąd, ni znąd, krótkò ni przenëkôł biôłi trus z różewima slépiama.
Nie bëłobë w tim nick baro dzëwégò; Alicjô nawetkã baro sã nie zdzëwòwa, czej ùczëła, jak Trus gôdôł do se: – Jenësë ja! Jô sã òpòzdzã! – Czej jesz pózni so ò tim mësla, ùdbała so, że to bë miało bëc dlô ni cos dzëwégò, równak tedë to wszëtkò wëzdrzało na nôtërné. Le czej Trus wëcygnął z liwkòwi taszczi zégark, przëzdrzôł sã jemù ë pòtemù pòspiéwôł dali, Alicjô zerwa sã z môla, bò dorazu ùswiądnia so, że jesz nigdë ni mia widzoné trusa z liwkòwą taszką, abò ze zégarkã, jaczi bë mógł z ny taszczi wëcygnąc. To ji nie dôwało pòkù, dlôte pònëka pòlã za Trusã ë w slédnym sztóce ùzdrza, jak òn wczadzył do wiôldżi trusy kùlë pòd płotnikã.
W pòstãpnym sztóce Alicjô wnëka za trusã do kùlë bez mëszleniô, jak do szwernóta z ni wëléze nazôd.

Po ślōnsku:

Alicyjo już pōmału mierziyło siedzieć kole swojij siostry na brzegu rzyki i niy mieć co robić. Roz abo dwa kukła do ksiōnżki, co ja jeji siostra czytała, ale w nij niy było ôbrozkōw ani godek, „a co to je za ksiōnżka”, pōmyślała sie Alicyjo, „bez ôbrozkōw ani godek?”
Tōż miarkowała we swojij gowie (nojlepij jak mogła, bo wor w tyn dziyń uspoł ja i zbamōńciōł), jeźli przijymność zrobiynio wiōnka z gyńsipympkōw je wert stowanio i zbiyranio kwiotkōw, jak naroz Bioły Krōlik ze rōżowymi ślypkami przed niōm przelecioł.
Niy było w tym nic moc niyôbyczajnego. Alicyjo niy widziała nic moc niyôbyczajnego ani w tym, iże Krōlik pedzioł do siebie: „O niy! O niy! Byda niyskorny!” (jak potym sie to spōmniała, to spōmiarkowała, iże winna sie udziwić, ale w tym mōmyńcie zdowało jij sie to blank naturalne). Jak Krōlik ale wyciōng zygarek z kabzi we swojij weście, wejzdrzoł na niego i pognoł dalij, to Alicyjo skoczyła na nogi, bo przeszło jij bez gowa, iże nigdy niy widziała krōlika ani ze kabzōm we weście, ani ze zygarkym, żeby go ś nij wyciōngnōńć. Gorko ôd ciekawości poleciała za nim bez pole i na szczyńście doleciała na czas, żeby go ôboczyć wskakować do srogij krōlikowyj nory pod żywym potym.
Za chwila Alicyjo skoczyła za nim i ani niy miarkowała, jakim cudym ôna wyjdzie nazod.

Kaszubskigo kōnska idzie se tyż posłuchać:

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Chyntliwych do sparcio kampanije pytōmy ôbsztalować swoja ksiōnżka (abo i pora) na strōnie kampanije.