725 rokōw Ligoty (kole Łabond) o książce i o jednoaktówce Dies Irae 

Aleksander Lubina

725 rokōw Ligoty (kole Łabond) o książce i o jednoaktówce Dies Irae

Dies irae, dies illa, Solvet saeclum in favilla: Teste David cum Sibylla. Quantus tremor est futurus, Quando iudex est venturus, Cuncta stricte discussurus! * Dalszŏ tajla artykułu niżyj

 Rok jubileuszowy Ligoty Łabędzkiej, dawniej Kradziejowskiej i Ellguth von Groeling uczciliśmy sadząc drzewa Wielkim ze Śląska i pisząc książkę 725 Ligoty o czym na bieżąco informował Wachtyrz. Powstały też jednoaktówki na konkurs Jednoaktówka po śląsku – nagrodzony opublikowany  został Rak, a Dies Irae zamieszczam poniżej.

A wszyjskŏ skulintegŏ, cŏ we 2021 c… barbarskie chcieli postawić werk akumulatorōw na naszych 300 hektarōw pola za wsiōm, kero tak se spomniōł i naszkryflōł Johann Faber we buchu  Ligota725:

„Ta moja wieś, to wieś rycerskŏ.

Starŏ wieś – 700 lot.

Łōstały się krzyż pokutny, Czornŏ droga i rzyka Przykopa.

Nad rzeczkōm gospodarstwa, najstarsze dōmy, chałpy siedlokōw.

Olbrich, Nalepa, Kempa, Smolka, Muskalla, Morawiec, Foit, Ochudlŏ, Böhm, Brom.

Żynili się, chrzcili, grzebali, szli Czornōm Drogōm piechty eli jechali z pannōm młodōm i panym młodym, potym  z nowonarodzonym i za trumnōm do kościoła Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny w Łabędach.

Tom Czornōm Drogōm chopy łaziły do roboty do dōminium hrabiego Groelinga i Welczka.

Groeling i Weltschek to były richtig magnat.

Ligocioki robili przed wojnōm we hucie Hermina rodziny Caro i w Presswerku, we wojna    w Hermann-Göring-Werke,  po wojnie we walcowni, we Bumarze i we Hucie Łabędy.

Do roboty szli ze wsi do łōbrozka, potym na górka, potym kole kapliczki, bez Klodka i szlojza i już…

Srogo ta Czornŏ Droga bōła, czornŏ, bo ludzie się strachali, strach bōłŏ iść.

Czornŏ Droga jak Czorny Las, jak Schwarzwald, jak…

Możno tom Drogŏm wandrowoł i sŏm Piotr Włast, możno i mnisi do kanonii z listami, możno i Karol Godula, bo przeca do Ballestremōm we Pławniowicach wiedzie Czornŏ Droga.

Możno ich tam rabowali jakie rojbry i rabczyki i bez to przi Czornyj Drodze był Kradziejōw na kerym czekali kradzieje – takie i inne.

Godajōm, iże na Kradziejowie siedziōł Fiskus – kradziej nad kradzieje, srogższy niż Elias i Pistulka cuzamyn..

 

Możno ze strachu, abo ze bojaźni bożyj, rzykali pod łōbrozkiym zawieszonym na strōmie, kerogŏ już niy ma, Olbrich, Nalepa, Kempa, Smolka, Muskalla, Morawiec, Foit, Ochudlŏ, Böhm, Brom.

Bo przeca pod tym łōbrozkiym był Dies Irae:

DIES IRAE

Anioł modry, Dzieciōntko, Aniōł czerwōny, Drzewŏ , Pōnbuczek,

Symp przebleczony za Ojla paskudnŏ. trzi Adlery

 

Drzewŏ: Niy tak downŏ temu –  może być iże jesieniōm, a może zimōm – roku minionegŏ, roku przeszłegŏ …  Niy, niy… To musiałoby… cŏ najmniej 30 lot tymu nazod, ja, wtedy to sie   najpōźniej zaczłŏ…

Świat stowōł sie roz lepszy, roz gorszy, lepszy – kobiyty rodziły dzieci. No, nic dziwnegŏ, iże kobiyty poczły rodzić, nale te kobiyty rodziły dzieci przez dobregŏ syrca.

Dzieci miōły łōczy, nale niy widziōły. Dzieci miōły uszy, nale nie słyszōły. Dzieci miōły syrca, nale te syrca niy bōły dobre –  niy wiam, cŏ sie snimi stałŏ.

Inŏ Dzieciōntko na łōbrozku wiedziōłŏ, nale niy pedziałŏ. Ani Ôpie, ani Ômie, ani Fatrowi. Inŏ Dzieciōntko, inō tyn Bajtel wiedziōł, nale niy pedziōł. Ani Tacikowi, ani Mamulce, ani, ani… Inŏ Dzieciōntko wiedziōł, nale niy pedziōł. Niy pedziōł, niy pedziōł – taki tŏ bōł istny Jezusik se łōbrozka sniegŏ.

Tak echt, tŏ zaczłŏ sie dōwniej niż 30 lōt tymu nazod, bŏ łōjcowie i matki tych dzieci tyż nie mieli ani łōczu, ani uszu, ani rozumu ani syrc. A tyż jejich starzyki, ich prastarzyki… niy mieli ani łōczu, ani uszu, ani rozumu, ani syrc. Poloki godali łō Macierzy i płodzili dzieci – swoim babōm i cudzym. Niemcy łō Vaterlandzie i płodzili dzieci – swoim babōm i cudzym. Sowieci krzyczeli: Ura, Ura, Ura i płodzili dzieci – swoim babōm i cudzym.

Francuzi wiwatowali: vive Napoléon i płodzili dzieci – swoim babōm i cudzym. Madziarzy? Duńczycy? Duńczyków pochowano pod krzyżem  przy Czornyj Drodze, a możnŏ to bōły Czechy, husyty, eli Tatary…, ale piyrwiyj płodzili dzieci – ze gwałtu, ze gwałtu i niekiedy ze przonia,. Wiela ich narobili, wiela nałōnaczyli, wtŏ tŏ wiy, wtŏ tŏ wiy?

Inŏ Jezusik, inō Dzieciōntko wiedziałŏ, nale niy pedziałŏ. Ani Tacikowi, ani Mamulce, ani, ani… Inŏ Bajtel wiedziōł, nale niy tyż pedziōł. Niy pedziōł, niy pedziōł – taki tŏ bōł tyn sniegŏ  istny Jezusik na łōbrozku.

Pewnego dnia urodziło się dziecko z sercem, oczyma, uszami i nawet takim tyci tyci rozumem, no, rozumkiem – malupernym filipym. Brakowało mu pamięci. Nale, wtŏ se nic niy wspōmni, tyn se tyż  niy wspomni, iże niy mŏ pamiyńci.

Inŏ Symp wiedziōł, bo pamiyntōł, nale niy pedziōł. Niy pedziōł, niy pedziōł – taki tŏ bōł istny Symp sniegŏ. Niy pedziōł, bŏ wiedziōł, iże takie bez pamiynći, tŏ sōm jegō podciepy.

Potym, po inzurekcyji, po wojnie, urodziło się dziecko z sercem, oczyma, uszami i nawet takim tyci tyci rozumem, no rozumkiem – malupernym filipym. Urodziłŏ się, dychłŏ,               i plum… wskoczyło do rzyczki, do Przykopy, cŏ jōm łōbcy przykludzyni, mianiujōm  Kozłówka. Rzyczka  jeji wykōmpałŏ, łobmyłŏ jeji łōczy, uszy i gowa i serce i serce… tōm wodōm z tyj naszyj rzyczki. Porzygało  pod Jezusikowym łōbrazkiem łō dzień gniewu,  łō dzień pomsty.

Na to bajtlowe rzykanie zmartwychwstali, i wstali z grobów.  Czarną Drogą przyszli Poloki , Niemce, Sowiety, Francuzy, Duńczyki, Czechy a Tatary i łōpowiedzieli prowda łō wsi, łō wsi…łō  Dzieciōntku, łō stromie, łō Pōnbuczku, łō Sympie (Ojli paskudnyj) i trzech Adlerach, łō wsi. Łō  wsi, niy bajynda, niy lygynda, echt prowda, prowda najprowdziwszŏ głosym, łōpowiedzieli prowda łō wsi – kożdy  niy kożdy swoja, a inŏ ta prowda najprowdziwszŏ prowda głōsym aniōła.

 

Aniōł Modry: Tŏ moja wieś, wieś rycerskŏ. Starŏ wieś – 700 lōt.  Łōstały się krzyż pokutny, Czornŏ droga, kapliczka,  strōmy  i rzyczka. Nad rzyczkōm chałpy siedlokōw: Olbrich, Nalepa, Wrōbel, Kempa, Smolka, Morawiec, Foit, Böhm, Nowara, Muskalla, Brom.

Żynili sie, chrzcili, szli Czornōm Drogōm piechty eli jechali z pannōm młodōm i panym młodym z nowonarodzonym, na piyrszo Komunia Świynto, na kōniec za trumnōm dŏ kościoła Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny w Łabędach. Tom Czornom Drogom chopy łaziły do roboty dŏ dominium Grölingōw, do Weltschkōw – a rzykōm i groblōm do kuźni Roberta Caro. Srogŏ ta Via Negra, ta Czornŏ Droga boła, czornŏ bo ludzie się strachali, strach bołŏ iść. Mōżnŏ rzykali pode łōbrozkiym – ze strachu, abŏ ze bojaźni bożyj. Rzykali nabożnie we kapliczce i pod stromym ze łōbrozkiym świyntyj Anny Samotrzeciyj – ômy Anny, Mamulki Maryi i Dzieciōntka Jezusik.

 

Dzieciōntkŏ/Jezusik/Bajtel na wielim strōmie:  Pōnbōczku ty mōj, Boże mōj, cōżech ci uczynił, łōstołech tukej sōm,  sōm niy sōm, łōstołech tukej  ze Ômōm i Mamulkōm na łōbrozku na strōmie, cŏ gŏ chnet spuszczōm, spolōm i zaponom, łostołech tu inŏ sŏm z mocōm Bożyj miłości i sprawiedliwości.

Boże mōj, toż tōm Czōrnōm Drogōm we nocy,  we cimie nocnyj baby ze wsi kludziły bajtle ku piyrszyj gwiazdce, ku stellii, ku roratniyj Aurorze, bajtle na kole wiōzły na twordych gepekrach, dŏ Łabōnd, dŏ Laband, dŏ kościoła Assumpiotne Beate Mariae Virgine, Maria Himmelfahrt tukej pode malupernym łōbrozkiym na wielim strōmie rzykali bajtle ze ômami, ze mamulkami za duszyczki umartych: za ômy Franciszki, za ciotki Any, za staregŏ Nalepy, za Primuska  z jednym zymbym, za Hamplōw, za Goriwody, za Rozymii, za Kōta, za Krafta, za Morawca, za Nowrotha,  za Ochudly, za Teistra, za Böhmōw, za Brōmōw, za Muskalle.

 

Aniōł czerwōny Wszyjskŏ mŏ poczōntek i kōniec,  takŏ tŏ już je,  bōłŏ i… niy ma. Człowiyk rodzi sie i  umiyrŏ.  Takie sōm dzieje. Taki los i przeznaczenie. Takie sōm pradzieje.  Takie byli, sōm i bydōm kradzieje, kradzieje. A ta droga chcōm ukrōść, podiwanić. Nic stegŏ niy bydōm mieć nic – kradzieje. Wōm zabierōm, a łōni nic stegŏ niy bydōm mieć. Zabierōm Droga, jakŏ zabrali jynzyk, bo godki zakazali i sie lachajōm stegŏ, cŏ siedloki poradzōmy ani pŏ naszymu, ani pŏ polskiymu, ani pŏ niymieckiymu.

 

Dzieciōntkŏ/Jezusik/Bajtel na wielim strōmie:  Pŏ naszymu godōmy w dōma. A łō czym sie godŏ w dōma? Wyniyś, przynieś, pozamiataj… We kościele farorz pŏ polskiemu prawi kazania. A łō czym? In farorz wiy pŏ polskiemu. Pŏ polskiemu słuchŏ we słuchalnicy. A łō czym? Tegŏ niy wiy żodyn. Możnŏ bōłŏ lepiej msza robić pŏ łacinie – bŏ tŏ jednakie dŏ wszyjskich – bŏ nikt nic niy chytŏ.

 

Drzewŏ: We szuli tŏ godka dŏ Polokōw bōła prymitywnym germańskim bełkotym i bili za godka, rzić pynkała: Nie macie malarzy, nie macie muzyki, nie macie muzyki, nie macie literatury – nie macie kultury. My was nauczymy, my was wychowamy. Przikludzili nauczycieli – podstawówka, zawodówka i wystarczy! Pół wsi do Niemiec wygonili. Szwaby do Łaby, Terozki łostanie ślady usuwajōm. Drogi zabetonujōm, łōnki i pola. Bo trza zabić roboki, cŏ żerōm zwłoki, bo trza zabetonować  nieboszczyków i nieboszczki: Kobiety i dziōłchy zgwałcōne i zażgane bez sowjetōw, chłopy zastrzelone, bo kobiyt i dziōłch bronili. Trza  zabetonować  niemieckich i sowieckich chopcōw, co sie na tych polach zabijali. Trza  zabetonować   aliantōw i Polokōw, co ich Niemcy zabili. Trza  zabetonować  tych, co ich 1700 zabili, zanim 50 tysiyncy niewolnikōw na Zaporoże i do Workuty wywieźli – zanim ich na  bocznicy w Łabōndach zapakowali do bydlyncych wagōnōw. Kaj leżōm te zabite bez Niymcōw, kaj lezōm te zabite bez Ruskich i Polokōw? Kaj? Trza  zabetonować  oczy i uszy, serca i sumienia. Zabetōnować. Zabetonować.

 

Dzieciōntkŏ/Jezusik/Bajtel: Ściepnōm łōbrozek ze świetōm Annōm Samotrzeciōm, ômōm mojōm i matkōm matki i Mamulkōm mojōm. Kiej się łōbrozek straci – tō dobrym ludziōm serca pynknōm. Kiej łōbolōm strōm, tŏ wytargajōm serca pynkniōne. Kiej łōbalōm strōm, tŏ wytargajōm serce ziymi, cōlkiyj ziemi, a ziemia cōłkŏ bydzie krwawić, i wtedy nastanie Dzień Gniewu i Dzień Płaczu Nadaremnego.

Pōnbōczku Ty mōj, Boże Ty mōj, łōstōłech tukej sōm, sōm smojōm pamiyńciōm, swoim żiwobyciem, smojōm imaginacjom. Zymrza jŏ – zymrze wszyjskŏ. Zabetōnujōm Czornŏ droga,  łōbalōm strōm, serwiōm tyn obrazek. Zabetōnujōm pōla,  łōnki, las i rzyczka.

 

Aniōł modry: Zabetonujōm Czōrnŏ Droga,  Zabetonujōm dróga na smyntorz, do kości droga zabetonujōm. Droga św. Jakuba, cŏ tu je dŏ pōntnikōw – dobrych i grzesznych, co wiedzie dŏ Santiago  de Compostolla bez Annaberg, kaj nos sama świynto Anna Samotrzecio ze ołtarza strzeże i beztōż niy łōddali my wiary i niy wyrzekli sie przikazania miłości.

Zabetonujōm, pola, las, torfowiskŏ i rzeczka – umrōm sarniki, libelle i szmaterloki, żaby i jaszczurki, ryby. Zabetōnujōm umartych we lagrze w Kozłowie i Ruska, co go Olbriszka schroniła,  chopa ze Ligota, chopcōw, co niy chcieli do powstaniŏ. Bydzie betonōwŏ grufta. Inŏ, cŏ te umarte wylezōm kiejś, wylezōm. Wylezōm te spode zabetōnowanyj drogi, te spode zabetonowanyj rzyki, jakŏ i te… Jakŏ i te trupy ze Kozłowa z ruskiyj, abo żydowskiej, abo polskiej grufty polnyj, ze rantów przy autobanie, ze zygrōdkōw, ze Łabond – jeńcy z Arbeitslager (Poloki i alianty), albo ze umszlagplacu do Workuty (autochtony), ze Gliwic – ze ausynszteli KL Auschwitz ajns, cwaj, Abo draj, z mogił masowych we Sośnicy, Trynku, Bojkowa, ze Kozielskiej…

 

Dzieciōntkŏ/Jezusik/Bajtel: Niy wylezōm, niy wylezōm – przyleci Symp, przebleczōny za wielō Ojla i zabetonowane grufty zaleje gulōm spod wieprzkōw, gulōm ze antybiotykami i marasym, coby już nikt kulturalny nie pytał, tematu nie podjął, bo smród okrutny .

Pōnbōczku, ty mōj, Boże mōj, tŏ bydzie. Sōndny dziyń, tŏ bydzie Apokalipsa!

 

Pōnbuczek: Synek, niy być taki, niy być taki, łōstow tŏ mie. Jŏ je nierychliwy, nale sprawiedliwy. Mosz być dobry, Mosz miłować:- Miłuj … Niy wrażuj się do mojej roboty, niy starej się, niy starej… Boże młyny mielōm po leku.Łōkŏ za łōkŏ… Łōkŏ za łōkŏ…

Drzewŏ: Potym żech słyszōł choby głos srogich tłumōw we niebie, kery godōł:

 

Pōnbuczek: Alleluja, zbawiynie i chwała i moc Bogu naszymu, bŏ sōndy jegŏ sōm prawdziwe i sprawiedliwe, łōn tyż łōsōndził srogŏ niyrzōndnica, kero zepsuła Ziymia swoim niyrzōndym i zemścił sie za krew swoich sług łod niej rynkami.

 

Drzewŏ: I lygnōł  żech astami do jego nōg, żeby mu łōddać pokłōn, łniy obrozkowi, co na mie wisiōł, ino Tymu, cŏ godōł do mie:

 

Pōnbuczek: Niy  rōb tego – jo żech je kamratym twoim i braci twoich, kierzy majōm świadectwo. Bogu sie ino kłaniyj, bo świadectwym je duch prowdy.

 

Drzewŏ: I widziōłżech niebo łōdewrzite i kōnia biōłego, a tego kery na nim siedzi mianujōm  wiernym i prawdziwym i sōndzi sprawiedliwie i wojuje dŏ nos, bŏ tŏ Prowda. Łōczy mŏ jak flamy łōgnia i na gowie liczne korōny i mianŏ wypisane, keregŏ nikt niy znŏ, inŏ łōn sōm, a bōł we łoblycyniu  zamoczonym we krwi. Mianujōm go…

I wojska, kere sōm we niebie jechały za nim łōbleczone we  kamuzele, bruśloki, hymdy, jedwobki modre, czerwōne a ziylone, we bizoki albo jelenioki, sztyblety albo kropy, na głowach majōm czorne kanie. I ze wargōw jeich wyłazi łōstry miecz z łōbu strōn, co by nim pozbijali Sympa przeblecōnego za Ojla na zarościōłym czōłgu ciągniōnŏ bez adlery trzi . I łōni bydōm nimi rzōndzić żelaznōm krykōm. Łōni tyż pōmszczōm sie srogŏ za ômy Franciszki, za ciotki Any, za staregŏ Nalepy, za Primuska  z jednym zymbym, za Hamplōw, za Goriwody, za Rozymii, za Kōta, za Krafta, za Morawca, za Nowrotha,  za Ochudly, zaTeistra, za Böhmōw, za Brōmōw, za Muskalle.  A na szatach jeich stoi bez pōł napisane: Dies Irae, dies illa.

 

Pōnbuczek Niy  rōb tego – jo żech je kamratym twoim i braci twoich, kierzy majōm świadectwo. Bogu sie ino kłaniyj, bo świadectwym je duch prowdy. Jŏ sōm… łōkŏ za łōkŏ, inŏ cŏ przeminie czas ojli, czas sympa przeblecōnegŏ za ojla paskudnŏ, cŏ niy mŏ duszy agowa jyji się zwyrtŏ dookoła kej kosok i powozi trzema adlerami, cŏ ciŏngnŏm zarosciały czołg ruski .

 

Ojla paskudnŏ:  Mocie wy, adlery moje, łōreły wy zajebiste – ty czorny ze dwiema gowami, ty carski, ty ruski… ty… ty biōły pōłorle  przez korony i ty pōłorle we koronie,  wy, adlery moje, łōreły, wy… mocie, siadejcie, mocie  i pijcie ta woda ze Rzyki, siadejcie za stōłym szafniōnym ze umrzutegŏ stroma  i pijcie ta woda ze rzyki Przykopy, kerōm płynie czas ukradziony i śniki czorne. Godać mi tu, z czym kery przyfurgnōł, coby skończyć cōłkie to plymie ślōnskie. Niychej napocznie  łoreł czorny ze dwiema gowami, cŏ gŏ futruja miynsym ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle. Co wos wy moje adlery, moje łōreły, poja krwiōm ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle.

 

Adler czorny, ze dwiema Łebami: We moim gnieździe niy przyjmuja żodnych autochtonōw. Zadbołech łō tŏ, coby niy byłŏ żōdnych kōntaktōw pōmiyndzy moimi młodymi a autochtōnami. Przyspieszyłżech likwidacja autochtonōw związanych z powstaniami. Dopilnowōłech, aby do wszystkich akcji bojowych w pierwszej kolejności kierować powstańców i ich synów. Dopilnowołech, aby wszystkie kluczowe stanowiska obsadzone były przez ludzi zatwierdzonych przez nasze służby specjalne. Zjednoczyłech wszystkich we jednyj partii. Doprowadziłech do połączenia ruchu młodzieżowego w jedną organizację. Zlikwidowołech znanych przywódców harcerstwa. Baczyłech  na autochtonōw ze zmysłem organizacyjnym, poradzōncych sobie jednać popularność. W przypadku abzagi niy dopuszczōłech do wyższych stanowisk. Pracownicy na stanowiskach państwowych               (z wyjątkiem służb ścigania i pracowników przemysłu wydobywczego) otrzymujom niskie geltaki. Dotyczy to w szczególności służby zdrowia, wymiaru sprawiedliwości i oświaty  kierowników. Autochtonōm na stanowiskach partyjnych, państwowych i gospodarczych stworzyłech warunki do działań, które będą kompromitować ich w oczach podwładnych          i zamykać im powrót do środowisk, z których pochodzą. Inspirowōłech zwoływanie narad, kozōłech zbiyrać stawiane tam wnioski i propozycje, rejestrować wnioskodawcōw. Niy dōłżech we odbudowywanych i nowych miastach i osiedlach budować ujęć wodnych niezależnych od głównej sieci wodociągowej. Stare ujęcia wodne i studnie systematycznie żech likwidował. Dopilnowōłżech przy odbudowie i rozbudowie przemysłu, żeby ścieki przemysłowe spływały do rzek mogących stanowić rezerwaty wody pitnej. Mieszkania         w nowych osiedlach i odbudowanych miastach nie majōm dodatkowych pomieszczeń pozwalających na hodowlę inwentarza lub gromadzenia żywności na dłużej i w większych ilościach. Rozbudowōłech administracja wszystkich stopni. Dopuszczōm  krytyka działalności administracyjnej, ale nie pozwolōm na jej zmniejszanie ani sprawnŏ robota.       W szkolnictwie podstawowym, zawodowym, a w szczególności w szkołach średnich               i wyższych doprowadziłech do usuniyńcia nauczycieli cieszących się autorytetem i uznaniem. Na ich miejsce wprowadziłech ludzi mianowanych. Doprowadziłech do usunięcia ze szkół średnich łaciny, greki, filozofii ogólnej, logiki i genetyki. W historii nie można podawać, co który autochton chciōł zrobić lub zrobił dla Ślōnska, trzeba natomiast ukazywać tyranię Niymcōw oraz walkę uciemiężonego ludu. Inspirowōłech organizowanie imprez państwowych związanych z walką autochtonōw z zaborcami (z wyjątkiem zaboru rosyjskiego), szczególnie z Niemcami. W szkolnictwie zawodowym doprowadziłech do wąskich specjalizacji. Spowodowōłech napływ do szkól wyższych ludzi pochodzących            z najniższych grup społecznych, którzy nie wykazują zainteresowań zawodowych, a tylko chęć zdobycia zawodu. Pilnowōłech, aby aresztowano przeciwnikōw politycznych. Rozpracowōłech autochtonōw z autorytetem wśród krajowców. Likwidowōłech ich w drodze zajść sytuacyjnych przypadkowych lub aresztowōłech za wykroczenia kryminalne. Zadbōłech o budowa i rozbudowa mostōw, drōg, aby w razie konieczności interwencji wojskowej można było szybko i z każdej strony dotrzeć do punktu oporu lub koncentracji sił opozycji. Robiłem wiele, tylko że głos z okolic drzewa mnie paraliżował:

 

Drzewŏ: I słyszōłżech choby głos srogiej gowiedzi i szum srogiej wody i huk gromōw godajoncy: Alleluja, bo nasz Panbōczek  Wszechmogōncy wziōn swoje królestwo. I pedzioł mi:

 

Pōnbuczek:  Błogosławiyni, kierzy sōm zaproszeni na weselno gościna Dzieciōntrka, bo ich sōm stromy, Rzyczka Przykopa, pola i Czornŏ Droga, bŏ łōni godać inŏ poradzōm i rzykać spolegliwie .

 

Drzewŏ : Te słowa Boga sōm prowdziwe. Te słowa Boga sōm prowdziwe. Te słowa Boga sōm prowdziwe.

 

Ojla paskudnŏj Ustōń strōmie tu fanzolić, chnet cie spuszcza, wykarczuja, a korzynie zaleja betōnym  i fabryka na nich postawia azjatyckŏ. Teroz niych godo Adler biōły przez korōny, co go futruja miynsym ze ômy Franciszki, ze ciotki An, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska          z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle. Co go poja krwiōm ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle, Co biere moc ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle,

 

PÓŁ PRL Adler Wypendziłżech gospodarzy ludzi prawdziwych. Wysłołżech barbarzyńcōw  mówiących ę i mówiących ą: w bydlęcych wagonach zmieszanych  ze wygnańcami  bez ziemi i nadziei. Następnych  we majestacie władzy wyprostowanych na ciężarówkach  trzepocząc sztandarami strasznymi i pieśni śpiewających obce tak długo palili machorkę i książki aż popiół pokrył  co zastali a teraz  szczenięta ich łobuzują w brudzie i popiele  co unieść się zdołał nad pięknem prawdą no i dobrem  dni dawnych  słowo jak plwocina w kałuży staje się prawdą nakazałem strach i nakazałem szacunek i milczenie nakazałem zapyndziłżech we kozi róg wspominkami kominów dymiących i nienawiści narodowej  oraz obietnicami sprawiedliwości i równości  jednym zabrołżech łoża i garnki, drugim obrazy i książki każdemu dano według wszystko szarzało nijakie rzeki niosły brudy wiatr lojalnie przewiewał smrody chleb pleśniał na progu sól na progu kamieniała szeptano o zbrodniach strasznych o obozach zagłady o mogiłach zbiorowych o gwałtach i grabieżach biada temu kto izbę miał ciepłą lub żonę piękną zajęli biura po gestapowcach i ich więzienia oraz obozy splunęli raz drugi w dłonie i wprowadzili krowy najpierw na parter potem na pierwsze piętro, a następnie na piętro drugie splunęli raz trzeci śmiech pokoleń rozbrzmiał i pierd dziejowy wręcz nie wiem czy ludzki czy krowi nie wiem też czym karmili Krasule łaciate i Maryny cycate pochowali się po kątach lub wleźli na świeczniki i udają że zawsze  tu byli że im się należy za straty za klęski za cierpienie zafałszowali historie waszą i naszą  taką wpisali w programy i podręczniki  przywłaszczyli sobie religię znacjonalizowali Matkę i prawa boskie kapłanów ubrali w szaty i martyrologie żeby nikt nie pomyślał wysłali drużyny sportowe w bój i orkiestry symfoniczne żeby chwałę oraz stworzyli zespoły ludowe żeby nikt nie pomyślał i nie zapytał  o to gdzie korzenie i gdzie kwiat tych wielu prawdziwych i wspaniałych w majestacie władzy dzieci wysłałem na cmentarze groby zniszczyć napisy usunąć imiona nazwiska i lata krzyże przewrócić Chrystusa nienarodowego młotkiem rozwalić poszli młodzi świat nowy budując w cieniu kościoła tłukli i śmiali się i klęli na potęgę tylko czasem na Anioł Pański jak we żniwa poprzestawali zadumie ulegając genetycznej groby rozgrzebali czy takie z krzyżem czy takie z gwiazdą sześcioramienną ukradli światło sprzed ołtarza żeby sprawdzić czy pod pachami numery czy na plemnikach hakenkrojce a kiedy niczego nie ujrzeli rozczarowani ujęli w niezwyczajne palce ołówki         z kopiałem poślinili i już było jak trzeba wybudowōłżech  na cmentarzach ewangelickich         i żydowski i niemieckich nowe parki stadiony baseny teatry restauracje piwiarnie czytelnie      i muzea  przy każdym otwarciu grano hymn międzynarodowy i narodowy wciągano flagę były przemówienia o przyszłości świetlanej i historii prawdziwej bo co może słowo przeciwko pale a zdanie przeciwko pięści co może milczenie przeciwko kłamstwu więc przestali świadkowie śpiewać pieśni zbrukane więc przestali świadkowie modlić się bo i po co na ulicach mojego miasta pojawiło się kilka ulotek kilka gołębi zamarzło kilka dziewczyn dostało pałami kilku chłopców pobito ze smyczy spuszczono górników i hutników trzymanych w rezerwie  dostali talony biurka i auta wczasy nad morzem albo w górach żeby mieć co stracić. Tylko głos mi z okolic drzewa mi przeszkadzał, który powtarzał:

 

Pōnbuczek: Niy  rōb tego – jo żech niy je kamratym twoim i braci twoich, kierzy wice se robiōm ze świadectwa Jezusa. Bogu sie ino klaniyj, bo świadectwym Jezusika je duch prowdy, a Dzieciōntkŏ wiy, coś ty za jedyn.

 

Drzewŏ : I widziōłżech niebo łōdewrzite i kōnia biōłego, a tego kery na nim siedzi mianujōm  wiernym i prawdziwym i sōndzi sprawiedliwie i wojuje. Łōczy mo jak flamy łōgnia i na gowie mo liczne korony i miano wypisane, kerego nikt niy zno, ino łōn sōm je zno                  i obleczony był we szaty zamoczone we krwi. A mianujōm go prowda.

 

Symp przeleczony za Ojla paskudnŏ: A teraz niych sprawa zdŏ Adler we korōnie, co go futruja miynsym ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle. Co go poja krwiōm ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle, Co biere moc ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle.

 

PÓŁ  RP Adler we koronie:

Wypuściłech dzieci barbarzyńców  barbarzyńskie wnuki  w wielki świat  na spotkanie  nie trzem królom  a na wielość i kulturowość  halloween i santaclausa na drwinę ze świętych Marcina  Barbary  Jacka  i Jadwigi w spodniach zza oceanu i fryzurach za morza  krzewią kult pieniądza i kult niemocy a chleb chcą jeść  z masłem  i owoce morza i wódkę chcieliby pić  udają że odkopują  że szukają  słów mądrych i dobrych że takich nauczają  co owocuje utrwaleniem jedynie  ku…  chu… spier… zaj… i wystarczy bo to tak  bo to tak założyli szkoły i uniwersytety państwowe kościelne prywatne dzienne wieczorowe i zaoczne wydali podręczniki papierowe wieczorowe i zaoczne  napisali programy nauczania gdzie czytając wprost nie wyczytasz niczego gdzie czytając między wierszami nie wyczytasz niczego zorganizowali egzaminy decydujące gdzie chodzi o powtarzanie fraz wyuczonych                   i rozwiązywanie zadań rozwiązanych gdzie chodzi o sens pozorny i  o ukrycie prawdy na wszelki wypadek uprzednio  skwapliwie lukrowanej zafałszowali historie waszą i naszą taką wpisali w modły narodowe przywłaszczyli więc sobie religię znacjonalizowali Matkę  i prawa boskie  kapłanów ustroili w szaty i martyrologie żeby nikt nie pomyślał wysłali drużyny sportowe w bój i orkiestry symfoniczne żeby honoru chwały i horyzontów oraz stworzyli zespoły ludowe z chęci szczerych żeby nikt nie poddał w wątpliwość żeby nikt nie pomyślał i nie zapytał o przeszłość czy teraźniejszość o to gdzie korzenie gdzie kwiat tych wieli wspaniałych ludu oj ludu morze nieprzebrane co fale z pianą mieszając do mikrofonów się dobrało  cytując ukradkiem czytane jakby swoje a bez odpowiedzialności słowa wodza ze wschodu i wodza z zachodu i słowa proste wciskali do gardeł lub w księdze zamknęli na czas świąt pokoju i pojednania na nibyi zdrajcy narodu wybranego i wierzący w konnicę Budionnego synom dorosłym łby a córkom mlecznym łona wygolili nakazali nowoczesność  bo czas spokojny pamięć wieczną i nienawiść ukrytą hołubili autami morderców ich pralkami i drogami sumienia własne.Ale aniōł modry groził słowami poety:

Aniōł  modry: Dzień głodu, ognia, powietrza i wojny z dziejowej rodzi się nocy. Oto wołam, jak dawni prorocy, poeta w sercu swym wolny. Głos mój – głos wiela wód,kiedy nadciąga zagłada. Pędzą Czterej na zachód i wschód. Biada! Biada! Biada! Biada wam, ufne swej mocy
Babilony drapaczy chmur. Dzień straszny rodzi się z nocy. Będzie głód, pożoga i mór.

 

Ojla paskudnŏ:  To wszyjsko nic. Niczego nie dokonaliście w imę moje – w imię Ojli łōżynionyj ze Sympem nade Sympami.  Nadarymno  wos futruja miynsym ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle. Nadarymno  wos poja krwiōm ze ômy Franciszki, ze ciotki Any, ze staregŏ Nalepy, ze Primuska  z jednym zymbym, ze Hamplōw, ze Goriwody, ze Rozymii, ze Kōta, ze Krafta, ze Morawca, ze Nowrotha,  ze Ochudly, ze Teistra, ze Böhmōw, ze Brōmōw, ze Muskalle. Niy  poradzicie ukraść mocy ômy Franciszki, ciotki Any, staregŏ Nalepy, Primuski  z jednym zymbym, Hamplōw, Goriwody, Rozymii, Kōta, ze Krafta, Morawca,  Nowrotha,   Ochudly,  Teistra,  Böhmōw,  Brōmōw,  Muskalle. Niy  poradzicie ukraść mocy ze jeich ślepych łōczu, głuchych uszu, ze syrc nieżywych. Niy  poradzicie!

Jo autochtonom zezwolōm na wszyjsko – niych se beblajōm i szkryflajōm – sōm bezsilne, zdychają z bezsilności, albo jedzōm mi z rynki. Jedzą  mi z rynki i jeszcze godajom: dziękuję za Macierz, dziynkujōm  za godka i nauczanie regionalne, Danke schön für die Demokratie.

Jŏ autochtanōw zbijōm bez Specjalnŏ Strefa Ekonomicznŏ – larmym i światłem, szklanym pyłym w powietrzu, chemicznymi odorami, na zalywaniym domów, zmywaniym ziemi z pól. Moja fabryka akumulatorów bydzie produkować CO₂, a tyn powoduje obrzmienie mózgu       u dzieci. Fabryka nic im niy dŏ. Nic  dobregŏ – ani roboty, ani piyndzy – nic. Do roboty przyjadōm łōbcy, piyniōdze pōjdōm  na moje kōnta za granica. Fabryka nic im niy dŏ nic dobregŏ – inŏ chroby a śmierć. Cōłki czas godom im, co gupie sōm, ale mogōm zmōndrzeć we moich szkōłach, kaj ich ucza pōłprowdy o ich łōjcach i starzikach, we muzeach, kaj ich ucza pōłprowdy o ich łōjcach i starzikach, na ekskursjach, keij łōglōndajōm tych zdrajcōw, cŏ ich mie sprzedali.

 

Dzieciōntko: Pōnbōczku, ty mōj, Boże mōj, tŏ bydzie sōndny dziyń, tŏ bydzie Apokalipsa.

 

Pōnbuczek, Niy być taki, niy być taki, łōstow tŏ mie. Jŏ je nierychliwy, nale sprawiedliwy. Mosz być dobry, mosz miłować: – Miłuj … Niy wrażuj się do mojej roboty, niy starej się, niy starej…  Boże młyny mielōm po leku.

 

Drzewŏ , Potym żech słyszōł choby głos cherubinōw i serafinōw i aniołōw modrych i aniołōw czerwonych we niebie, kery godōł głosami dobrych i łōdkupiōnych:

 

Pōnbuczek: Alleluja, zbawiynie i chwała i moc Bogu, bŏ sōndy jegŏ sōm prawdziwe i sprawiedliwe, łōn tyż łōsōndził srogŏ niyrzōndnica, kero zepsuła Ziymia swoim niyrzōndym i zemścił sie za krew swoich sług łod niej rynkami.

 

Drzewŏ: I zaroz pedzieli: Alleluja. Amyn, Alleluja. I  łōdezwōł sie głos łōd tronu godajōncy: Dejcie chwała Bogu naszymu wszystkie jego słudzy i kerzy sie  go lynkocie mali i srodzy, Niymcy, Hanysy a Polki.  I słyszołżech choby głos srogiej gawiedzi i szum srogiej wody i huk gromōw godajōncy:

 

Pōnbuczek: Alleluja, bo nasz Panbōczek Wszechmogōncy wziōn swoje królestwo. Radujmy się i dowejmy mu chwała, bo przyszło wesele baranka, a jego żona wyrychtowała sie i dali jyij łōblyc sie w po chłopsku, na bogatŏ – wierzchniŏ kecka, spodniŏ kecka, fortuch, wierzchyń, kabotek . jakla, szlajfy, purpurki a merynki i galanda.

 

Drzewŏ , I pedzioł mi:

 

Pōnbuczek: Napisz: Błogosławiyni, kierzy sōm zaproszeni na weselno gościna Bajtla, cŏ mŏ syrce, bo się łōkōmpōł, we Rzyce Przykopie, i rzykōł pod łobrozkiym wiszącym na strōmie .

 

Drzewŏ : I pedzioł mi:

 

Pōnbuczek: Te słowa Boga sōm prowdziwe.

 

Drzewŏ:  I lygnōł  żech do jego nōg, żeby mu łōddać pokłōn. I godōł do mie:

 

Pōnbuczek: Niy  rōb tego – jo żech je kamratym twoim i braci twoich, kierzy dowajōm świadectwo Prowdzie i łōkōmpali sie, we Rzyce Przykopie, i rzykali pod łobrozkiym wiszącym na strōmie .

 

Drzewŏ: I po tych słowach ujrzōłżech tego,  keregŏ mianujōm  wiernym i prawdziwym, a łōn sōndzi sprawiedliwie i wojuje srogŏ za ômy Franciszki, za ciotki Any, za staregŏ Nalepy, za Primuska  z jednym zymbym, za Hamplōw, za Goriwody, za Rozymii, za Kōta, za Krafta, za Morawca, za Nowrotha,  za Ochudly, zaTeistra, za Böhmōw, za Brōmōw, za Muskalle.  A na szatach jeich stoi bez pōł napisane: Dies Irae, dies illa.

 

Pōnbuczek: Inŏ jŏ byda nimi rzōndził żelaznōm krykōm. Bo inŏ jŏ  mōm na szatach bez pōł napisane: Krōl krōlōw i pan panōw. Gniew spuszcza i pōmsta spuszcza na Sympa i na Ojla i na Adlery trzi.

 

Drzewŏ: I widziōłżech zaroz aniōła czerwōnegŏ, cŏ stōł na słōńcu i zawołōł fest głośnŏ dŏ wszystkich zwierzōnt, co co lotały po Czornyj Drodze: Pódźcie sam i zbiyrejcie sie na srogŏ wieczerza Bożŏ, cobyście jedli ciała sekretarzōw i prezesōw i ciała bagaczōw. I ciała wszystkich – wolnych i niewolnikōw, i małych i srogich, co się wyrzekli prawdy i sprzedali pola łōjcōw swoich. I widziōłżech Sympa we piōrach Ojli i krōlōw ziemskich i łōd nich wojokōw, zebranych do wojowania z tym, kery znōł Prowda. I wziōni Sympa we piōrach Ojli i z niōm fałszywego proroka, Sympa we piōrach Ojli, kery robił cuda przed niōm, kery zwiōdł tych, kerzy przyjynli znak trzech adlerōw i się kłōniali łōd nich obrazowi na mōnetach i banknōtach. Tych trzechch aniōł czerwōnyi serafiny i cherubiny wciepli w jezioro łōgnia i ze gorkōm siarkōm, a inszych pozbijał mieczym, co wyloz ze jego wargōw i wszystkie zwiyrzynta futrowały się łod nich miynsym… Wstōmp tukej, a Jezusik slezie ze łōbrozka i ci rzeknie, co potem musi się stać:

 

Dzieciōntko: Zasiadający był podobny z wyglądu do węgla i do stali, a tęcza dokoła tronu – podobna z wyglądu do ognia z pieca martenowskiego. Przed tronem – jezioro i rzeczka podobne do kryształu, a w środku tronu i dokoła tronu cztery Serafiny: a każdy z nich ma po sześć skrzydeł. Gdy  otworzyłem pierwszą z siedmiu pieczęci, usłyszałem pierwszego z czterech Serafinōw mówiącego jakby głosem gromu: Przyjdź!  I ujrzałem: oto biały koń, a siedzący na nim miał łuk. I dano mu wieniec, i wyruszył jako zwycięzca, by zwyciężać. A gdy otworzyłem pieczęć drugą, usłyszałem drugie Serafinōw mówiącego: Przyjdź! I wyszedł inny koń barwy ognia, a siedzącemu na nim dano odebrać ziemi pokój, by się wzajemnie ludzie zabijali – i dano mu wielki miecz. A gdy otworzył pieczęć trzecią, usłyszałem trzeciego Serafina mówiącego: Przyjdź! I ujrzałem: a oto czarny koń, a siedzący na nim miał w ręce wagę, by ważyć dobro i zło, piękno i brzydotę, prawdę i kłamstwo. I ujrzałem: czołg ruski zardzewiały , a imię siedzącego na nim Ojla.

A gdym otwierał  pieczęci kolejne, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Prawdy i  i dla świadectwa, jakie mieli. I stało się wielkie trzęsienie ziemi i słońce stało się czarne jak włosienny wór, a cały księżyc stał się jak krew. I gwiazdy spadły z nieba na ziemię, podobnie jak drzewo figowe wstrząsane silnym wiatrem zrzuca na ziemię swe niedojrzałe owoce. Niebo zostało usunięte jak księga, którą się zwija, bo nadszedł Wielki Dzień Jego gniewu.

A siedmiu cherubinów, mających siedem trąb, przygotowało się, aby zatrąbić. I pierwszy zatrąbił. A powstał grad i ogień – pomieszane z krwią, i spadły na ziemię. A spłonęła ostatnia część ziemi i spłonęła ostatnia część drzew, i spłonęła wszystka trawa zielona. I drugi cherubin zatrąbił: i jakby wielka góra płonąca ogniem została w morze rzucona, a ostatnia część morza stała się krwią  i wyginęła w morzu ostatnia część stworzeń – te, które mają dusze.  I trzeci cherubin zatrąbił: i spadła z nieba wielka gwiazda, płonąca jak pochodnia, a spadła na ostatnią część rzek i na źródła wód. A imię gwiazdy zowie się Kłamstwo. I ostatnia część wód stała się Kłamstwem, , i wielu ludzi pomarło od wód, bo stały się Blagą Wierutną.  I czwarty cherubin zatrąbił: i została rażona ostatnia część słońca i trzecia część księżyca, i trzecia część gwiazd, tak iż zaćmiła się trzecia ich część i dzień nie jaśniał w trzeciej swej części, i noc – podobnie. I ujrzałem, a usłyszałem jednego orła lecącego przez środek nieba, mówiącego donośnym głosem: Biada, biada, biada mieszkańcom ziemi wskutek pozostałych głosów trąb trzech orłów, którzy mają nadlecieć i sympa  w postaci Ojli wielkiej   i słuchać będą ę i słuchać będą ą płonąc w ogniu piekielnym wykrzyczą potomnym:

 

Pōnbuczek: Wnuki sąsiedzi barbarzyńców  wy barbarzyńcy sami jak sroka w gnat zapatrzeni w kilka krajobrazów odkrywający w kałuży szczyn ocean niezmierzony zaciskający oczy        i pięści na widok Boga  w Górach Opawskich nad Dunajem w Katalonii i w Kraju Basków    w Jerozolimie i Isfahanie na Boga dźwięk grzech zostanie wam wybaczony lecz nie zapomniany bo kłamstwo jak gówno na wierzch wypływa a ślepota nad przepaścią na nic się zda pamiętajcie o cenie jaką jest śmiech pusty pokoleń i palący wstyd chociaż zawsze pójść mogą śladem waszym i się prawdy wyprzeć o pogromach o policajach przed cerkwiami                    o szmalcownikach o kaznodziejach nienawiści o złodziejach religii i wiary o fałszerzach życiorysów bo historia wasza koło zatacza bohaterów pokala lub pretekstem uczyni wielkich zbrodniarzy przemilczy a małe mendy wyniesie na strony podręczników nie znajdziecie dyjamentu w popiele i nie poznacie zbiorowego obowiązku nudzicie już tylko powtarzając sprawiedliwość dziejowa lud ponad prawem Chrystus narodów demokracja Matka Królowa większość moralność sprawiedliwość międlicie słowa przestępując z nogi na nogę ostrzycie krzyże na brzytwy modlitwami odczyniacie Boga żydowskiego nakazali barbarzyńcy po raz trzeci napisać historię przywarli pisarczykowie dziennikarzyny przywarły i histerycy do dłoni wielebnej i wielmożnej gatunku pierwszego i poczęli  ssać bez umiaru i bez wstydu i bez pamięci wyssanym jadem żółcią wyssaną zatruli naturę i kulturę że o cywilizacji nie wspomnę dumni mogą być barbarzyńcy jedynie ze sławojek bo ci inni architekci moderny dawno już umarli zostali zamordowani przez brunatnych  i czerwonych tak naprawdę

 

Aniōł czerwōny: Betonem zalejōm droga, pola i rzyczka, żeby żodyn nie zmartwychpowstōł i żodyn żeby nie rzykōł  dŏ łōbrozka za ômy Franciszki, za tante Any, za staregŏ Nalepy, za Primuska  z jednym zymbym, za Hamplōw, za Goriwody, za Rozymii, za Kōta, za Krafta, za Morawca, za Nowrotha,  za Ochudly, za Teistra, za Böhmōw, za Brōmōw, za Muskalle.

 

Pōnbuczek: Wy podszywający się pod historie  spisane po niewczasie przez gęślarzy biskupów oraz złośliwych popaprańców wyssane z palców opowieści o należnych ziemiach pracowitości porządku rycerzach czarnych solidarności dajcie sobie powiedzieć nikt was nie osądzi bo sędziowie oślepli  przedrzeźniając sprawiedliwość przed narodzinami czasu że czas wasz nie minął bo nigdy go nie było nikt was nie osądzi bo sędziowie oślepli przedrzeźniając sprawiedliwość przed narodzinami!

Wy podszywający się pod kilka słów greckich wy ukrywający swoich myślicieli między wierszami i ukrywający ich w przemilczeniach rodowodów nie oszukajcie prawem do kłamstwa i relikwii skradzionych nie oszukujcie krzywdami doznanymi bo czas minął i pora wziąć się za naukę i pracę żeby nie być jednakim przed i po szkodnikiem i latać trojce orłów ciągnących sępa powożącego sowieckim czołgiem nie ma nikt z was prawa wyłącznego

do religii nauki i dziejów nie jesteście narodem wybranym nie stanowicie przykładu nie tworzycie dziejów  nie jesteście nawet pyłkiem u stóp oszukanych przez was nie jesteście kamieniem węgielnym ołtarzy religii waszej zakłamanej nie jesteście też plastikową tablicą z zakazem uczciwości jesteście takim sobie pierdem po kiełbasie czosnkowatej!

Anioł modry: Aniele Boży, Stróżu mój, Aniele Boży pól i łąk, Aniele piękny, Aniele dobry,  modry duszku przydrożny, leć do nieba, do raju, leć do nieba, do raju,  ku ômie, ku ôpie, starce ku starzikowi furt, Aniele Boży, Stróżu mój, Aniele Boży pól i łąk, Aniele piękny, Aniele dobry, modry duszku przydrożny, proś ku drodze ku polōm  heksy,  strzygi i mary, Anioły złe, czerwone niech nas mszczą, niech mszczą. Niech nie unikną kary Radni bezradni Radni zdradni Niech nie unikną kary.

 

 

*  W gniewu dzień, w tę pomsty chwilę,
Świat w popielnym legnie pyle:
Zważ Dawida i Sybillę.

 

Jakiż będzie płacz i łkanie,
Gdy dzieł naszych sędzia stanie,
Odpowiedzieć każąc za nie.

 

Ślązak mōżnŏ jest i dupowaty, nale Hanys niy und ein Oberschlesier auf keinen Fall.

I to jest moje przesłanie na rok 2023, und das ist meine Botschaft für das Jahr 2023.