Ten Kampf z tem Drachem od Schillera, p. 2

Chocioż utwory, co je pisoł Dochtōr Haase, co jakiś czas miyszkoł we Wołczynie, niy sōm do kōńca przekładami, a barzij parodyjami, to idzie go uznać za jednego ze prekursorōw ślōnskij translatoryki. Jego „Ten Kampf z tem Drachem” pokozoł sie we 1886 roku, a kejś niy patrziło sie na niego jak na dobro literatura. Dzisiej, jak nauka we sużbie norodowyj ôdchodzi w ciyń, przijmuje sie lepij te i inksze dziełka ôd Haasego. Niy ma wōntōw, że jego parodyje sōm pisane doś dobrōm ôdmianōm ôpolskōm, tōż prezyntujymy je we ôryginalnym zopisie. Skuli dugości bojka musiała być podzielōno na dwie tajle. Piyrszo je pod linkym.

Tak Leitmont rzekł a potem dali
Do bojki nowom bojka wali.
„Więc potem’ch wzion dwie chytre doggi
A wloz na Hengsta, bioł mu w boki
Me sporny, ze posoka ciekła,
Jak kybych gonic chcioł do piekła.
Buchbinder, jak to widzioł, zbladnół
A z strachu na kolana padnół.

Więc teraz psy ech scuł na smoka,
Zaparząc „Flika” chnet, chnet „Floka”,
Najbardziej’ch ja na brzuch zaganioł,
Die mięki jest ten diobli anioł.
A tak codziennie ech pilowoł,
Te psy na smoka dressyrowoł;
Na reście przed nim sie nie boły,
Ogonem kroncąc cicho stoły.
Hengst tez juz wcale nie spórkowoł,
Bestyjom lizoł, byśnuprowoł,
Podobnie wiedzioł tan mondrala,
Ze z pappendeklu smok – to srala.

Więc jak to wsystko fertig było,
Do lasa straśnie mie parzyło,
Bo zaś ten smok, niescesny cudnik,
Boł zezar ludzi, ten paskudnik.
Moj ojcieć doł mi swych pachołków
Ze sobom mocnych dwuch kozołków,
Co tez trzy lata przed tem byli
Królowi scyrza juz słuzyli.
Ten jeden kosa wzion handogóm,
Ten drugi widły zaś ze sobóm,
Gożołki, wurstu, sera, chleba,
Co prawie tak na gon potrzeba.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Na przysły dzień wcaśniutko z rana
Sie dała moja karawana
Do lasa, jo na Hengstcie siedząc.
Pachołków i te doggi wiedząc.
– Nich teraz jeno pozór dają, –
Dyć oni, Panie Oberst, znają
Kaplicka, co tam w lesie stoi
A stancnych i kalików goi,
Cóz ich tam zasło niesłysących,
Na ocy dokna niewidzących,
Cób takich, co na krykach chodzą
Zebroków, co ich dzieci wodzą!

A matka Bozka wygojiła,
Do zdrowio wsystkich prowociła.
Nie jeden ale tam pozostoł,
Boł jak boł wyloz, smok go dostoł.
Za tom kaplicom była grota,
Jak piekło corne miała wrota;
A przed niom stow śmierdzoncej wody
Ochranioł groty tej dochody.
Więc tu ten diobli smok panowoł
A wednie wnocy aufpassowoł;
Ky nawet jeden sie boł zbłądzioł
Do śmierci zaroz go rozsadziół.

Więc jo to wsystko dobrze wiedzioł,
Pachołkom ale nic nie pedzioł.
Wloz do kaplicy, podł w kalana
A prosiół tam Jezusa Pana,
Ze by mie wiod a moje siły
Dioblego smoka zwycięzyły.
A potem’ch sabla umgyrtowoł,
Ten Spiess i flinta nagotowoł,
Przezegnoł słuśnie sie trzy razy
A doł pachołkom me nakazy.
Na reście ech na Hengsta skocół,
Ten zaroz ku smokowi krocół.

Jak ale carta erblikowoł,
To straśnie zarzoł wyswitowoł
A nie chcioł dali. Smok juz w ranie
Jak żmija lezoł tam na planie
A grzbiet wygrzywoł, wyglądając,
Na jaki Frühstück juz cekając.
Tu wsak, jak były wyucone,
Wypadły doggi jak salone
Na niego – prandko zaś uciekły,
Jak kyby wroz sie były ściekły;
Bo kazdy chuch, co ta gadzina
Wytchnyła na nich, – to trucina.

Jo jesce roz ich erfrischowoł,
Kazdego pieknie pogłoskowoł,
Wciep kawoł wurstu mu do pyska,
Dopędzoł wsak go do smocyska.
Jo som na niego Spiess kierowoł,
Leć ten od śupów abprallowoł.
Tu wroz moj Hengst sie znowu lęka
A rozmnozuje moja męka,
Bo nie mógł ponieść smierdzącago
Brzydnego smoka chuchu słego.
Jo zegnoł dusa juz i ciało, –
Leć to inacej skońcyć miało.

Więc prandko’ch teraz z konia skocół,
Ze krew bych tego smoka tocół.
Leć kazdy Hieb i moja siła
Na jego śupach sie rozbiła.
Na reście mie ogonem zgarnół,
Okropnom siłom na ziem smarnół;
Na smak se jęzur oblizowoł,
Otwożół pysk a juz śnapowoł.
W tem moje doggi przyskocyły
A zamby mu do brzucha wryły,
Tak gryzły, zarły i targały,
Ze smoka nawet kurce brały.

Tu wroz ech skocół na me nogi
– Dziękuja Ci, Ponbócku drogi –
A wbiół mu „schneidig” – bo jo taki –
zOstrutkom zabla mojo w flaki;
Więc wierciół’ch jom do serca smoka,
Jak żeka loła sie posoka.
Paskudnik upodł, jak snop słomy,
Jo ale – zemdloł niéwiadomy.
Leć jak ech potem zaś ocuciół,
W około moje ocy żuciół.
Pachołcy moi przy mi stoli,
Juz terraz nawet sie nie boli

Więc ludzie downo juz cekając,
Na „bravo” wsak sie gotowając,
Wrzesceli teraz jako sali,
Leitmonta hochlebować dali.
Ja – komraci przystąpili,
Serdecnie freunda pozdrowili.
Pon Oberst ale zmrucół coło,
Obejzdrzoł ostro sie około
A wołoł: „Cicho mi ludkowie,
Bo jo wom jeszcze cośka powie.”
A do Leitmonta sie obróciół,
Boroka teraz tak zakłóciół:

„Dyć wies, ze jo ci bardzo przaja
A nierod komu strofa daja,
Lech z tem urlobem mie osydzić,
To sie okropnie mozez wstydzić,
Kto disciplina tak obrazi,
Trzy dni do dziury za to włazi.
Ta strofa, synku, zabrać musis,
Ty mie urlobym juz nie skusis.
Lecz za to, ześ ty smoka zabiół,
Od tego diobła nos wybawiół,
To bana prosić króla Pana,
Ze by cie zrobiół za Hauptmanna.”

Jak ludzie nawet to słyseli,
Zaś „bravo” straśnie zawrzesceli,
Radośne święto se zrobili,
Az do połnocy jedli, pili.
Z Berlina ale depeschowoł
Nas cesorz tak i befelowoł:
„Ten Leitmont Wissmann, co dokozoł!
Nom wielkom stuka, ze sie zwołzoł
Na tego smoka, jest nazwany
Hauptmannem, leć sofort posłany
Na lwy i tygre do Afryki,
Bo on na gon mo wielky syki.”