Tevfik Esenc, abo gańba za niygodani po ślōnsku

Wybrali my sie dzisiej z kamratym Józefym Porwołym, Prezesym DURŚ, do Katowic do Tyjatru Korez na prymiera ksiōnżki ôd Marcina Musiała a posłanki Mōniki Rosy „Kiedy umrze ślōnsko gŏdka” a na dyskusyjo skuli tego. Dyskusyjo ta kludziyli miyndzy sobōm autory ksiōnżki: Mōnika Rosa, a Marcin Musiał, a tyż zaproszyni ku tymu Alojzy Lysko a dr Artur Czesak.

Praje cało dyskusyjo była kludzōno po ślōnsku, a miyndzy ludziami na widowni było dużo zocnych ludzi. Zaczło sie ôd wiersza Marcina Musiała, kery czytoł Mirosław Neinert, ô Tevfiku Esencu, kery bōł ôstatnim człowiekym, co godoł w jynzyku ubyskim, a jynzyk tyn umrzōł do kupy z nim.

Potym dłōgszo chwila godoł panoczek Alojz Lysko, ôpowiadoł ô tym, jak dochodzi do pisanio a godanio po ślōsnku. Panoczek Alojz Lysko bōł rechtorym, a cołki życi musioł godać po polsku w robocie. Napisoł panoczk Lysko ponad dwadziyścia ksiōnżek o ziymi pszczyńskij, jejij zwykach. Kedyś poczytoł ôn eseje ôd prof. Kadłubka, a coś z nim pynkło, tōż padoł se że musi zacznyć godać ô ślōnskich tragedyjach, a musi to zacznyć pisać po ślōnsku. Dyć ta „ślōnszczyzna„ niy była jeszcze tako najlepszo, ale uznoł pan Alojz, że  musi jōm poprawić a dochodzić do tego ślōnskigo „Logos” w pisaniu a wołać ô tych ślōnskich sprawach. We ôstatnij, już ôsmej, tajli „Duchōw Wojny” pisze już panoczek Lysko ze ślabikorzowymi literkami, a ôbiecoł że godać publicznie po ślōnsku tyż sie jeszcze nauczy.

Dej pozōr tyż:  Henryk Herud (1895–1955) – człowiek Załęża

Dr Artur Czesak padoł, że niy wiy, czy przaje ślōnskij godce, ale ciekawi go ôna, a ciekawość je „laubōm miłości”. Padoł tyż dr Czesak, że kōndycyjo godki ślōnskij je „niyzło”.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Z godki ôd posłanki Mōniki Rosy dowiedzieli my sie, że je jōm gańba za to, co niy poradzi godać po ślōnsku. Możno było to piyrszy roz, jak żech słyszoł, że keregoś je gańba za to, że  niy poradzi godać po ślōnsku.

Niy byda Wōm sam ôpisowoł cołkij dyskusyje, a tego wszystkigo, co sie tam jeszcze dzioło (piyli my bōnkawa, tyj, jedli my kołocz), ale sami możecie se posłōchać jōm we internecu a poczytać ksiōnżka.

Dyskusyje możecie se posłōchać sam we internecu:

https://www.facebook.com/RosaMonikaAnna/videos/454334445428307/UzpfSTU2MDE0NTIyNzQwMDA1NTpWSzo1NTY1NDM0MjE4MTkyNDE/?acontext=%7B%22ref%22%3A%2229%22%2C%22ref_notif_type%22%3A%22admin_plan_mall_activity%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D&notif_id=1570475019490138&notif_t=admin_plan_mall_activity

Link do ksiōnżki „Kiedy umrze ślōnsko gŏdka”:

www.jezykslaski.eu

Fotografijo tytułowo: Agata Krypczyk

Stasiek Neblik, ps.”Fojerman” – Ślōnzok, fojermōn na pynzyji, autor ksiōnżki ”Do rymu po naszymu, abo ślōnski miszmasz” a autor „Dykcjōnorza Godki Ślōnskij”, człōnek DURŚ.

Społym budujymy nowo ślōnsko kultura. Je żeś z nami? Spōmōż Wachtyrza

Stasiek Neblik, ps.”Fojerman” – Ślōnzok, fojermōn na pynzyji, autor ksiōnżki ”Do rymu po naszymu, abo ślōnski miszmasz” a autor „Dykcjōnorza Godki Ślōnskij”, człōnek DURŚ.

Śledź autora:

Ôstŏw ôdpowiydź

Twoja adresa email niy bydzie ôpublikowanŏ. Wymŏgane pola sōm ôznŏczōne *

Jakeście sam sōm, to mōmy małõ prośbã. Budujymy plac, co mŏ reszpekt do Ślōnska, naszyj mŏwy i naszyj kultury. Chcymy nim prōmować to niymaterialne bogajstwo nŏs i naszyj ziymie, ale to biere czas i siyły.

Mōgliby my zawrzić artykuły i dŏwać płatny dostymp, ale kultura powinna być darmowŏ do wszyjskich. Wierzymy w to, iże nasze wejzdrzynie może być tyż Waszym wejzdrzyniym i niy chcymy kŏzać Wōm za to płacić.

Ale mōgymy poprosić. Wachtyrz je za darmo, ale jak podobajōm Wōm sie nasze teksty, jak chcecie, żeby było ich wiyncyj i wiyncyj, to pōmyślcie ô finansowym spōmożyniu serwisu. Z Waszōm pōmocōm bydymy mōgli bez przikłŏd:

  • pisać wiyncyj tekstōw
  • ôbsztalować teksty u autorōw
  • rychtować relacyje ze zdarzyń w terynie
  • kupić profesjōnalny sprzynt do nagrowaniŏ wideo

Piyńć złotych, dziesiyńć abo piyńćdziesiōnt, to je jedno. Bydymy tak samo wdziynczni za spiyranie naszego serwisu. Nawet nojmyńszŏ kwota pōmoże, a dyć przekŏzanie jij to ino chwila. Dziynkujymy.

Spōmōż Wachtyrza