Mirosław Syniawa: Idōm dni zimne
IDŌM DNI ZIMNE
Idōm dni zimne w rubych kacabajach,
kożdy bzik ciepła zdŏ sie hned czymś cynnym.
Piyrsi weg pujdōm ci, co stojōm z kraja,
jak jyn zaszczekŏ ziōmb śmierciōm brzymiynny.
Plōntōm i plōntōm, choćby pofyrtany,
co żech uplōntoł, niyrŏz cołke sprujã.
I żŏl mi kożdyj chwile zmarnowanyj,
dyć wiym, że jeszcze niyjednã zmarnujã.
Czas mie ôsłabiŏ, rozgniŏtŏ i łōmie,
życie sie kurczy, choćby ftoś pod presã
je wcis, a tela ôstanie jyn pō mie
wiela ze ćmŏka na światło wyniesã.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Po przodkach wierzã ôstało mi w zwyku
swōj strach przemŏgać, słazić w głōmb, fedrować –
schody, co wiedōm w czŏrny ćmŏk, żech wykuł,
a mojōm grubōm moja włosnŏ gowa.
Dŏwno wybrane już płytke pokłady,
terŏz trza bydzie i te głymbsze ruszyć,
kaj se bez światła musi człek dać rady,
bo światło niesie jyn ze sobōm w duszy.
W ćmŏku sie kryjōm ôd myśli korzynie,
choć ich niy widzisz, wiysz, że sōm po blisku –
tam kożdŏ boleść, przeczucie, spōmniynie
tyrczōm zmotlane w jednym kłymbowisku.
Fedrōng je niykej niywert kudeł fōnta,
bo te korzynie sōm tam tak dicht zbite,
że jyn pō nitce idzie cojś wyplōntać
i dobrze jak mŏsz aby pŏrã nitek.
Za ôknym gałyńź sie na wietrze chwieje –
trza wartko z nitek przismyczōnych z gruby
uplōntać taki wiersz, co nŏs ôgrzeje,
jak przijdōm już dni w kacabajach rubych.
