Jaromirek – Aleksander Lubina, cz. 2
Druga część
Wōnio mertōm i minckōm. Kokot dowo pozōr, eli jaki kobuch we chamarach niy furgo. Ize kobucha echt przepadzity rojber. Niy styknie sie schrōnić w przikopie. Trza dować pozōr i dylać, bo inakszi kobuch porwie, eli bachraty bamber na gnotek zatacho.
Pachnie mirtem i miętą. Kogut pilnuje, czy w chmurach nie lata jakiś jastrząb. Jastrząb to zachłanny rozrabiaka. Nie wystarczy schować się w przydrożnym rowie. Trzeba uważać i uciekać, bo w innym przypadku jastrząb porwie, albo brzuchaty rolnik zaciągnie na pieniek.
Jaromirek nie bero belejakich beremōntōw, bo je dociyrny, mo szajtel i leko wela. Tyn karlus to niy je drach, eli rojber, niy mo rod amoletōw, atoli je robotny kiej amajza. Zgrzybtokowi nażnōn cołki tragacz krasikonia.
Jaromirek nie snuje kiepskich opowieści, bo jest dociekliwy, ma przedziałek i lekko kędzierzawe włosy. Ten chłopak to nie jest łobuz, albo rozrabiaka, nie lubi biżuterii, lecz jest pracowity jak mrówka. Źrebakowi nażął całą taczkę koniczyny.
Wyżynoł Jaromir gadzina na pastwa, legnoł sie i spoziyro, kandy biny lotajōm i kandy chamery ciōngnōm, a kajnikaj szmaterloki srogimo ślypioma ptoki straszōm. Cimi sie poleku. We cimie latopiyrze furgajōm. Trza dōma.
Wyprowadził Jaromir zwierzęta na pastwisko, położył się i patrzy, gdzie latają pszczoły i gdzie chmury ciągną, a gdzieniegdzie motyle wielkimi oczyma straszą ptaki. Powoli robi się ciemno. W ciemnościach fruwają nietoperze. Trzeba wracać do domu.
Kole bażołōw je jaskinia ze latopjyrzami, kaj rojbrujōm łaski i ryszawe
fuksy. Tukej we chabaziach betka
i trujok, tam w krzokach śniołek, prawok i rōtkapa. Kole łazu wele grabcoka fazan i hazok, wele wōndoła sornik, eli leluń możno, żere siano ze fersztrowego szłopca.
Nieopodal mokradeł jest jaskinia z nietoperzami, gdzie rozrabiają łasice i rude lisy. Tutaj w krzakach grzyb kiepski i grzyb trujący, tam w krzakach podgrzybek, prawdziwek i koźlarz czerwony. Koło młodnika nieopodal grabu bażant i zając, obok kotlinki sarniak, a może jeleń, żre siano ze stogu leśniczego.
Na samiutkim wiyrchu danga po dyszczu bez klara rozciōngniōno… Nade fiślōm boczōn jedyn siedzi a inny stoi. Kole dźwiyrzy drzewiane rogolka, warzycha ze świyrcoka, skopek i skrobaka możno ize birki, możno ize agacy.
Na samej górze tęcza po deszczu rozciągnięta przez słońce. Nad strychem siedzi jeden bocian a drugi stoi. Koło drzwi drewniana mątewka, warząchew z świerku, skopek i miotła, może brzozowa, może z akacji.
Doczkej, doczkej, ty se nagrabisz, kiej tych bambetli ze antryja niy poprzōntosz. Bajzlujesz choby jaki gizd frechowny – pedziała starka we kamerliku. Puć no sam! Ordnung sam mo być. Nociastek już wōnio – upiyka chlyb i zrobia kołocz ze posypkōm.
Poczekaj, poczekaj, ty się doigrasz, jeżeli nie posprzątasz tych gratów z
przedpokoju. Bałaganisz jak bezczelny łobuz – powiedziała babcia w komórce. Chodź no tutaj! Porządek musi być. Zakwas już pachnie – upiekę chleb i zrobię ciasto z kruszonką.
c.d.n.
“Jarominek” Aleksandra Lubiny (tekst i tłumaczenie).
Akwarele: Ewa Wrożyna
Aleksander Lubina – germanista, tłumacz, publicysta, pisarz.
2016 – współzałożyciel Klubu Twórców Górnośląskich KARASOL.
