Janusz Muzyczyszyn: Przajanie
Przajanie
„Miłość odkrywa się kochając” ~Paulo Coelho
„Przaja ci”– gŏdosz frelce
a zdo ci sie co bez ônyj
cołki świŏt stoi za nic,
a tyś je coby tyn strōm
bez korczŏkōw i astōw.
Kej tak gŏdosz do bajtla
to wiysz, co to ôznaczo,
że sie starosz ô niego,
co zŏwdy go spōmożesz
kej Cie ino napyto.
Padosz „Przaja”do ślubnyj
i spōminosz te lato
ze dwajiścia lot nazŏd
kej żeś ônyj przisiyngoł
przed farŏrzym na farze.
Dzisioj tyś je starzikym
a dŏwno frelka starkōm
wele wos sōm dwa ynkle
ty uśmiychŏsz sie do nij
ôpaternie i terŏz
dziepiyro tak yntlich wiysz
co richtik znŏczy „Przajać”.
Janusz Muzyczyszyn (rocznik 1948) z wykształcenia metalurg, całą długą karierę zawodową przepracował jako informatyk. Poezją interesuje się od dziecka, pierwsze próby własnej twórczości podjął jako nastolatek. Po przejściu na emeryturę odezwała się w nim na nowo pasja tworzenia. Od kilku lat prowadzi blog na stronie internetowej www.muzyczyszyn.pl. Publikuje tam własne teksty: własne wiersze, recenzje filmów, sztuk teatralnych i książek, wywiady z ludźmi kultury, teksty publicystyczne i rozważania na temat problemów ogólnoludzkich, a także opowiadania-bajki.
Zadebiutował tomikiem wierszy Dziewczyny, kobiety, czas (2016). Jego wiersze znalazły się też w trzecim tomie Antologii poetów współczesnych Wiersze sercem pisane (2017). W listopadzie 2018 r. wydał kolejny zbiór wierszy, zatytułowany Myśli słodkie, gorzkie. Wiersze te mówią o problemach bliskich chyba każdemu człowiekowi: o uczuciach i obawach, o kobietach i mężczyznach, o radościach i smutkach, o szczęściu i pechu, o upływającym czasie.
Przajanie to pierwszy jego wiersz napisany po śląsku i dotychczas nie publikowany
