Godka Klachuli 20.11.1920
Wachtyrz prezyntuje ślōnske artykuły ze starych cajtōngōw przepisane do alfabetu ślabikŏrzowego. Trzeba je rozumieć we kōntekście historycznym i niy przedstawiajōm ône ôpiniji ôd redakcyje.
Moji Złoci!
Z tym ôstatniym pisaniym narobiłach se wōm padōm, tyla ôstudy, ize mie aze w dołku boli ôd jankoru i ôd zgorsynio. Tolich wōm jak wiecie w ôstatnim numerze przedstawiła dwie moje kōmratki, ktōre teroz zymnōm porzōnd pierze szkubiōm a ô tej trzeciej, ktōro siedzi kole pieca, toch wōm moji złoci na grunt zapōmniała. A to wszystko skiz tej głupi karbitki, przi ktōrej pisa, a przi ktōrej cłowiek se ôcy i pamiyńć popsuje. Tōz ta trzecio sie nazywo Jadwiga Klajturzino z Gōrki i jo myśla, ize teroz kech wōm jōm przcdstawiła, juz sie uspokoji i nie bydzie mnie tak „sztychać” i dziubać przi godce.
Dzisioj musa juz aby roz poôdpowiadać tym wszystkim, co mi listki pisali skirz tych mojich dziołch i kuli inkszych rzecy. Ci z tego trojprzimierzo z Halymby niech se ani smaku nie robiōm, bo po pierse, choć mōm trzi dziołchy, toch już roz pisała, ize ta starso jest po słowie, Gertruda tez juz tak choćby ôbiecano na Szōmbierki a Maryna tyn śpik to sie musi jesce naucyć roboty po chałupie, a nie ô zolytach myśleć, bo choć tyn skrzot tam dość urosł i wielko dziewa z niej, to jednak przeca nie mo lot ani rozumu. Bardzo mi żol, że wōm musa ôdkozać, ale wōm tez brewider powiym, ize sie tez i gorsa na wos. Nie starejcie sie ô moja uroda, bo jo za dziołchy była nojpiynkniejso we wsi a i teroz mi jesce przigany nie ma, jyno mie tyn djobli Karlik tak głupie namalowoł, boch mu roz barzo nazdała. A skirz tego ize se te dziołchy na Halymbie tak dużo dufajōm, to tam tak źle nie jest. Ône sie tak ino wdziyncōm, choćby młode kozy a w duchu se padajōm: „Ciōng mie, a jo rada puda!” Zaś tyn Pietrek Kapuśnik ôd Katowic, co mi napisoł listek taki wielki, choćby nieprzimierzajōnc sznuptychla ôd nieboscyka ôrganisty z Piekor, to widać jest morowy synek i bardzo mi sie te jego pisanie podobo. Jyno do tego mojego śpika do tej Maryny to trocha za stary. Pra? Tyn ôpis ô tej zabawie, ô tym lotaniu kuli tej medalje, co mi pisoł jakiś karlus z raciborskej kuźni, to mi sie podobo, jyno że sie tyn djobli najduch naśmiewo zymnie, izech jest rubo. Dziś go se! Cy ty wies, co jo juz przesła z dziećmi? A take klodki na piersi jak te fidryny z miasta nosōm, przeca bych na brzuch nie zapiyna. Byłabych tam kedy do wos zajrzała, ale skoro tam take kōnski jak sziber tańcujecie, to tam tako porzōndno i stateczno kobieta jak jo nie mo nic do szukanio. Byłabych sie na ciebie gorsyła a gorsyła, ale iześ tak dojść dobrze po polsku pisoł, i że jyno na polske zabawy chodzisz, to tyn roz jesce przeboca. Ale sie statkuj!
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Wcora wpodł mōj synek do izby z jakimś „cajtungym” i wrzescy: mamulko! Wiluś z Holandyje uciekł, naucył sie po polsku i skōmracił sie z Kupkōm!” Azech wōm padōm struchlała i pytōm sie synka co i jak? I ôn mi pokazuje tyn „cajtung” i widza gazeta jakoś po polsku, (ale ôkropnie) i po niymiecku drukowano. Roz w niej stoji coś przeciwko Prusokōm a dziesiyńć razy i ôstrzej przeciwko Polsce. Ślepy i gupi zaroz pozno, ize to jakiś nowy sposōb agitowanio za Miymcami i ôgłupianio nasych ludzi. No ale se teroz padōm, co to mo z Wilusiym do cyniynio, choć to coprowda podług jego myśli pisano. Dopiero mi synek pokazuje, iz tam na dole stoji, ize to wydowo Kupka a podpisuje Cesarz Wilhelm, co se synek, przetłōmacył na kajzer Wilhelm. – My wszyscy w śmiech a potym my se padali, jak to tak wszystko do kupy pasuje. Tyn „cajtung”, tyn Kupka, tyn Cysorz Wilhelm i ta kupka, co była w Kocyndrze namalowano.
Tu kejś stanęło nos pora kobiet na targu w Bytōmiu i jedna z Brzezin pytała nos sie, jak długo sie idzie ze Żychcic w Polsce do Brzezin? Jedna z Kamiynia ji pedziała, ize to ani ni trwo godzina. Na to se ta istno z tych Brzezin wzięła dropać po głowie i pado: Tōz wōm padōm, zech jest cało głupio teraz nie moga tego pojōńć. My sie wszystke pytōmy, co takego i dopiero zacyno baba godać. Pado ize był jakiś porzōndny chłop w Żychcicach w Polsce i mioł syna, a tyn syn sie u nos ucy i wyucył sie az za farorza, a teroz jest zazartym miymcym i nic ô tym nie chce wiedzieć, ize z Polski pochodzi. I toz jo myślała, ize z tych Żychcić to bardzo długo, długo trzeba iś do nos, tak długo, ize sie az zapōmni ô ôjcu ô matce, ô staroskach, ô swojej mowie i ô wszystkym z cego sie pochodzi. Ize tak długo trza iść, aze po drōdze cłowiek stanie sie judosym, choć sie nawet i ô Panu Jezusie ucył. Na to dopiero wszystke kobiety z Kamiynia, z Brzezin, z Radziōnkowa, z Piekor, ze Szarleja i z inkszych jesce wsi zacyny ji godać, że tacy to nojgorsi, i ize u nich pełno takich Dudōw, Kloscykōw, Drorokōw, Przibylokōw, Baciōw, Wojciechowskich i dużo tam jesce mianowali rozmajitych zdrajcōw, co za dobro robota na Ślōnsku zapōmnieli cym sōm i dzisioj ani porzōndny Miymiec ani porzōndny Polok im rynki nie podo.
Puda jesce synkowi kupić do banku tako polsko pożycka, coby se wygroł miljōn marek, a choćby nie wygroł, to bydzie juz mioł co za sobōm.
Tōz do widzynio
Rōźla Pyscycka.
