Mirosław Syniawa: Hōmorymy

HŌMORYMY*

Z Wilyma je taki pierzin,
Co wyłazi wczas spod pierzin.
Zwōniōm w kuchni szŏlki, gŏrki,
Jak se tyj rychtuje gorki.
Baba mŏ na niego kryje –
Ôn te kryje babie kryje.
Niyrŏz rano skłŏdŏ rymy,
Dyć jyn w dni, kej niy mŏ rymy.
Sōm chop niy wiy, jaki dar mŏ,
Doł mu Pōn Bōg go za darmo.
Czŏpka nosi, a jak w hucie
Robiōł, to durch łaziōł w hucie.
Ciyngym je na baker z modōm,
W bibliotyce niyrŏz mŏ dōm.
Ciśnie, kaj je dzioł „Chymijŏ”,
Drōgōm gryfne dziouchy mijŏ
(Strzōd nich tã, co je z Ôpolŏ,
Co po sagu sie ôpŏlŏ
I chce ô kusiku gŏdać,
A go niy dŏ, jak mŏ go dać.
Czasym tyż przełazi wele
Jednyj frele, co mŏ wele,
Dyć by Wilym wierzã woloł,
Coby inkszy sie ś niōm wŏloł,
Bo sie zdŏ bezmałaś niymŏ,
Tōż czułości dlō niyj niy mŏ).
Skōńczy pisać, hop na moplik!
Pod pażōm papiōrōw mŏ plik
(Dŏwnij dycki jeździōł w banie,
Ale rŏz tam dostoł banie,
Jak ôbskarżōł go Gal: „Ô ty
Giździe, wziōn żeś mi galŏty!”).
Jedzie tam, kaj stojōm dōmy,
Dyć tym dōmōm pokōj dōmy,
Bo by sōmsiŏd wołoł: „Kumie,
Jak mŏsz chwilã, pōjdź sam ku mie”,
A niy w gowie mu sōmsiedzi –
Niych se w dōma kum sōm siedzi.
Jeszcze podjŏzd ôstoł strōmy,
Co go ôciyniajōm strōmy,
I już Wilym włajzi do dōm.
W dōma – tak ôd siebie dodōm –
Baba pytŏ sie go: „Kaj mak?”,
A ôn w biksie prziniōs kajmak.

* Niych sie sam żŏdyn niy dopatruje Bōg wiy czego – hōmorymy to sōm rymy hōmonimiczne i niy majōm nic spōlnego z tymi, co przajōm inakszyj.

Mirosław Syniawa – urodzony 1958 w Chorzowie, tłumacz poezji światowej na język śląski (m.in. wierszy zebranych w tomie “Dante i inksi”), autor poezji po śląsku jak i prozy pisanej w języku polskim (“Nunquam Otiosus”), współautor “Gōrnoślōnskygo ślabikŏrza”.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj