Gawynda ô wojoku i duchach ze 1869 roku

Ôpowiadoł chop z Łōnki Lucjanowi Malinowskimu.

Jedyn wojok sużōł sztyrdziści lot krōlowi. Jak już niy mōg sużby robić, krōl go wygnoł. Ôn go pytoł, coby mu doł jake żywobycie. Ale ôn mu doł sztyry grejcary na drōga.

I szoł, barzo sie staroł, bo mioł daleko dō dōmu. Wyszoł za miasto. Tam siedzioł dziod nagi. Pytoł go ô jako jałmużna, ale mu pedzioł tymu dziadowi: joch sztyrdziści lot krōlowi sużōł, a doł mi sztyry grejcary. Jak mu pedzioł, tymu dziadowi, ôn go jeszcze barzij pytoł. Wziōn i doł mu jedyn grejcar.

Idzie dalij. Tam siedzōm dwa. Jesi tyn prosiōł, ci dwa jeszcze barzij prosiyli. A ôn im znowu wszyjsko padoł, jak sie mu to dzioło przi wojsku. Wziōn i doł im znōwu każdymu po grejcarze. Jedyn padoł: cōż chcesz za ta jałmużna? A tyn mu drugi padoł: wyzwōl sie krōlestwo niebieske. Wojok padoł: dejcie mi take bōty, jak ich ôbuja, to zamyśla, co bych ta już bōł. I doł mu tyn dziod. Znowu sie go pytoł: cōż chcesz wiyncyj? Nic wiyncyj niy chca, jyny taki miech, co zamyśla, coby już było w tym miechu. I ôbuł te bōty.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Wiedzioł ô zaklyntym zōmku. Słōneczko już było na zachodzie, a do tego zōmku było trzidzieści mil. A ôn se pōmyśloł, keby już tam mōg w tym zōmku być. I prziszoł tam ku tymu zōmku. Tam wychodzili panowie z tego zōmku. I ôn ich pytoł, jesi by to mōg na nocleg być w tym zōmku. My niy mogymy nōcować, bo tam barzo straszy. A ôn pedzioł: pozwōlcie mi, jo tam byda sōm nocowoł. I zaroz mu ôdymkli i kozali mu tam nocować.

Ôn siod za stōł i rożgnōł świyczka i czytoł w ksiōnżce. Prziszło ô dwanostyj godzinie: trzasko na dźwiyrzi, a ôn woło, tyn wojok: pōdź ku mie. Wloz do izby i stanōł. Dziwoł sie mu. Za chwilka prziszoł drugi. Aże ich sześć wlazło, a siōdmy bōł cołki ôgnisty. Pytali sie go: co ty tu chcesz? A ôn pedzioł: joch tu se nōcleg najōn ôd tych panōw. Ale sie na niego chcieli rzucić. Ôn mōwiōł do miecha: miech, bier ich! Wszyjscy dō niego hned wlyźli. Zawiōnzoł tyn miech z tymi duchami i położōł go pod stōł. Ci, jak już jejich godzina przeszła, prosiyli, coby ich puściōł. Ôn ich puściōł na izba.

Pytoł sie ich: co wy tu prześladujecie każdo noc. Ôni mu pedzieli: tu sōm wielge piyniōndze w piwnicy zamurowane, tak my bydymy chodzić, pōki tych piyniyndzy chto niy dostanie. Ôn mōwiōł dō nich: pōdźcie zy mnōm. Szli i ukozali mu, kaj sōm zamurowane. Ôn padoł: weźcie, wykopcie, weźcie ich do izby. Wysuli ich na kupa.

Pedzioł im: teroz rozrachujcie na trzi kupy, coby niy było na żodnyj wiyncyj, ani mynij. Ci ich hned rozrachowali, bo se myśleli, iże ich potym puści. Ale jak ich rozrachowali, to pedzioł do miecha: miechu, bier ich. Ci zaroz dō niego wskoczyli wszyjscy. Rano, jak sie rozwidniyło, posłali panowie sugi na przōd, coby ôboczōł, jesi tyn wojok żywy. Prziszoł ku ôknu suga i wejzdrzoł do izby, i widzioł, iże wojok siedzi za stołym barzo wesoły, a słyszy wielki pisk tam przi nim.

I z radościōm sie powrōciōł, i mōwi to swojim panōm. Ale ôni mu niy chcōm wierzić. Sami potym wszyjscy szli i weszli do izby. I wszyjscy sie zadumieli, jak widzieli tela piyniyndzy. I ôn wojok wesoło siedzioł za stołym. Pytali sie go: kańś ty te piyniōndze znod. A ôn pedzioł. Tu sōm wasi przodkowie w miechu, co te piyniōndze znodli w piwnicy. Joch im kozoł tu ich przinieść do tyj izby i rozrachować ich na trzi kupy, coby niy było na żodnyj wiyncyj ani mynij.

Panowie pedzieli wojokowi: to twoja jedna bydzie. A ôn ôdpedzioł: jo niy potrzebuja takich piyniyndzy niysprawiedliwych. Wy se weźcie te piyniōndze, a szukejcie teroz kowola, co mo siedym kowalczykōw, a coby wytrwali bić pōł godziny. Potym wziyni tyn miech z tymi duchami, położyli na kowadło, jednym ciōngym biyli pōł godziny. Potym ich wypuściōł. I Podziynkowali tymu wojokowi, iże ich tam z tego zōmku wybawiōł.