Dydaktyka 1

Aleksander Lubina

Do przeczytania, przemyślenia i uaktualnienia
Przestrzeń uczenia się.
Domy bez dachów na ostrzelanej ziemi niczyjej, a w nich dzieci sprzątające klasy, myjące tablice i trzymające w rękach smartfony. Tamilowie uczący się genetyki dzięki komputerom. Kenijczycy dojeżdżający do szkoły na rowerach, trzymający rękach komórki. Hindusi, Sikhowie, Brazylijczycy wykorzystujący sieć do skutecznej konkurencji z systemami edukacji państw|i narodów obecnie jeszcze bogatszych od nich. Olbrzymia Nigeria niebawem będzie liczyć ponad miliard mieszkańców. Bogactwo kultur mniejszości
w Chinach, Rosji, Indii. Wszędzie się uczą. Z pojawieniem się mediów elektronicznych zrównoważono szanse uczenia się w najodleglejszych zakątkach świata. Konkurencja
i współpraca nabrały nowego kształtu.
Papież Benedykt XVI pisze o nowym, cyfrowym kontynencie. Papież Franciszek nadaje wspólnocie w Bogu dawno oczekiwany wymiar Chrystusowej miłości. Są szanse na społeczną spójność i ograniczenie wykluczenia. Są możliwości powrotu do istoty spraw i do rzeczy w ich istocie. Rozmowa nabiera sensu i znaczenia jak nigdy. Jak nigdy ważny jest dyskurs – i to w nie tylko w języku pierwszym (nadal często mylnie nazywanym językiem ojczystym.)
Stworzono nową przestrzeń uczenia się, która daje wiele możliwości i przedstawia jedno zagrożenie – osłabia, i tak już ograniczoną przestrzeń pozamedialną.

Jednak z pojawieniem się mediów elektronicznych można szybko nauczyć się w miarę zrozumiałego pisania w nieznanych językach, można uczyć się pisania poprzez korespondowanie. Można porozumiewać się od pierwszych godzin nauki danego języka,
a właściwie uczyć się poprzez porozumiewanie. Skype, edytory, androidy… nowy świat nowe cele. Zaistniała nowa przestrzeń uczenia się. Przestrzeń uczenia się poprzez przyswajanie, poprzez zastosowanie i komunikatywny pragmatyzm.
Przestrzeń uczenia się to przestrzeń (miejsce i czas), w której człowiek ma szansę kształtować swoje nastawienia dzięki wpływowi na swój rozwój – poczucie związku i współstanowienia (w wymiarze globalnym) – proces to implikowany wewnętrznie i zewnętrznie poszanowaniem wartości uniwersalnych naszej kultury chrześcijańskiej, gdzie fides i ratio związane są na poziomie zarówno aksjologicznym jak i empirycznym.
Można tę przestrzeń ograniczyć do hot dogów i telenowel oraz zwiedzania świata materialnego i niematerialnego w tempie uniemożliwiającym przeżywanie. Można tę przestrzeń wykorzystać do bogatszego stawania się, do biologicznego kształtowania przekonań wzbogacanych i otwieranych kontaktem z pięknem, prawdą, dobrem – miłością
i wiarą.
Przestrzeń uczenia się to przestrzeń (miejsce i czas), w której człowiek może dialogować
o Mac Donaldzie i mangach, zamawiać lody i tickety, ale też może prowadzić dyskurs
o swoich przekonaniach i wartościach. Zabierać głos w istotnych sprawach, bo komunikatory społeczne okazały się skuteczne już w wielu miejscach i sytuacjach. Sieć wyciągała ludzi
z więzień, nie dopuszczała do wykonania kary śmierci, obalała dyktatorów, blokowała ustawy…
Fides i ratio łączą w sobie i uzasadniają konieczny przy uczeniu się i nauczaniu zachwyt. Zachwyt nad perspektywą stawania się lepszym dzięki językowi pierwszemu i językom kolejnym. Skutki uczenia się w tak definiowanej przestrzeni nie są przesuwane w czasie – następują natychmiast. Nie uczymy się dla przyszłości. Uczymy się tu i teraz – w pełni pragmatycznie, bez konieczności zakuwania, bez obawy przed błędem, bez karania złymi ocenami i zamykaniem dostępu do rozwoju z powodu braku opanowania słówek, reguł gramatycznych i umiejętności rozwiązywania testów.

—————————————————————————————————————–

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Didactica Silesiana to druga część Fides et Ratio Paedagogia Maioris Silesiae , na podstawie: 45 minut (2013), przewidywana kontynuacja w części trzeciej to – Teaching metod – Critical Review.
Wybrane teksty w latach 2013-2024 publikowałem na wachtyrz.eu (https://wachtyrz.eu/) oraz edunews (https://www.edunews.pl/)