Stanisław Neblik: Wiersz
2024.07.09
Wiersz
Wiersz roztopyrczo swoji krzidła,
Choćby za ciasno mioł we zwrotkach,
A możno to ta ślōnsko godka,
Co sie ji rola gwary zbrzidła.
Możno to ôna chce polecieć
Wysoko kajś nad strōmōw szpice,
Chce z wiyrchu widzieć stare wice,
Co sie rozeszły kajś po świecie.
Wiersze niy bijōm sie z wicami,
Ône im przajōm, jak kożdymu,
Wiersze chcōm yno nad gōrami
Pokozać swoja siyła rymu.
Wiersz je jak prōmiyń ciepły słōńca:
Kamrat, spowiednik i ôbrōńca.
Stanisław Neblik – Fojerman
Cojś mie szterowało we tym gedichtcie, ale niy wiym co. 3 abo 4 rŏz wrŏcōm ku niymu. We myjślach przesztrychnōłch “ślōnsko”, potym tyż ôno pomiyniōłch na “polsko”. I terŏz mie niy szteruje. Szumny tyn Wiersz:)