Godka Klachuli, 20.09.1920

Wachtyrz prezyntuje ślōnske artykuły ze starych cajtōngōw przepisane do alfabetu ślabikŏrzowego. Trzeba je rozumieć we kōntekście historycznym i niy przedstawiajōm ône ôpiniji ôd redakcyje.

Moji Złoci!

Tak mi wesoło i robota tak sama ôd rynki mi idzie, że ani sie spostrzega i juz mōm wszystko porobiōno. A wiecie cymu mi tak teraz dobrze jest na sumiyniu i lżej na sercu? Że juz tych zielōnych żob z tymi śramami na pysku nie widza i ze ci zrobiōni niymcy (co polsko matka cyckali) trocha spokornieli. Synek moj padoł: Mamulko! kebyście widzieli, jak my do jednego takego judasa prziśli, coby ôddoł lewolwer, to ôd strachu (choćmy jyno kryki mieli) zaroz popuścił do galot; i drzoł jak ôsika a przisiōngoł, iże ôn tyz jest rodzōny polok, jyno nie mioł roboty, tōz go miymcy najynli do agitacyje. I cōz my z takym ôgłupiōnym jandrōm mieli robić? Wziyni my mu brōń i pośli, bo tyz już zacło śmierdzieć w izbie a na te przisiyngi i ślimdranie my juz nie mogli słuchać.

Jak mi to synek padoł, toch se pōmyślała jak tyn sōm „miymiec” (abo Bōg go tam wie co ôn jest) łaził po wsi i wrzescoł „Ueberalles” tak, ze wszystke psy mu pōmogały bo juz było nieskoro w nocy. Ale wtedy mioł ôparcie na tych zielōnych i jakby mu był wto co powiedzioł, to zaroz połny autōmobil żob przijechało go brōnić. Jak majōm ôpiekunōw z gwerami i grantami, ô majōm pyski jak wrota, ale jak sōm sami to choć lewolwer mo w rynce, to mu ôdwaga ucieknie do galot. Dość sie juz tych cudzych smykōw ze wsi wyniosło i zaroz jest wesoło i zgoda miyndzy ludzmi.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Synkōm mojim ech w niedziela upiekła kołoca do kawy, a na ôbiod ech im narobiła karminadli, bo je chłopcy bardzo radzi jedzōm. Kej świynto tōz świynto, a jak kto tak wymiato śmieci i tak wachuje wsi jak moji chłopcy, tyn se zasłużył nic ino na kołoc z posypkōm i na dobry ôbiod, ale nawet na ôrder. To tez chłopcy aze sie ôblizowali po ôbiedzie, i jak wypieli po lagerce i zakużyli potym po cygarecie, to mi dopiero ôpowiadali ô tej „strasnej” ôdwadze miymcōw.

Mnie aze kolki źgały ôd śmiechu, a mōj Pietrek to sie przi fajfce aze zakrztusił. Jo jyno padōm: teraz my sie trzimej tak, jak my sōm, tych głupich a ôbałamōncōnych trzeba jesce trocha ôświecić, a potym jak przijdzie plebiscyt, to dopiero bydzie wielke świynto i wesele, bo my tych pora miymcōw to kartkami polskymi zaciepiymy. Bydzie tez kupa smrodu, bo jeżli juz teraz niektōrzi ôd strachu popuscali, to potym ci pyskaci szwobi a nojbardziej te polske judase ôd strachu i ôd złości za reśpechtym „laks…” (chciałach pedzieć „lotacki”) dostanōm.

Padała mi tez chmosia, co przisła w niedziela na wysiady, ze tam u nich jedyn wielki miymiec, taki basok co mo polske nazwisko i co zawsze przijezdzoł ôzarty z miasta na brycce, do ktōrej zawsze narzigoł, i jak jechoł bez wieś ôtwieroł swōj ześlimtany i zerzigany pysk i wrzescoł „Ich bin ein Preusse” (w co mu tez wszyscy, co go widzieli wierzyli), jak przisło do niego dwōch chłopcōw z krykami po brōń, to bez ôkno uciekł i do terazka jesce nazod nie przisoł, a jego baba mu śniodanie, ôbiod i swacyna kajś do miasta nosi.

Bardzoch jest ciekawo jake mi tez nowiny prziniesōm moje kamratki z inkszych wsi, bo tam tez wszyńdzie wymiatali. Takoch, wōm padōm ludkowie, jest teraz zdrowo i wesoło, że wōm tego ôpedzieć ani nie moga. A przedtym to mnie zawsze coś truło i zawsze miałach jakiś jankōr, jak ech patrzała na tych cudzych gizdōw, co sie tu u nos ôspościerali choćby we swojym. Jesce kaj niekaj taki strup łazi, ale jak idzie drōgōm, to sie ôglōndo jak złodziej na wszystke strōny. No, ale pōno i ci juz tez kufry i koszyki pakujōm bo im teraz bardzo u nos ciasno. Jo wōm padōm: my tu bydymy mieli świynty spokōj i zgoda, jyno sie musimy wszystkich tych cudzych smykōw pozbyć, a na judasōw wcale nie patrzeć jyno sie z daleka wypluć, coby wiedzieli ize nie sōm ani wort, ze ich ta nasza świynto ziymia nosi. Kara na nich sama ôd siebie przijdzie po plebiscycie.

Tōz do widzynio!
Roźla Pyscycka.