Piotr Zdanowicz: Bogucke Starzikowe Gody

BOGUCKE STARZIKOWE GODY

Baji… tyj izby uż ni ma
I stołkōw, kachlŏka i ôkna
I gŏjik, co stoł przi szranku
Jegły potraciōł do kna

I siymiyniŏtka z mockōm
Już niy klachajōm na blasze
I kaper mŏ fest mankulijõ
Miodōwki ôćby twardsze…

Ucichły ôzprŏwki i błozna
I świyce smyńdzōm kolyndnie
Dyć nocki uż baj niy ciche
Postrzōd tyj nocnyj cisze

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Tyn gyszynk ôd dziyciōntka
Dŏwno bez hasiŏk erbniynty
I prōmp ku niebu poszli
Pastuszki ze tamtyj Pastyrki

Atoli… Ôn tukej przidzie
Choć zajś niy posute cesty
Tyn ślōnski… betlyjkowy
Choć zŏcny jak „in exelsis”

I zasik tyn modry Bajtel
Nōm dłōnie herne, zdrok merski
Ôgrzeje rōnczkōm ôbmarzłõ
I takim maluśkim sercym

Jak dojzdrzeć tã swojã gwiŏzdkã
Bydzie nōm szkamrać do ucha
– Tã, co je s nami na dycko
A dycki… jã trza szukać…