Bronisław Wątroba: Mōr
Mōr
Pōnoć niy jedyn jo yno godōm
Iże nojczyńści mōr ciśnie z wschodu
Kejś ze Europy loz w Hameryka
Czy Indjanerōm stykło porzykać?
Coś ô „hiszpance” spōmni kerymu
Tako prawiyli, dyć to po tymu
Iże tam było bardzi spokojnie
W czasie kej reszta żyła we wojnie
Mōr – doświodczōmy prawie terozki
Jedni zaś widzōm w tym „dopust Boski”
Inksi przewina przeciw naturze
Jako nōm wiyrchym zicnōńć we dziurze?
Mōr – mono ziymi we tym nadzieja
Czy we czowieku mo dobrodzieja?
Czy tako brōni jako poradzi?
Kto jyj naturze naprowdy wadzi?
Jako spokopić? Czego winszować?
My tyż tōm ziymiōm – trza forsztelować
Jeji marasym my, życiym jeji
Chocioż już niy mo w nos dobrodzieji
Wiy – tako godo – pozōr dowejcie
Kej filip mocie, sie niy dziwejcie
Nadzieja we tym co spokopicie
Co wybierecie – śmierć eli życie
Natura swoje jako Bōg prawi
Zdo Jego mustrym, ludziōm to jawi
Mōr jako znak je ôd Gabriela?
Utropi – niy je dyć skiż wesela
W człowieku przeca tyż coś boskego
Ziorko, iskerka – trza chycić tego
Czy skiż natury, czy skiż boskości
Kej chce – poradzi krziwe wyprościć
Kej niy poddowo, w kōńcu wygrywo
Pomiyni dola tyż niyszczyńśliwo
Ze wolny woli, ze duszy, z gowy
Morowi niy do – przidzie czas zdrowy.