Wesele na Ślōnsku podle miyszkanki Krōlewskij Huty (1930)

Tekst napisała Pitasowa Elżbieta, ôpublikowany bōł we 1930 roku we „Zaraniu Ślōnskim”.

Wesele na Ślōnsku ôdbywŏ sie bardzo hucznie. Już ôd wczesnego rana przichodzōm zaproszōni goście do młodyj pani, a kożdy przinosi ze sobōm pocztã. Tymczasym młodŏ pani ôblykŏ sie w kōmorze do ślubu a pōmŏgajōm jij wszystke druchny.

Młody pōn przichodzi z drużbami po młodõ pani. Starosta jego prosi ôjcōw ô rynkã ich dziołchy. Wyprowŏdzajōm mu jednã druchnã za drugōm, aż kej dopiero dŏ ôkup, wtedy wychodzi młodŏ pani bez chustki i z wińcym na głowie. Wkłŏdajōm jij szpigel, zaś druchny przipinajōm drużbōm rożczki. Młodzi panowie idōm prosić ôjcōw ô bogosławiyństwo. Muzyczka zaczynŏ grać, coby im sie lepij płakało. Kej już dostali bogosławiyństwo, wtedy wychodzōm na ślub. Jeszcze przedtym matka dŏwŏ młodyj pani skibkã chleba i sōl, coby jij nigdy chleba w dōmu nie brakło.

Idōm drogōm, muzyka na przodku tnie mocno, za niōm druchny, drużbowie i młodzi panowie. Nieroz sie zdarzi, że ludzie zastŏwiajōm im droga sznurōm i nie puszczōm na ślub, aż dostanōm wina abo kołoca. Po ślubie wesele idzie zarŏz na zŏl, kaj tańcujōm aż do trzecij godziny. Wtedy idōm na ôbiŏd. Krziki rozchodzōm sie po całyj drodze, a to skuli tego, że dużo z nich mŏ już zalōnego chrobŏka. U młodyj pani stoły już nakryte. Podczas ôbiadu przigrywŏ im wesołŏ muzyczka, dziołchy zaś śpiywajōm bele jake śpiywki, jak na przikłŏd:

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

„A wiesz ty, syneczku, co dzieweczce trzeba,
Kōneweczkã kawy, pecynecek chleba,
szac sie pogniywoł, płakać nie bydã,
Przijdzie inszy, bydzie milszy,
Zaś mu przŏć bydã.”

Chłopcy zaś im na to:

„Jak żech szedł ścieżkōm, wele miasteczka
Ôj, trefiłech jo tam szwarnõ dzieweczkã,
Krałzowany fortuch miała,
fōrt do świata wyndrowała,
Szwarnŏ dzieweczka.”

Tak sie bawiōm aż do wieczora. Przi tym sōm jeszcze przemŏwy starosty i inszych gości. Na wieczōr idōm znowu na zŏl, kaj sie cieszōm aż do rana. Tam tyż sōm ôdczepiny młody pani. Druchny wyprowadzajōm jōm do kōmory, zdejmujōm jij winiec i wkłŏdajōm czepiec. Młody pōn zaś dostŏwŏ sznuptychlã ze cztyrma rogami na głowã i tak musi tańcować. Druchny tymczasym zbierajōm ôd gości na czepiec splywajōnc przi tym:

„Młodŏ pani na czepiecek prosi,
Bo go rada na głowisi nosi.

Dejcie, dejcie, nie żałujcie
Młodyj pani na czepiecek ôfiarujcie.

Dejcie, dejcie dwie mareczki
Młody pani na wstōnżeczki.

Dejcie, dejcie dwa fynicki
Młody pani na szpyndlicki.

My by same markã dały,
Na wasz czeski nie czekały.

Dejcie, dejcie, nie żałujcie
Młodyj pani na czepiecek ôfiarujcie.

Trzeba przedać wiertel maku,
Kupić czepiec na jarmaku.

Trzeba przedać wiertel sieczki
Młodyj pani na wstōnżeczki.

O, wy chłopi, wy nie radzi dŏcie,
Ale radzi wiōnki ôdbierŏcie.

Dejcie, dejcie, nie żałujcie
Młodyj pani na czepiecek ôfiarujcie.

Tańce trwajōm aż do biołego dnia. Na drugi dziyń sōm jeszcze poprawiny, ale na te przichodzōm już ino nojbliżsi.