Szpas przi Dniu Dziecka

Nō, tōż mōmy już czyrwiyń, miesiōnc we kerym przilazuje samtukej ku nōm lato. A napoczynô sie tyn miesiōnc łod gryfnistego fajeru, łod Dnia Dziecka, kery to dziyń trefiōł nōm razinku dzisiej. I Wiycie, moje We roztomiyłe, jô blank niy poradza spokopić jednego. Fajrowalichmy jesceza tyj łoszkliwyj „kōmuny” 1 Môja i terôzki wszyjske markiyrujōm, iże takigo świynta niy bōło, bo to bezmać „kōmunistyczne” świynto. A to psinco prôwda, bo te świynto fajrujōm na świycie już łod 1889r kej sie jesceżôdnymu tak „kōmuna” niy śniōła. A Dziyń Dziecka napoczli my we Polsce (ale i u Ruskich, we Chinach, Czechach i inkszych dziydzinach naszygo „socjalistycznego bloku”) fajrować we 1950 roku (łod 1952r jako świynto stałe). I żôdyn sie ani niy zajynknie, iże to „kōmunistyczne” świynto, prôwda? Nale, tak to już u nôs je: jedne nōm klapuje, sztimuje, inksze niy… ale zawdy je grōnt ku zwadzie, ku spiyrce i swadźbie. Nō, tōż możno nôjprzodzij szpas ło dzieckach.
Przilazuje rōłzczasu wnuczka ku swojij ōłmie i klupie na dźwiyrze.
Klup! Klup!
Na to ōłma:
– A fto tam klupie?
– Wnuczka…
– Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”?
– Wnuczka ōłma, wnuczka!
– Aaa, nō tōż wlazuj… wnuczka…
Dziołszka wlazuje i tuplikuje swojij ōłmie:
– Jutro sam tukej przijńdzie takô kōmisyjô ślydczô. Bydōm wôs ōłma łopytować. Wiycie, co môcie pedzieć?
– Niy! Blank niy!
– Môcie pedzieć, iże pizło wōm już łoziymdziesiōnt lôt, môcie dwa dziecka, chop je we robocie, a waszô krowa zdychô pod płotym. Bydziecie pamiyntać?
– Ja, ja… gynał byda pamiyntać.
Na drugi dziyń przikwanckała sie ta kōmisyjô i klupie na dźwiyrze.
Klup! Klup!
– A fto tam klupie?
– Kōmisyjô ślydczô…
– Jakô… „eksmisyjô”?
– Kōmisyjô ślydczô, starecko, kōmisyjô ślydczô!
– Aha… nō tōż wlazujcie!
– Wiela wōm pizło lôt starecko?
– Dwa…
– Wiela môcie starecko dziecek?
– Łoziymdziesiōnt…
– A kaj je waszô krowa?
– Anō, we robocie je…
– A wasz chop, to kaj je? – wrzescy zaufryjgowany już festelnie jedyn istny ze tyj kōmisyji.
– Anō, zdychô pod płotym…
Nō, i juzaś na drugi dziyń przilazuje ku tyj stareczce jeji wnuczka i klupie fest na dźwiyrze…
Klup! Klup!
– Fto tam klupie?
– Wnuczka!
– Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”?
– Wnuczka, ōłma, wnuczka!
– Aha, wnuczka… nō tōż wlazuj wnuczka!
Dziołcha wlazuje i wartko sie pytô starecki:
– Nō i co? Bōła ta kōmisyjô, ja, bōła?
– Anō, bōła ci ta kōmisyjô…
– Nō, i co żeście jim ōłma pedzieli?
– Anō, pedziałach, co mōm swa lata, łoziymdziesiōnt dziecek, naszô krowa je we robocie a mōj stary zdychô pod płotym…
Dziołcha łogupiała i ze jōnkaniym gôdô polekuśku:
– C.. co… co, żeście starecko pedzieli?
A ta starecka tak se medikuje, iże możno tyj jeji wnuczce rozłajzi sie ło cwiter, kery jij na gyburstag usztrikowała i gôdô:
– Co? Co gôdôsz? Tyn cwiterek ci sie niy zdô, niy podobô ci sie, ja?

Ojgyn z Pnioków

Obraz Lenka Fortelna z Pixabay

Dalszŏ tajla artykułu niżyj