Jak Wiosna ôbjyna swoji rzōndy
No i mōmy Wiosna. Kiejś downo bajtle s Przedszkolo miały wiela uciechy s tōm Wiosnōm, ale cōż dzisioj muszōm sie ôbyć i siedzieć dōma, toż niech se poczytajōm abo posuchajōm beranio ô tej Zimie, kero dotōnd była takōm Królowōm, a dzisioj musi ustōmpić. Nie za bardzo ji sie chce, no ale cōż tak to musi być. A czamu? Zarozki Wōm tu trocha porozprowiōm.
Ôtoż jak mi berali moja starka, Ôjciec Rok mioł sztyry cery, kerym ôkropnie przoł. Chcioł, żeby żodno s nich nie była ze stratōm i żeby kożdo czuła sie takōm Paniōm. Doł kożdej po trzi miesiōnce do rzōndzynio i żeby sie nie wadziły musiały ôbiecać Ôjcu, że jak przidzie jich pora to ustōmpiōm, i to bez spiyranio zrobiōm miejsce swoji siostrze. Tōż Wiosna, kero miała rzōndzić po Zimie, ni miała leko, bo siostrze Zimie nie za bardzo sie to widziało. Chciała jeszcze pokozać, co to ôna ni może.
Nim Wiosna zaklupała do ni na ôkno, ta zmroziła jōm lodym a cołki świat przikryła biołōm pierzinōm śniega. Prziwołała swojich pōmocnikōw wiatry i zamiecie, żeby te powioły z cołki siły, żeby ta Ji siostra musiała porzōndnie sie narobić, kejby sie wykulać spod biołej pierziny. To wszystko ze złości, że musi ôdynś. No ale jak to padajōm słowo sie rzekło, toż chcōnc nie chcōnc musiała być posłuszno Ôjcu.
Wiosna jak yno wziyna rzōndy we swoji rynce, to zarozki na świecie zrobiło sie ciepli i i weseli. Bo wiycie, ta Wiosna była tako, że wszystko jōm radowało. Kaj sie yno znodła, tam zarozki wszystko rozkwitało. Pōnki na strōmach, we zegrodkach piyrsze kwiotki, na łōnkach trowa a ptoszki zaczyny budować gniozdka, w kerych potym złożōm jajca, z kierych wyklujōm sie mode piskla. Słōneczko jak mogło pōmogało Wiośnie, bo już doś miało chłodu jaki dowała mu Zima.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Ta gizdowa, chocioż ustōmpiła i miała iś spać do swojigo lodowego zōmku i tak ôd czasu do o czasu wrocała sie z drogi a robiła na złoś swoji siostrze. Zrobiła przi tym tela szkody, że Ôjciec Rok ôkropnie sie wkurzoł i kozoł Ji sie wyniyś i nie wracać dopiyro aż jōm zawoło. Tak to ta najgorszo złośnica musiała za kara siedzieć we swojim zōmku. Wiosna, na kiero bōł dran, rzōndziła światym bez trzi miesiōnce, a że była robotno, tōż wiela dobrego zrobiła. Świat zmiyniōł sie do niepoznaki. Wszystko rozkwitało. Na polach ludzie sioli zboża i sadzili ziymioki. W zegrodkach sioli nasiōnka warzyw. Wiosna podlywała to wszystko płaczkami dyszczu, toż wszystko rosło w ôczach. Ptoszki piyknie śpiywały. Dziecka z pobliskigo przedszkolo poszły robić porzōndki na placu. Zbiyrały papiōrki i rozmjańte śmieci. Taki pan, keryn robioł w przedszkolu za „złoto rōnczka” – jak to padajōm – naprawioł i malowoł huśtawki i dōmki w kerych przedszkolaki sie bawiły.
A tak w tajymnicy Wōm powiym, że jak jeszcze było trocha zima na dworze, jak Wiosna prawie co ôbjyna swoji rzōndy, przedszkolaki zrobiły takigo stwora mianowali go „Marzannōm” inacy „Zimōm”, ôblykły go we stare szmaty a potym ze śpiywym poszły utopić do krzikopy. Łuciechy było przi tym co niemiara, bo te przedszkolaki tyż miały doś zowistnej Zimy. A Wiosna jak to Wiosna, ôdwdziynczyła sie dzieckōm. Dała piykno pogoda, żeby mogły łazić na szpacyry i parkplace. Potym, jak już bydzie Lato i pojadōm na wywczasy ze Ôjcami, nie były biołe jak ta Zima. Tak widzici Wiosna bez tyn ôkres swojigo rzōndzynio fest sie narobiła, ale dała wszystkim tela uciechy, że bydōm jōm dłōgo spōminać.
Regina Sobik