IX Ślōnski Diktand – rezultaty i fotorelacyjo

We sobota w ramach “Ślōnskigo pikniku historycznego na Hoymgrubie” (Zabytkowa kopalnia Ignacy w Rybniku), były dwie imprezy ôrganizowane bez DURŚ. Finał kōnkursu muzyczny dlo bajtli pod mianym “Śpiywej z Dursikiym po ślōnsku” a potym IX diktand godki ślōnskij.

Podczas rozdowanio geszynkōw a diplōmōw bajtlōm, dzieci pokozały kunszt śpiywanio piosynek (Alina Kusza i Zuzanna Nowak)

Pośrôd solistôw najlepiyj podle jury zaśpiywała wlaśnie Zuzanna Nowak a pośrôd zespołōw “Szkoloki” Geszynki dowali Józef Porwoł -Prezes DURŚ, ojroposeł Łukasz Kohut, wiceprezydynt miasta Rybnika Piotr Masłowski i Ilona Kanclerz Przewodnicząca Śląskiej Partii Regionalnej.

Po bajtlach przyszła kolyj na Diktand Godki Ślōnskij.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Zgłosiyło sie 43 ôsobōw nie yno z Ślōnska, ale tyż ze zagranicy to je ze Nowego Targu, Warszawy a Ukrajiny.

Treść diktanda ułożyła, ale tyż czytała rechtorka z WOM Beata Szołtysek a ôcyniali prace Dr Artur Czesak -przewodniczōncy jury, a Rafał Szyma, Rafał Adamus, Stanisław Neblik, Grzegorz Buchalik.

Nagrody zdobyli:

1. Czaiński Kamil z Bielsko Biała
2. Ewa Szczodra z Mysłowice
3. Anna Bartoszek z Rudy Raciborskie
4. Pavel Shutow z Warszawy
5. Marcin Lisicki Tychy
6. Marek Bonczkowitz ze Świerklańca
7. Arnold Langer z Katowice
8. Jerzy Buczyński z Radlin
9. Jakub Ćmiel z Tychów
10. Joanna Szymura z Rybnik
11. do 15 lacu. Krzysztof Kokot (Nowy Targ), Teresa Urbańczyk z Jankowice Pszczyńskie, Natalia Shlikhutka z Iwano-Frankowsk (Ukraina), Jōzef Cyran(Lyski), Małgorzata Foltyn (Żory)

Treść diktanda:

Siedź w kōncie bamōncie, przidzie czas, znojdōm cie

Moja babcia mianowali Hilda, ale ôna niy chciała, coby ji tak godać. Chciała sie nazywać Dorotka. Niy chciała tyż, coby my ji godali starka, bo starka to bōła już fest staro ōma, a ôna ōma jeszcze niy bōła. Tak kozała, to co bōło robić? Godali my ji, wszyjske bajtle – „przaja ci babcio”, żodyn niy śmioł padać starko ani ōmo, ale ta Dorotka to nōm niy pasowała, bo dyć to bōła naszo Hilda, a dlo dziadka Richata – jego Hildka. Dziadkowi tyż my niy godali starzik, bo babcia padała, iże ôn jeszcze je za wyzgerny, coby godać dō niego jak do starego ōpy. Boli my sie niy usuchnōć, bo pogroziōła nōm, iże dostanymy fanga nudelkulōm, jak niy bydymy suchać. Nō to bōło pōł na pōł – bōła babcia, niy starka, ale za to Hilda, a niy żodno tam Dorotka.

Jako bōła ta moja babcia Hilda? Anō dobro, fest dobro, bo godała, iże mōmy pamiyntać „fto cie kamiyniym, ty go chlebym”. Ôna tak robiōła, a że za dobro bōła, to pora bergōw jōm w życiu trefiyło. Za modo dziołcha, jak wojna nastała, to na landōwie u Niymca robiyła i choć ciynżko ji bōło, to nauczōła sie piyc, warzić, sprzōntać, gadzina ôbrobiać. Po wojnie, już w dōma, ôboczyła roz pod ôknym szykownego synka, co z wojny przijechoł i we świecie wielkim bōł, bo do Andersa uciyk z niymieckiygo wojska i z nim bez Europa do dōm szoł. Po weselu biyda bōła, mantlami sie przikrywali, bo pierzin niy mieli. Trzi dziołchy za to mieli, dziadek na grubie za planisty robiōł, bo technikum skōńczōł, kształcić sie chcioł, ale trza było piōndze do dōm nosić, a niy w ksiōnżkach siedzieć. Dobrze żyli. Dziołchy ôdchowali, wnuki niyftōre tyż, czasym se kwarytka wypiyli, ciyrpieli sie wykurzić cigarety bez filtra, na wczasy pojechać, a na kożdy gyburstag Richat kupowoł Hildzie nowy klajd. Radowała sie tymu fest.

Niy ma jich już, ale jo pamiyntōm… Jednego niy robia babcio, niy siedza w kōncie, aże mie znojdōm, wolałach wylyź z tego kōnta, niy dać sie zahukać, po naszymu godać, po swojimu żyć.

Fotki: Damian Bizoń