Godka Klachuli 1.03.1921
Wachtyrz prezyntuje ślōnske artykuły ze starych cajtōngōw przepisane do alfabetu ślabikŏrzowego. Trzeba je rozumieć we kōntekście historycznym i niy przedstawiajōm ône ôpiniji ôd redakcyje.
Moji Złoci!
U mojich chmosiōw sie tam za pora lot jesce coś znodło w chałupie i byłach w niedziela w chmotry. Do kościoła my jechali ze chrztym na śrōmbku i piersy roz ech w tym roku jechała na saniach. Po chrzciech poszła do chmosiōw na „kakatej”, na kołoc i na żymły z masłym, bo mnie bardzo zaprosali. Chmoś mnie tam jesce cynstōwoł winym i gorzołkōm, alech ani nie chlipła, bo ôd ôstatkōw nie moga na żadyn trōnek patrzeć, zaroz mi sie w żołōndku zamuli i źle mi sie robi jak na keliszek spojrza. Teroz siedza w chałupie, mōm trocha casu i padōm se, trza coś napisać ô tych mojich ôdwiedzinach w ôleskim i klucborskim „krysie”.
Jak my pierze zeszkubały i robota sie w chałupie przewalyla, pedziałach Pietrkowi i dzieciōm, że pożōnd siedza w chałupie i na krok sie z niej nie rusza, tōż teroz kōniecnie musa świat przewietrzić. No, jakech pedziała, takech zrobiła. Stazji ech porōncyła gospodarstwo, tym młodszym jech przikozała, coby nie zgobili i wynocha do Bytōmia na „cug”. We wagōnie było pełno bob z koszykami i jedyn synek padoł mi, iż to sōm „siberki”, co to jezdzōm na wieś skupować co sie do, a potym tu u nos to drożej sprzedowajōm. Choć niektore z nich sōm cygany, to jednak lekki tyn zarobek nie jest i dość sie muszōm brzymiōncek, miechōw i koszōw nasmykać. Podobało mi sie, ize prōc jednej to wszystke cytajōm Kocyndra i sōm za Polskōm. Ta jedna sie tam coś ôdezwała. ale te druge zaroz huzia na niōm i tak jōm, wōm padōm, zgreblowały, ize zapōmniała jynzyka w gymbie i siedziała w kōńcie choćby stoplano gyńś. Za Lublińcym wlozł jakiś chłop ze skrzipkōm i zacōnł grać polske śpiewki. Chłopcy, co jechali i te handlerki, wszystko zacyno śpiewać te nasze piekne śpiewki stare i nowe, a ta handlerka miymiecko i jesce dwōch jakichś Miymcōw, to ani nie zamrukli. Niech mi teraz kto powie, cy my tu Polocy nie mōmy wiekszości. Muzykantowi my pora marek dokupy ściepli i radowoł sie borok i padoł, że Miymcy to mu jyno po ceskiym ściepujōm. Tak nam sie wesoło jechało, aż do Wołczyna, bo po drodze jesce wlozł jakiś handlerz, wszyscy mu padali „Karol”, i sprzedowoł „malc”. Tōz my tak śpiewali, malcowali i godali ô polityce i ô tym, jak niedługo Miymcy sie bydōm ôd nos wynosić, az my przijechali na miejsce.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
We Wołcynie juz cekała fura posłano ôd dziołchy po bracie z Wierzchōw. No i jechali my bez Jerolcice na Wierzchi ale ô tym, co dalej było, to wōm napisa na drugi roz, bo teroz jesce mōm inksze rzecy i nowiny.
Kole Bytōmia juz sōm cygany, pōno przijechali na plebiscyt i ludzie padaja, ize niedługo to przijadōm te wszystke podciepy ôd zawitek miymieckich, co sie w Ôpolu wykluły i ôni maja „faterland” ratować. Kōń sie z tego śmieje, a cōz dopiero my.
Chłopcy mi zaś na chałupa przilepieli dwa piekne plakaty. Na jednym widać jak nas chłop borok trzimo na plecach swojich gnymbicieli germańskich, ôficera, basoka i „beamtra”. Kto chce dalej na tych gizdōw robić i ôd nich se dać rajcować, to niech głosuje za Miymcami. Na tym drugim plakacie widać jak by borok Ślōnzok musioł ciōngnōńć jak wōł tyn germański wōz z długami i jo myśla, ize taki głupi żodyn nie jest, chyba ci co sōm w Toszku i Rybniku i co koszula w zymbach nosōm, niby ci, ktōrym sie w głowie jedna śrōbka ôdkryńciła.
Spotkałach tu kejś na targu pora znajōmych z Piekor i ôpowiadały mi kupa rzecy na tyn przikłod, ize tam w jednym szynku zebrało sie pora hajmattrojerōw i jedyn z nich jak juz mieli wszyjscy w cubach, godoł do Wilusia, ktory tam stoji z gipsu i tak godoł i płakoł nad jego biedōm, a wszyjscy mu kiwali, az potym na kōniec chcioł zawołać „Er lebe hoch”, ale juz mu żołōndek dużej nie mōgł wytrzimać i zamiast „hoch” to ôbżigoł całego lejmana z gipsu i swojich kolegōw. Zaś inkszo kobieta, take borastwo stare, skarżyła mi sie, ize tam w tych Piekarach jest jakoś staro cera po rechtorze, co cygani ludzi biednych, co chodzōm do niej skargi i ô rynty pisać, ize jak przidymy do Polski, to im sie rynty stracōm. Pocieszyłach ta biedno kobiecina i padałach ji, ize to jest nieprowda a ô tej pisarce co tam pōno na gōrce mieszko, to sie ino jesce mojej kōmratki z Piekor ôpytōm i potym se ô niej w Kocyndrze pogodōmy. Dziynkuja tez jesce Franckowi Starymubotowi z Ćwiklic za piekny listek, ale cery nie dostanie, bo choćby sie nawet jesce i wesele Getrudzine roźloło, tobych jednak dziołchy tak daleko w świat nie puściła. Na drugi roz wiyncej, teroz ida spać.
Tōz do widzyno
Rōźla Pyscycka.
