Papagaj na gyszynk….
Jedyn istny erbnōł na gyburstak papagaja. Wartko sie tyż kapnōł, iże tyn papagaj mŏ żadny prziwyk sklinaniŏ jak fōrmōn i ciepie flapsym co druge słōwecko. Nale, co miŏł robić – wyciepnōńć żŏl, zawdy to jakisik przociel, nō i gyszynk. Wiela dnioszkōw przetrŏwiōł, coby ringować sie ze żadnym słōwnictwym papagaja. Gŏdŏł ku niymu miyłe i libeźne słōwecka, puszczŏł łōnymu poważnŏ muzyka, robiōł wszyjsko, coby dać tymu papagajowi dobry przikłŏd. Słōwym, pŏłnŏ poświyncynia terapijŏ a wszyjsko to tak prŏwdōm na psinco, łó dupa łoztrzaś.
Rōłzczasu, kej tyn papagaj stanōł z rańca lewōm szłapōm i bōł ci łoszkliwy stopierōńsko, tyn istny niy szczimŏł. Napocznōł wrzesceć, nale papagaj drził sie jesce gōśnij. Potyrpŏł tym ptŏkym i wtynczŏs niy dosik, co go tyn papagaj spierōniōł, to jesce dziabnōł go pŏra razy dziōbym.
Zjowejczōny, zdeszperōwany chop wciep tego ptŏka do kilszrankowego frostra, do zamrŏżarki, zatrzas dźwiyrze, łopar sie łō nie i sklapnōł na dyliny. Wteda tyn papagaj prasknōł pŏra razy ło ściany frostra, kilruły, cosik zamrōnczŏł i łorŏz wszyjsko ucichło.
Tyn istny ździebko łotuchnōł, spamiyntŏł sie, napocznōł mieć tyż ci wyrzuty sumiyniŏ. Łozewrził wartko dźwiyrze kilszranku. Papagaj po milczōncku wlŏz na jejigo ramiy i pedziŏł:
– Festelnie przeprŏszōm, coch uraziōł wŏs panoczku mojim słōwnictwym i zachōwaniym. Prosza ło wyboczyni, byda sie festelnie starać, coby sie poprawić i niy dopuścić do czegosik podanego we prziszłōści.
Tyn istny bōł we festelnym sztichu, już miŏł łozewrzić pychol, coby spytać papagaja, cōż tyż to sprŏwiōło takŏ zmiana, kej juzas łozwŏł sie tyn papagaj:
– A moga sie wŏs panoczku ło cosik spytać, ja?
– Pytej!
– A co takigo łoszkliwego zbajstlowało te kurzōntko, iżeście je jesce do imyntu łoszkubali?
Ojgyn z Pnioków
Obraz Susanne Jutzeler, Schweiz 🇨🇭 suju-foto z Pixabay