Monika Neumann: Grudniowe dzieci

Dziewczynka szurała nogami po mokrym, topiącym się śniegu, aż ten przemoczył jej różowe kozaczki i zaczął ziębić stopy. Droga z przystanku do domu wydawała się taka strasznie nudna i przykra, zaś śnieg, taki śliczny dwa dni temu, gdy zaczął padać, zrobił się jakiś taki dziwnie szary i nieprzyjemny, niebo równie szare zerkało na smutne dziecko przez gołe gałęzie drzew, z których zwisały topniejące sople.

Gdy dziewczynka już wróciła do domu, niedbale rzuciła duży, ciężki tornister w kąt i udała się w kierunku kuchni. Chciała głośno zawołać, że wróciła, gdy nagle usłyszała charakterystyczny głos dobiegający zza na pół uchylonych drzwi. Był to głos, za którym ostatnimi dniami bardzo tęskniła, o którym myślała, gdy leżała wieczorem w swoim łóżeczku i zastanawiała się nad tym wszystkimi sprawami, które zajmowały umysł i serca dziecka, zanim te powie amen i zaśnie.

–Mama?-zapytała cichutko, jakby bojąc się, że coś popsuje i głos zniknie. Nieśmiało weszła do pomieszczenia i ujrzała swoją matkę. Siedziała przy piecu, na kolanach trzymała jej młodszą siostrę, która kurczowo zaciskała swoje drobne, trzyroczne dłonie na czerwonym, wełnianym sweterku.

–Mama!- zawołała i rzuciła się w ramiona kobiety, która mocno ją do siebie przytuliła. Dziewczynka z całych sił przycisnęła swoją twarz do piersi matki, ale gdy jej ręce objęły kobietę, zauważyła, że czegoś brakuje. Ostatnim razem, gdy dziewczynka przytulała matkę, było jej jakby więcej.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

-Zanim zjys mitag, jŏ ci kogoś pokŏza, pōdź- powiedziała spokojnym głosem kobieta. Oddała młodszą siostrę ojcu i załapała dziewczynkę za rękę.

–Mama, camy idziymy do ślafśtuby?- zapytała dziewczynka i rozejrzała się z zaciekawieniem- Mama, a co to za becik? Ewelina zajś w nim śpi? Przeca dostała moje stare łōzecko- zastanawiała się dziewczynka.

–Ni, ôbejrz, to jes tak, mama terŏski pŏra dni bōła w szpitalu, a to bestōs, że przybyło ci kogoś w familii. Ôbejrz, tukej lezy twōj bracik, a tukej siostrzicka- powiedziała z dumą kobieta, a dziewczynka oniemiała. Po jednej stronie kołyski leżało niemowlę w niebieskim ubranku. Jeszcze łysa główka obracała się w śnie, drobne rączki zaciskały miniaturowe palce, a nóżki wykopywały się spod koca.

Po drugiej stronie kołyski leżało niemowlę w różowym ubranku. Gęste włosy okalały okrągłą buźkę, a duże niebieskie oczy spoglądały w oczy siostry, tak bardzo podobne. Niemowlęta były sto razy piękniejsze, jak wszystkie lalki, które kiedykolwiek widziała. Serce dziewczynki drgnęło, jakby w wyliczankę swojego rytmu bicia dodało kolejne dwie osoby.

–Jŏ mōm terŏski prawdziwego bracika?- zapytała niepewnie.

-I prawdziwŏ drugŏ siostrzicka- odpowiedziała z uśmiechem kobieta.

Szesnaście lat później, w chłodny, grudniowy wieczór, dziewczyna wspominała ten dzień, zastanawiając się, czego życzyć tym dwóm osobom na zbliżający się już kolejny ich geburtstag.

Monika Neumann – Te ôpolske dziołchy, wielkie paradnice, kŏzały se posyć cerwone spōdnice… Monika Neumann czerwonej spódnicy jeszcze nie posiada, ale ôpolskōm dziołchōm jest z krwi i kości. Jest studentką Instytutu Filologii Germańskiej w Opolu i już za bajtla odkryła w sobie szczególne upodobanie do historii o tym, jak na jej małym skrawku Ślōnska bōło piyrwej.