Mirosław Syniawa: Ludzke zboże
LUDZKE ZBOŻE
Wszyjskim Syniawōm, Synawōm, Schynawōm, Schinawōm, Siniawōm, Sieniawōm i Schönawōm z Verlustlisten 1914-1919.
Ibowali hab-acht! links-rechts-um! im Schritt-marsch!
podwiela niy zmiynkli tak jak masnŏ glinka
w rynkach ôd garczŏrza. Pucowali haźle,
uczyli sie skłŏdać i rozkłŏdać knary,
wŏlali sie w śniegu, lygali w marasie –
tak do śmierci kożdy ś nich bōł rychtowany.
Potym poszli trefić sie ze swojōm dolōm
tam, kaj słychać grzmoty i za dnia i nocōm.
Kiwały sie gowy, kolybały lŏfy,
ôbejzdrzeć, co bydzie, mōgli se w tym marszu,
jak drōgōm mijali lichych trułōw hołdy
bele jak zbijanych już dlō nich zawczasu.
Im tyż, jak i inkszym, kanōny zagrały,
z nieba ślatowały ôgnia ôceany,
wyrywały z grōntu cołke kōntynynty
i do kogo rzykać tam, kaj w niebie pusto,
kaj uwidzieć idzie ôgrōm ludzkij nyndzy,
jak kożdy w galŏty ze strachu popuszczŏ?
Te żelazne szplitry, co z wszyjskich strōn lecōm,
urywajōm rynce sztajgrōm i poetōm,
urywajōm nogi, z flakōw robiōm maras,
wydziyrajōm dupne dziury w brzuchach, plecach –
niy tak ô tym stoło w ksiyndze ôd Cezara,
inakszyj to było u Tukidydesa.
Coby przeżyć, trzeba tysiōnca cufali,
czasym styknie jedyn, co życie zagasi.
Niy tak se tã bŏjkã przedstawioł niyjedyn –
niy z tyj bŏjki z fligrōw ściepowane bōmby
i pancry na ketach i maszingywery
i zymftowe gazy i pod sztrōmym drōty.
Na grōncie trichtrami poprzedziurawianym
niy widać już ani psiny kympki małyj,
jyn te ludzke zboże z krwie, ciała i kości.
Na te zboże śmiertka ciyń swōj dugi ciepie,
hned zajś zacznie gowy choćby kłōska kosić,
niych jyno porzōndnie kosã se wyklepie.
Wiersz Mirosława Syniawy ze zbioru “Cebulowŏ Ksiynga Umartych“, jaki na poczōntku grudnia 2018 ukŏże sie we wydŏwnictwie Silesia Progress.