Italijōńske szpageti…
Jedyn żyniaty fric miôł bez pora lôt frajerka, kochanka, Italijōnka. Rōłzczasu rzykła ci mu łōna, iże nagōniōła, zaciōnżōła.
Łōn, blank niy kciôł popsować zniypowôżyć swojij reputacyji i swojigo małżyństwa, dôł jij sporo, niyłecko pijyndzy, coby sie wykludziōła do Italiji i tam urodziōła te dziecko. Coby samtukej niy bōło żôdnyj breweryji i żôdnego szkandalu. Forszlagowôł jij tyż, iże bydzie bulōł alimynyta do łoziymôstego gyburstaku dziecka.
Łōna przichwôlōła tymu, ale jece spytała:
–A jak jô ci mōm poswać wiadōmość, iże tyn dzieciôk sie urodziōł?
– Ano, coby to wszyjsko utrzimać we tajymnicy, wyślij mi postkarta na moja dōmowô adresa ze jednym ino słōweckiym „spaghetti”! Wtynczôs jô ci byda posywôł te alimynty na łodchowani i kust dlô tego dzieciôka.
Nō, i łōna wyjechała… wykludziōła sie…
Tak jakosik po dziewiyńciuch miesiōncach tyn istny wrôcô na łodwieczerz ze roboty do chałpy, a sam ci jego baba rzykô:
– Te, chopie! Dostôłeś pierōnym dziwokô postkarta… blank nic niy poradza spokopić, co to je…
Chop wartko:
– Dôwej mi sam zarôzki ta szkartka, kukna ino, co ci tyż to je…
Baba dała swojimu chopowi ta postkarta ale pozornie, przitōmnie go zmustrowała, kukała na niygo. Chop napocznōł czytać ta postkarta, zblôd jak ściana i… na łostatku wybulōł, zymglôł…
A na tyj postkarcie bōło napisane:
“Spaghetti, spaghetti, spaghetti, spaghetti, spaghetti.”
Trzi dōłzy, porcyje ze kulkōma miynsnymi, dwie bez… poślij wiyncyj… zōłzy!
Ojgyn z Pnioków