Rogoźnicko Watra – inacy tref na Podhalu s akcyntym ślōnskim

3 lipca br. we Rogoźniku na Podhalu ôdboł sie III już tref poetōw, inacy Rogoźnicko Watra. Pōmysłodawcōm piyrszego trefu i winny całego zamiyszanio bōł niy wto inszy, jak Krzysztof Kokot. Co prowda Ślōnzok s pochodzynio, kieryn  wrōs we ta ziymia korzyniami, chocioż niy zapōmnił ô swojich.

Sołtys Rogoźnika pōmys podchwycioł i pōmog we zorganizowaniu i tak to sie pokulało. Na piyrszy taki tref przijechało pora poetow we drugim było już roz tela, a we trzecim sporo grupa nie yno s Podhala ale i ze Ôpola, Krakowa czy reszty Ślōnska. Gospodorz Rogoźnika, sołtys  Kazimierz Zubek, serdecznie powitoł gości zwłaszcza tych, kierzi byli tu po roz piyrszy i zafōndowoł jim kōnno przjeżdżka po wsi.

Goście mieli wiela uciechy, bo przeca tako atrakcjo niy zdarzo sie czynsto. Potym było  powitani i czytani, a nawet tyjater czy śpiywani. A to wszystko przu zastawiōnym stole s goralskimi maszkietami prziszykowanymi bez Koło Gospodyń. We tyn wieczōr wszyjscy czuli sie jak ryba we wodzie. Była poezjo gwarowo jak i we jynzyku literackim. Były wiersze  rymowane i biołe. Wiynkszoś wierszy była ô Rogoźniku, nikiere naszkryflane na gibko, jak to padajōm na kolanie. Były tyż pieśniczki, bo przeca niy mogło być inacy. Jedni padajōm, że za niedłōgo Rogoźnik bydzie nojbardzi znanōm miejscowościōm na południe ôd Krakowa, skoro kożdy s poetōw przijechoł chocioż s jednym wierszym ô tej piyknej podhalański miejscowości.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Na Rogoźnicki Watrze bōł tyż akcynt ślōnski. Regina Sobik ze Jankowic kole Rybnika prziwiozła ze sobōm dlo wszystkich uczestnikōw ze Ślōnska nojbardzi zocne dlo nos pozdrowiyni „Slōnski szczyńś Boże”. Ada Jarosz na wartko naszkryflała wiersz ô dorożce, kierōm ôbwożōno gości. Potym leciały strofy takich zocnych poetōw jak Krzysztofa Kokota, Renaty Lipkowskiej czy Wanda Szado-Kudasikowej abo Romana Dziobonia czy wiela, wiela jeszcze inszych.

Jedni s nich chwolili piykno rogoźnicko ziymia, drudzy przekōnywali wszystkich, że we Rogoźniku sōm dobrzi ludzie, jeszcze insi naszkryflali ô swojich bliskich. Na kōniec kożdy s poetōw na pamiōntka tego wydarzynio ôstoł ôbdarowany bez sołtysa piyknym geszynkym, za co noleżōm mu sie gorki podziynkowania. A i sōm Gospodorz  niy poszoł do chałupy s gołōm rynkōm i dostoł na pamiōntka geszynk w postaci dwōch ôbrazōw, kiere wrynczyli Krzysztof Kokot i Rynata Lipkowska. Zrobili to tak szprytnie i pōmysłowo, że wszyjscy byli zadziwiyni, bo jedyn geszynk bōł a drugigo niy było chocioż były ôba.

Nie było by tego trefu bez watry, a po naszymu bez ôgniska i pieczynio wusztōw, przi kierych jeszcze dugo ôsprowiano i umawianio sie na prziszły rok. Cōż jak to bywo wszystko dobre sie kiedyś kończy, toteż na kōniec trza tu jeszcze spōmnieć i podziynkować niy yno Staroście Nowotarskimu p. Krzysztofowi Faber za patrōnat jak i ôrganizatorōm, sołtysowi Kazimierzowi Zubek czy Krzysztofowi Kokotowi, ale i wszystkim Tym, kierzi prziczynili sie do tego, że tyn tref ôstanie na dycko we pamiynci uczestnikōw. Bo przeca taki trefy łōnczōm ludzi a nawiōnzane przijaźnie przetwajōm prōba czasu i tak mo być, żeby życi było piykniejsze.