Z ôstatnij chwile: We sklepie

Jak fto mo bajtli, to wiy, że sie ś nimi do sklepōw niy ciśnie… Jo sie to spōmna jak już ze tego sklepu ś nimi wyleza.
Yny wlezymy bez ta fōrtka, już lezōm kożdy kaj indzi. Mōm bez to hercklekoty, coby mi aby tego nejmyńszego niy bodli. Toż lotōm i ich szukōm miyndzy sztandami. Wiszōm i zgłobiajōm durś przi żelkach a szekuladach.
Dycki wciepujōm mi do koszyka coroz to inksze maszkety. Niy panuja nad tym, tymbardzij jak kierys ôbuli gynau jaki glaskugle abo wysuje bōmbōny. Starszych słysza, jak sie wadzōm ô kakao, toż trza bydzie kupić dwie biksy…

Jak kożdy prziniesie to, na co mo gynau smak, idymy do kasy. Tukej nōm idzie doś wartko, bo bajtle sōm przeszkolone. Modo dostowo lizok, wlazi pod lada i żuchlo. Starsze wyciōngajōm, a jo sie dowjaduja dziepiyro co mi tam nafilowali. Nerwowo, ôczami – bo sprzedowaczka zaglōndo – sie pytōm, fto wraził te pierōństwo do tego koszyka. Przeważnie żodyn. Dobrze, że dzisioj żodyn niy ślimto ô jaki plastikowe graty!

Wrażujymy wszystko do koszyka, coby to zaroz ś niego wyciōngać i styrkać do auta. Taszy zaś nimōmy, toż wszystko furgo po aucie. Zaś znojda za tydziyń tomata walbōn pod zicym. Byda rada jak znojda jaki bōmbōn do spucowanio.

Jak już my sōm w dōma, to zaś bierymy tyn towor ze auta. Kożdy styrko kaj yno umi. Synek mo doś zocne kapsy w galotach, toż wlezie mu nojwiyncyj. Jo ładuja do taszki, a na kożdym palcu wisi mi bojtel. Dyć niy bydymy tyrać dwa razy!

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Niy wiym czamu, ale wtyn czos dycki zwōni mi telefon. Ôdbiyrōm go brodōm i szukōm klucza do dźwiyrzi.
Po drodze na siyni zbiyrōmy kartofle abo co sie tam z taszōw wysuło. I teroz je tyn mōmynt, co sie postonowiōm, ze wiyncyj z bajtlami do sklepu niy ida! Bo wiela idzie jeś szekulada zamiast chleba, kiery ôstoł we sklepie…