Lalusie kōntra diobły (i cwergi), czyli mōj TOP 10 albumōw 2022 roku

Mōm takigo kamrata, co kożdy rok jeździ na festiwal Brutal Assault w Czechach. I tyn kamrat rozczasu jednym pytaniym sklasyfikowoł cołki mōj muzyczny smak. “Adi, a ty durś suchosz tych lalusiōw?” – spytoł, a mi sie spōmnioł czas, kej nōm było 14 abo 15 lot i godzinami umielimy ôsprawiać ô muzyce Iron Maiden i Metallice. Na drugi rok godka nōm sie już tak niy ukłodała, bo kamrat pedzioł, że Metallica je dlo małych dziołszek, a ôn terozki sucho Morbid Angel. Rok niyskorzij Morbid Angel tyż już groł za delikatnie, a nojlepszōm kapelōm na świecie bōł podug niego wtynczos Cannibal Corpse. Jo sie kajś straciōł na tyj drōdze do muzycznyj ekstrymizacyje, metalowego piekła, kaj wszyndy naôbkoło growlujōm diobły podane na Corpsegrindera. Niykedy toleruja growl, blank niy zawodzo mi ôn na nojlepszych albumach Opeth, a kajniykaj zdowo mi sie nojbarzij adekwatnōm wokalnōm ôpcyjōm – tak je bez przikłod na “The Satanist” Behemotha. Nale znōm tyż moc albumōw, kaj muzyka, co w nij je elymynt gyniuszu, kryje sie za ciynżkim do strzimanio growlym, kery ôdbiyro jij 50 procynt kōńcowego efektu. I prawie do tyj zorty przinoleży nōmer 10 na liście mojich ôblubiōnych albumōw 2022 roku. Niy nojlepszych, bo tyn wykoz niy bydzie blank ôbiektywny (takigo zrobić niy idzie), yno tych, co zrobiyły na mie nojwiynksze wrażynie i do kerych z chyńciōm roz za kedy, abo nawet czynsto wrocōm. Czysty śpiyw to kajś 10 procynt wokali na “Woe”, reszta to growl. Kejby było na opach, An Abstract Illusion za znakōmite kōmpozycyje bōł by w tym rankingu wyżyj.

10. An Abstract Illusion – “Woe”

9. Ozzy Osbourne – “Patient Number 9”

Je żech fest rod, co do tyj mojij dziesiōntki trefiyła ikōna heavy metalu, Ozzy Osbourne, z nojlepszym albumym ôd czasu “No More Tears” z 1991 roku. Tym razym do spōłproce tyn 74 lata stary ōpa zaprosiōł kamratōw z downych lot, w tym m.in. Tommy’ego Iommi, Zakka Wylde’a, Jeffa Becka i Erica Claptona. Kożdy ś nich i jeszcze poru inkszych dociepli coś ôd siebie i tak sie narodziōł kyns richtig dobrego oldskulowego heavy metalu. Aże żol, co tyj muzyki niy bydzie szło już nigdy usłyszeć na żywo, bo prawie niydowno Ozzy oznōmiōł, że skuli problymōw z krziżym musi sie ôstatecznie dać pokōj z kōncertowaniym. Tōż ôstało nōm suchanie jego nagrań w dōma, a kożdy, fto by chcioł pospōminać bogato kariera Ozzy’ego, winiyn poczytać jego autobiografijo “Jo, Ozzy”. W ôstatnich latach przi żodnyj inkszyj ksiōnżce niy mioł żech tela szpasu i uciechy. Gwarantuja wōm, że do lalusiōw to ôn niy przinoleży.

8. Wind Rose – “Warfront”

Forsztelujcie sie film “Hobit: Bitwa Piyńciu Armiji”, w kerym kożdo armijo, kożdo rasa śpiywo swōj hymn, coby dostać ekstra szwōngu przed decydyjōncōm walkōm. Nawet jak bych mioł problym z inkszymi armijami, to cwergōm ôbroł bych śpiywka na szlag i byłoby to “I Am the Mountain” ôd Wind Rose. To mōj ôblubiōny kōncek z albumu “Warfront”, kery trefiōł na ōsmy plac rankingu. Kapela we tworzyniu swojigo wizerōnku je fest kōnsekwyntno, beztōż jejich muzyka zdowo sie być skōmpōnowano ôd nojlepszych cwergowych muzykantōw, a teksty sōm inspirowane mitologijōm i tolkienowskōm prozōm, w keryj cwergi majōm swōj ważny plac. W styczniu bōł żech na jejich kōncercie w Krakowie i pokozało sie, że na binie tyż prezyntujōm sie choby cwergi we filmach Petera Jacksona chwila przed bitwōm ô Strzōdziymie. Tyn cołki image ani trocha niy zawodzo we tworzyniu ciekawych riffōw i piyknych wokalnych harmōniji – jednym słowym power metalu z nojwyższyj pōłki.

7. Confidential – “Devil Inside”

Norwesko kapela Confidential nagrała łōńskigo roku swōj piyrszy album i tak po prowdzie kożdy jedyn kōncek na nim to je szlager. Niy zdziwiōł bych sie, kejby znane na cołkim świecie Within Temptation abo Nightwish, co tyż grajōm symfōniczny metal, ôkropnie im tego nagranio zowiściyły. Nojmocniyjszo strōna muzyki na “Devil Inside” to wyborne melodyje, kere wokalistka Astrid Mjøen śpiywo z wielkōm siyłōm i swobodōm. Producyntym albumu je fest ôbeznany w tym fachu Jacob Hansen, co je gwarancyjōm nojwyższyj jakości brzmiynio. Bōł by to debiut roku, kejby niy nōmer 6 na mojij liście.

6. Calaspera – “Calaspera”

Nowojorsko Calaspera z prymierōm swojigo minialbumu cylła gynau na mōj gyburstag i fest żech je rod z takigo gyszynku. Małowiela wōm moga napisać ô muzykantach z tyj kapele, bo tak po prowdzie ciynżko znojś ô nich jakeś informacyje. Wiym yno na zicher, że synki majōm pierōnowo grajfka do kōmpōnowanio progresywnego rocka. “Calaspera” trwo 38 minut i sōm na nij yno sztyry utwory, beztōż mōm nadzieja, co jejich piyrszy połny album pokoże sie hned i niy byda musioł na niego duge lata czekać. Na zicher debiut roku!

5. Teramaze – “Flight of the Wounded”

Z Nowego Jorku jadymy jeszcze dalij, bo do Australije, kaj swoja muzyka tworzi Teramaze. Lider kapele, głowny kōmpozytor i absolutny majster gitary Dean Wells to twōrca niyôbyczajnie płodny. Bez ôstatnie sztyry lata Teramaze wydoł aże piyńć albumōw i żodyn niy schodzi pōniżyj pewnego, wysokigo poziōmu. Nale nojnowszy, “Flight of the Wounded” to nojlepszy ś nich, kerymu jakościōm nojbliżyj do “Her Halo” z 2015 roku, magnum ôpus Australijokōw. Na tamtym albumie śpiywoł talyntny mody wokalista Nathan Peachey, kery niyskorzij ôdeszoł z kapele, a trza pedzieć, iże bōł ôn wtynczos jednym z nojwiynkszych jeji walorōw. Ôd tego czasu do śpiywanio doł sie przede wszyjskim Wells i prziznōm, żech niy bōł tymu rod. Nale na “Flight of the Wounded” blank mi to przestało zawodzać, bo to jego nojlepszy wokalny wystymp w karierze. Tōż na ôstatek napisza, że jak yno bydziecie mieli chyńć na gynialnie zagrany, fest melodyjny progresywny metal, to szczyrze i gorko polecōm nojnowsze dzieło ôd Teramaze.

4. Evergrey – “A Heartless Portrait (The Orphean Testament)“

Po wysuchaniu “The Atlantic” z 2019 i “Escape of the Phoenix” z 2021 roku wiedziołch, że Evergrey zmierzo w rejōny mojigo muzycznego smaku, ale dopiyro z nojnowszym albumym “A Heartless Portrait (The Orphean Testament)” znod drōga dyrekt do mojigo serca. Głos Toma S. Englunda mo specyficzno barwa i niy kożdy mo jōm rod, nale na zicher małowielu wokalistōw poradzi tak malować ymocyjami jak ôn. Englund, piykne melodyje i melankoliczno launa wszyjskich kōmpozycyji to chyba nojwiynksze walory “A Heartless Portrait”. Cołki album to majstersztik, nale kejbych mioł ôbrać moje ôblubiōne kōncki to były by to chyba “Save Us” i “The Great Unwashed”. Jeżech fest rod, co we siyrpniu na festiwalu Rock Castle byda mioł przileżytość posuchać ich na żywo.

3. Seventh Wonder – “The Testament”

Szwedy to je fest muzykalno nacyjo. Bōł już An Abstract Illusion, Evergrey, a terozki prziszoł dran na Seventh Wonder. Kapela progmetalowo z fest ôryginalnym wokalym, bo Tommy Karevik (kery śpiywo tyż w Kamelot, a prywatnie kupa lot robiōł za fojermana) mo isto musicalowo sztima. Jejich “Tiara” z 2018 roku to bōł szumny album, nale nowy, “The Testament” mōm chyba jeszcze barzij rod. Jeżech wielkim fanym gitary Johana Liefvendahla, a “Reflections” to jedyn z nojlepszych insztrōmyntalnych nōmerōw w metalowyj muzyce, jake żech w ôstatnich latach słyszoł. A mōj ôblubiōny kōncek na albumie to “The Red River”. Brōnzowo medalijo dlo Seventh Wonder!

2. Spheric Universe Experience – “Back Home”

“Back Home” zaczōn żech suchać zaroz po prymierze w moju 2022 i ôd tego czasu szukołch inkszego albumu, kery w mojim prywatnym rankingu poradziōłby ścignōńć nojnowsze dzieło ôd Spheric Universe Experience. Było pierōnym ciynżko. Ta francusko kapela nagrała piyrszy album po dziesiyńcioletnij pauzie i pokozało sie, że werciło sie tela czasu czekać na taki majstersztik. Zgodnijcie, z kerōm zortōm muzyki mōmy sam do czyniynio. Toć, mocie recht! To tyż progresywny metal! I to taki nafolowany insztrōmyntalnōm wirtuozeryjōm i piyknymi melodyjami. “Back Home” to terozki wele “Contingent” ôd Pyramaze mōj ôblubiōny metalowy album ô tymatyce science-fiction. Bōł by piyrszy w cołkij latosij stowce, kejby niy…

1. Disillusion – “Ayam”

…Niymiecko kapela progmetalowo Disillusion ze swojim “Ayam”, kero żech piyrszy roz usłyszoł pora tydni do zadku. Ôd tego czasu, z kożdym nastympnym ôdsuchaniym album spinoł sie coroz to wyżyj w rankingu, aże na ôstatni driker wcis sie na sōm wiyrch. Ôryginalny, moderny, ciynżki, melodyjny i fest klimatyczny “Ayam” niy yno na mie zrobiōł take sroge wrażynie. Je chwolōny ôd muzycznych dziynnikorzy i trefio na liczne listy nojlepszych metalowych nagrań 2022 roku. Wierni przociele kapele widzieli i słyszeli już roztōmajte ôblicza Disillusion. Bez thrash i death metal do teroźnij wersyje, kero je możno nojłagodniyjszo, ale na zicher żodyn by niy pedzioł, że suchajōm lalusiōw. I tak po prowdzie durś niy wiym, co mōm ôdpedzieć mojimu kamratowi. A wōm jak sie zdowo?