Utropy, lynki i drōga bez mynki (ajnfachowego fana przed kōncertym Iron Maiden)

Na kōncert Iron Maiden w Pradze prziszło nōm czekać dwa i pōł roku ôd dnia, w kerym kupowołch bilety na czyrwiec 2020. Skuli pandymije event bōł przekłodany dwa razy i terozki tak po prowdzie do ôstatnij chwile boł żech sie nastympnego falstartu. A przeca pora powodōw ku tymu mogło sie znojś, w tym snadnōm rzeczōm covid i dalsze idyje tego gupieloka Putina. Ale niy yno to. Musicie wiedzieć, że kapela zaczła grać w 1975 roku, muzykanty już niy sōm nojmodsze, a nojgorzij, że chyba ani niy chcōm ô tych swojich latach pamiyntać. Bez przikłod basista Steve Harris (66 lot) durś gro we fusbal choby jaki mody synek, a przeca to niy ma ciynżko złōmać sie noga na takim szpilu. I co wtynczŏs? No toć, kōncert zaś ôdwołany.

Gitarzysta Adrian Smith (65 lot) je zapolōnym rybiorzym i w kożdym mieście, w kerym grajōm kōncerty, szuko jakijś rzeki abo stawu,coby se trocha te ryby pochytać. A mało to ludzi sie utopiyło we Wełtawie? Niyjednego na zicher jakoś ryba wciōngła do wody i zezarła. Z mostu, kery widzicie na zdjyńciu, ściepli bez przikłod takigo jednego Honzy i tyn borok tyż sie utopiōł. Potyn go zrobiyli świyntym, ale kejby nawet Smitha tyż mianowali świyntym, to co jo mōm z tego? Psinco, yno ôdwołany kōncert.

Abo tyn bymbniorz Nicko McBrain, nojstarszy ōpa ze wszyjskich, kerymu 5 czyrwca pizło siedymdziesiōnt. Ôn prawie rod gro we snookera i wetna sie, że niyroz przed kōncertami smyko sie kajś po szynkach i szpilo z miyjscowymi. Niych yno rozczasu trefi na jakichś chacharōw, co go spierōm za to, że ich ôgroł. Niych mu złōmiōm rynka abo yno dwa palce! Co z tego bydzie? Toć, zaś ôdwołany kōncert! Śpiywok Bruce Dickinson (64 lata) mo ôd jakigoś czasu nowo, siedymnoście lot ôd siebie modszo libsta, kero je ku tymu miyndzy inkszymi trynerkōm fitness. Tōż idzie leko zmiarkować, że ônymu tyż kożdy dziyń grozi kōntuzyjo. A nōm skuli tego ôdwołany kōncert.

Ale dycki trza mieć nadzieja, że wszyjsko sie jakosik udo i kapela w dziyń kōncertu pokoże sie na binie. Co prawie jeszcze niy znaczy, że my pod ta bina trefiymy. Nojprzōd musielimy dojechać cugym z Katowic i mieć za tela szczyńścio, coby żŏdyn samobōjca niy wloz nōm po drōdze na glajzy. Kej sie take coś przitrefi, to wtynczos lokōmotywa niy śmiy dalij jechać, chocioż niykerzi uwijajōm sie na kōncert. Cug musi sztopnōńć i czekać aże przijedzie policyjo i prokurator, kery pokludzi wszyjske urzyndowe sprawy. A rajzyndry czekajōm zwykle pora godzin i przezywajōm na tego umartego niyszczyńśnika, bo skuli niego przijadōm na miyjsce niyskoro. Szczyńśćiym tym razym dojechalimy bez problymu. Ale niż my dotarli na stadiōn Slavie Praha, bylimy za tela gupie, coby iś se te miasto poôglōndać. A przeca moglimy to zrobić bez internec jak normalne ludzie, pra? Niy byda pisać ô kożdym zagrożyniu, kere tam na nos cichtowało. Styknie pedzieć ô tych wszyjskich szynkach, kaj lyjōm czeske piwo i tysiōncach fanōw Iron Maiden, z kerymi frechownie byłoby sie tego piwa niy napić. A kej sie już trefi w take miyjsce jak Pivovar Strahov wele klosztoru norbertanōw, to już naprowda ciynżkim grzychym byłoby sie tych poru kufōw ôdmōwić.

   

Po drōdze trefiylimy pod słynno Ściana Johna Lennona na Malej Stranie. Krōm ôbstrojōnego roztōmajtymi graffiti muru idzie tam terozki uwidzieć pora sztyndrōw, na kerych wiszōm setki kartek, a na kożdyj ś nich wiersz przeciwko wojnie w Ukrainie i ruskimu agresorowi. Niykere z tych wierszōw mioł żech richtig rod, a kej czowiek po poru czeskich piwach robi sie barzij czuły na poezyjo, beztōż jedyn żech nawet przełożōł na nasza godka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Putin

Starōm sie być sam fest akuratny
I do porzōndku wyeklerować
Mil tysiōnc piyńćset trzidziści dziewiyńć
Przidzie ci z Moskwy do Hagi drałować

Kōncert bōł coroz to bliżyj, nic nōm sie jeszcze niy stało, ale niykerzi już wiedzieli na zicher, że sie na niego niy dostanōm. A było już przeca tak blisko.

Ô sztwortyj mieli ôtwiyrać wrota na stadiōn i puszczać ludzi rajn, ale ôroz napoczła sie burza. I to jako burza! Prawie w cyntrum Pragi było jeji epicyntrum, co pora metrōw rōmbało pierōnami, grzmiało i blyskało sie choby na jakij dyskotece we feryje kajś nad polskim morzym. I wtynczos yntlich prziszlimy ku tymu, że przeznaczynio chyba jednak niy idzie ôcyganić. Kej bez dwa lata kōncert niy śmioł sie ôdbyć, to czymu prawie terozki mo sie to udać? Możno tak musi być i szlus.

Ôroz, sztwierć na szōsto, sytuacyjo zaczła sie zmiyniać. Burza ucichła, przestało loć i z nadziejōm w sercach wroz z tysiōncami inkszych wyznowcōw ruszylimy pod stadiōn Sinobo. Wleźlimy rajn kej na binie groł już piyrszy support – niymiecko kapela Lord of the Lost. Nasze gymby były coroz to barzij ôśmiōne, chocioż tyn chop za nami na zdjyńciu radowoł sie chyba jeszcze wiyncyj. Możno skuli tego, że tyż sie na tyn kōncert doczekoł, ale coś mi sie zdowo, że tak po prowdzie to ôn sie trocha z nos śmioł. Po jakymu? Zaroz wōm to wytuplikuja. Taki karlus co je dwa metry dugi bydzie widzioł wszyjsko co sie dzieje na binie i to je jedno kaj sie stanie. A z naszym wzrostym to je znoleżne ôd tego fto prawie bydzie stoł przed nami. I abo mōmy szczyńście abo niy. A tyn gizd na zicher płaciōł za bilet tela co my. I beztōż sie z nos śmioł.

Ale my i tak niy mieli nojgorzij, forsztelujcie sie wiela widzōm ludzie co majōm bez przikłod meter piyńdziesiōnt. Beztōż, podug mie cynnik biletōw winiyn być znoleżny od wzrostu, coby te cwergi, co i tak majōm w życiu ciynżyj, choć aby na tako przileżytość miały jakoś rykōmpynsata. I coby wtynczos tym wszyjskim lachetōm było trocha mynij do śmiychu.

Za drugi support robiyli australijscy hardrockowcy Airbourne, kerych my radzi posuchali i możno zrobiyliby na nos srogsze wrażynie, kejby po nich niy wylazła na bina jedna z nojwiynkszych metalowych legynd wszechczasōw. Iron Maiden zaczli swōj set ôd trzech kōnckōw z nojnowszego albumu Senjutsu. I musza pedzieć, że “Senjutsu”, “Stratego” i “The Writing On The Wall” na żywo sucho sie moc lepij jak na albumie. Potyn to już było skokanie miyndzy dekadami po roztōmajtych albumach, a z kożdōm śpiywkōm zwiykowane muzykanty wyglōndali na coroz to modszych. Szczyńściym burza już niy wrōciyła, ale kejby nawet, to Dickinson i tak poradziōłby swojōm sztimōm wszyjske te grzmoty zaguszyć. Przi tymu przeblykoł sie przed kożdym kōnckym w inksze łachy, lotoł po binie choby mody synek, biōł sie z Eddiem i strzyloł flamami z ekstra ôgniowyj giwery.

Za kapelōm (ale i wele nij i nad niōm) porzōnd zmiyniała sie scynografijo i wiyrzcie mi, że żŏdnymu tyn kōncert niy mioł sie kedy zmierznōńć. Za rajōm usłyszelimy “Revelations”, “Blood Brothers”, “Sign Of The Cross”, “Flight Of Icarus”, “Fear Of The Dark”, “Hallowed Be Thy Name”, “The Number Of The Beast”, “Iron Maiden”, a na bis “The Trooper”, “The Clansman”, “Run To The Hills” i “Aces High”. I chocioż z chyńciōm zrychtowołbych im inkszo setlista, bo niy zagrali nic z mojich ôblubiōnych albumōw “Somewhere In Time” i “Seventh Son Of A Seventh Son”, a z “Powerslave” yno jedna śpiywka, to i tak bōł to jedyn z lepszych kōncertōw, na jakich żech mioł szczyńście być. No i ku tymu widzioł żech go w Pradze, a dlo takigo combo werciło sie te utropy, lynki i cało ta droga bez mynki pokōnać.

Niykerych z wos na zicher barzij ôd Iron Maiden interesuje sama Praga, beztōż niżyj mocie galeryjo fotografiji z miasta, kere knipsowała Ania Katroshi.